De laatste dag in Rusland is aangebroken. Jammer, want het is een enorm land en we zijn hier maar kort geweest. Ondanks dat de meeste mensen kijken of ze kiespijn hebben, zijn de meesten vriendelijk en kan er zelfs gelachen worden. Moet je wel wat voor doen hoor! Alleen de deurwacht van het apartement blijft nors en argwanend, hoe we ook iedere keer groeten en zwaaien.
Eerst wat benzine halen. Dat denk je dan! Geen enkele kaart wordt geaccepteerd en er is geen kassa. Een lieve taxi-chauffeur rijdt voor ons uit naar een ander station. Kijk, dat soort mensen zijn er ook!

Onderweg, terwijl we de rondweg rond St Petersburg verder af gingen, werden we opgeschrikt door zeker twintig straaljagers en een paar vliegtuigen met waterskidingen eronder. Met donder en geweld, maar netjes in het gelid, kwamen ze ons imponeren. Jawel, we weten weer hoe imponerend en oppermachtig het Russische leger is. Wel mooi, maar ook eng.

Van de snelweg af, richting Ivangorod, de grensplaats, werd de weg langzaam aan hobbeliger en kuiliger. We rammelden weer volledig los, tot ongeveer 70 kilometer voor de grens. Daar werd de weg weer netjes. Je kunt de buren natuurlijk niet laten denken dat het in Rusland een rommeltje is. Onderweg Fins aandoende houten huizen met golfplaten daken, allemaal met een manshoog hekwerk erom heen. Wel een beetje rommeliger dan in Finland, maar ok.

We hadden nog wat roebels over, dus koffie, thee en aardappelgerechtjes besteld bij een nors kijkende man en een vriendelijk ogend meisje, die zowaar ook wat Engels sprak. Net voordat we weggingen, werd de norse man vriendelijk, vroeg geïnteresseerd naar de motor en vertelde dat hij uit Armenië komt. Wat een eind weg zeg!L

De grensovergang was weer een langdurige bedoening; stempeltje hier, papiertje daar en verder vooral heeeeeel lang staren naar paspoorten en motorpapieren. Uiteindelijk mochten we het land verlaten en Estland betreden. De grenswachters daar waren al een stuk vriendelijker en zagen er niet uit als hun buren, die hun lachspieren de laatste jaren niet meer gebruikt leken te hebben.

In Nerva, dat vast zit aan Ivangorod en alleen gescheiden wordt door een rivier, kwamen we bij een alleraardigst hotel met een alleraardigste manager. Hij vertelde gepassioneerd over zijn land, over de zware tijd na het losmaken van Rusland en het langzame opklimmen sinds ze bij de EU horen. Wat hebben de mensen een offers moeten brengen voor hun vrijheid. Hard werken en tien jaar lang armoe, bijna geen brood op de plank. Knappe doorzetters! Jammer te horen dat zoveel goed opgeleide mensen weggaan. Dezelfde aardige man gaf ons een plattegrond mee voor een wandeling, die we braaf deden. Mooi park, boulevard langs de rivier en een stukje langs de grens, langs een koorwerken waardoor je van de ene naar de andere grenswacht kunt lopen. Ziet er naargeestig uit.

Heerlijk gegeten in ons hotel "King" en daarna niet als een koning geslapen, want het bedje was maar 1.20 breed en dat is voor ons uit de kluiten gewassen Hollanders, best krap.

Geschreven door Ab.en.Sonja