Jolanda heeft vrij vandaag, maar er moet natuurlijk wel een verslagje komen, dus het is mijn taak vandaag jullie bij te praten.

We zitten momenteel op het uiterste puntje van de 'pier' op Seattle International Airport met uitzicht op alle lange afstandsvluchten die hier aankomen of gaan vertrekken. Het is nu 16.04 uur en over een uur gaat het boarden beginnen van onze vlucht. Wij geloven dat allemaal wel, en blijven altijd zitten tot het allerlaatste moment, want 350 man tegelijk dat vliegtuig induwen lukt toch nooit, dus je staat een uur lang voor Jan Penis
in een rij te wachten. Dat vliegtuig vertrekt echt niet zonder ons, dus wij negeren alle oproepen tot we het gevoel hebben niet meer in een rij te hoeven wachten. Vlucht vertrekt om 17:56, genoeg tijd dus voor het laatste verlag.

Ik wil nog even terugkomen op gisteravond, de wedstrijd tegen van de Seattle Mariners tegen de Houston Astros. Ten tijde dat we de wedstrijd boekten stonden de Mariners fier bovenaan, wat wel uniek was, de Mariners doen het al jaren niet zo heel goed in het Amerikaanse honkbal. 2 maanden later zijn de Mariners weer gewoon de Mariners, ze staan stijf onderaan, en hadden ook nog eens de laatste 7 wedstrijden verloren. De Astros zijn de koplopers in de competitie en zijn al jaren een van de topteams. Natuurlijk zijn wij 'Ollanders graag voor de underdog, dus dat kwam eigenlijk wel goed uit. Wij waren dus voor de Mariners, maar je wil natuurlijk wel een beetje in het de 'crowd' passen, we waren ruim op tijd, dus hup, shoppen voor een echte Mariners baseball cap... Jolanda een witte bling bling pet en ik voor een stoerder exemplaar... wij waren niet van de echte Mariner fan meer te onderscheiden. We hadden een mooie plek, aan de rechterkant van het veld tussen 'home plate' en eerste honk, konden alle actie dus prima zien. Tenminste, voor mij wel, Jolanda klaagde dat ze het vierkantje miste waarbij je kan zien of de ball 'wide' wordt gegooit of niet. Mensen die af en toe honkbal op tv zien begrijpen dit wel. De plaatsen waar je dit vierkant wel kon zien waren overigens wel beschikbaar en gratis, namelijk thuis op de bank. Te pet van Jolanda was duidelijk veel te bling bling, want de Mariners bakte er geen zak van, sloegen alleen maar mis, waarschijnlijk verblind door de weerkaatsing van het flauwe zonnetje wat we hadden. Met kunst en vliegwerk stonden slechts met 1-0 achter na 4 innings, een wonder, enkele mensen om ons heen hadden het na 2 van de 9 innings al gezien en gingen er vandoor.... dat voor 70 USD per stoeltje voor 15 minuten wedstrijd, het zal wel... Maar in Inning 5, een wonder.... iemand van de Mariners sloeg een homerun... het stadion explodeerde, vuurwerk overal, mensen maakte een dansje, ze stonden zowaar voor! 2-1! En daar bleef het niet bij, de ene 'hit' na de andere, en hup, weer een homerun.... 6-1 en pats, nog een homerun, 9-1. Het team wat al jaren op rij de minste homeruns slaat, slaat er in ons bijzijn 3 in 1 wedstrijd. Het vuurwerk was na elke homerun net zo fraai, je kon wel zien dat ze er zelden eentje sloegen. Ik had overigens al snel door waar die 'hits' en homeruns zo plots vandaan kwamen; de zon was ondergegaan, zonder die bling bling reflectie van Jolanda zagen ze plots die ballen haarscherp aankomen. Jolanda in eigen persoon zorgde ervoor dat de Mariners geweldig aan het honkballen waren! Zonder dat zonnetje werd het overigens wel wat fris, en hoewel we een jas mee hadden genomen, was het vooral voor Jolanda moeilijk warm te blijven. Haar oogjes zakten ook een beetje tot een standje half 7, die was toch wel erg moe na zo'n hele dag. Dus bij de start van de 8e inning zijn we weggegaan, 9-1 moet genoeg geweest zijn om te winnen, dus als volleerde Amerikanen gingen ook wij vroegtijdig weg bij de wedstrijd... Het was een kwartiertje rijden van ons hotel, maar 's avonds door zo'n metropool rijden is ook best ingewikkeld als ze tbv de veiligheid bij zo'n wedstrijd de politie de helft van alle straten afzet, juist de richtingen die wij moesten hebben. Maar de tom tom vindt altijd wel de weg, dus we kwamen moe maar zeer voldaan aan in ons hotel. In tegenstelling tot wat gedacht zou kunnen worden ben ik niet zo'n krent (zeker niet op vakanties), maar over hotels in Seattle valt nog wel wat te zeggen. Een simpel 2 sterren hotel in Seattle vind je niet onder de 250 euro per nacht. 400 tot 750 euro per nacht is hier een beetje normaal, wil je naar een 4 sterren achtig iets, komt daar een 4 cijferig getal bij kijken. Wel lichtelijk idioot, de prijs van het succes van Amazon, Microsoft, Starbucks en Google die hier grote headquarters hebben. Het is een van de snelst groeiende steden in de VS en dat merk je aan alles. Voor 2 nachten Seattle waren we meer kwijt dan voor anderhalve week elders tijdens onze vakantie, maar goed... hoort er bij, we vonden het leuk hier. Oh ja, ten slotte nog even terugkomend op de wedstrijd... nadat we weggegaan zijn is er nog behoorlijk gescoord, en nee, ze hebben niet alsnog met 9-10 verloren, het is uiteindelijk 14-1 gewonnen, Thanks to the lady on row 2, seat 10 in section 223 stond in het wedstrijd verslag.... ik weet wie die lady was, ik zat namelijk op seat 11 in dezelfde row en section!

Vandaag zijn we eerst naar de Zoo geweest, die konden we nog even 'gratis' doen, omdat we een Seattle Citypass hadden gekocht en de toegang tot de Zoo daarbij inbegrepen zat. Om 14.00 uur moest de Auto echter op het vliegtuig worden gedropt, en daarvoor moesten we dat ding nog even volgooien, dus het was een race door de zoo. Hoerentoeterlens op de camera voor de mooie close-up plaatjes en te gebruiken als koevoet om je een weg te banen door alle schreeuwende kleuters waar het hele park van was vergeven. Toen we aankwamen op de parkeerplaats zagen we al dat er een file van die klassieke gele Amerikaanse schoolbussen uitgeladen werden met hordes kids... ALs je dacht dat de kinderen in Nederland herrie maakten en als idioten in de rondte hollen, hier is dat nog een slagje erger. Kinderen zijn hier heilig, zeg niks 'naars' tegen een kind want voor je het weet sta je met je kop op 8 o'clock ABC-News, of sta je in Nederland op kanaal 43 op CNN als kindermishandelaar te kijk gezet. In de ignore modus dus over die kinderen stappen en hup weer in de auto. Mooi park, volgens mij alles gezien en hup naar het vliegveld. Auto afleveren gaat altijd heel makkelijk in de USA, je rijft de garage in, en voor je al je koffers uit de auto hebt heeft de mdw van het verhuurbedrijf alles geregeld. Niks geen gedoe met papieren, iets moeten tekenen of wat dan ook. Korte bustour naar de vluchthaven van een minuut of 10, piece of cake ondertussen, met de jaren raak je toch wel erg gewend aan dit soort zaken. De truc in deze is om om te schakelen in de 'koe' stand. Je stopt met nadenken of je zorgen te maken. Je volgt in principe gewoon de wildvreemde koe voor je, en je kijkt ondertussen om je heen naar een bord die de richting die je gaat bevestigt. Dit soort vluchthavens moet zulke grote mensenstromen verwerken, dan is dat echt wel geregeld allemaal. Als je 'slimmer' gaat proberen te zijn dan al die koeien voor je, gaat het meestal mis, daar is het systeem helemaal niet op ingericht... En zo kom je dus zorgeloos terecht op de plek waar we nu zitten, waar men nu begint met boarden in het vliegtuig en waar wij dus nog in koe-modus wachten tot wij zin hebben om ons te bewegen richting ons vliegtuig. De foto's van vandaag moeten jullie helaas missen, want tja, zoals ik al zij, Jolanda heeft een vrije dag... en na vandaag jullie allemaal want dit was ons laatste vakantie verslag, volgend jaar wellicht weer meer...

Geschreven door Arjen-en-jolandas.reizen