Het Drents Museum is bekend om een permanente tentoonstelling kunst uit 1885-1935 (flink wat Art Nouveau en Art Deco!) en geschiedenis/archeologie van Drenthe, met o.a. een goudschat, de duizenden jaren oude Boot van Pesse (in mijn jeugd zo ongeveer het eerste plaatje in je geschiedenisboek) en de veenlijken.

En nu is er de tentoonstelling over de Peredvizjniki, een groep Russische realistische schilders uit de tweede helft 19e en begin 20e eeuw. Zij braken uit het strakke keurslijf van de Russische kunstregels en gingen realistische schilderijen maken van de natuur, het alledaagse leven (met name de schrijnende armoede), klimaat (6 maanden winter...) en de volksgeschiedenis.

Resultaat: prachtige schilderijen, heel indrukwekkend, soms griezelig realistische doeken, die deden denken aan een tot in perfectie bewerkte hedendaagse foto!

De personen zijn heel natuurlijk afgebeeld met al hun emoties, de landschappen lijken wel foto's. Trek er maar wat tijd voor uit want er valt heel wat te zien! Het jonge meisje in "De Kus Ceremonie" (zeer rijk gekleed, maar opmerkelijk: ze mist een tand) dat staat te lachen, naast haar een vrouw die juist heel bedrukt kijkt, de verdrietige vrouw van de schilder Kramskoy (ze hadden net hun zoon verloren), de componist Rimsky Korsakov die het op dat moment niet makkelijk had, de Maannacht boven de Djnepr (hoe krijgt iemand het voor elkaar om maanlicht zó weer te geven), en de hartverscheurende weergave van weeskindjes naast een graf. En nog veel, véél meer!

Het bekendste schilderij van deze groep schilders is waarschijnlijk Wolgaslepers van Ilya Repin. Het was niet mogelijk hiervan een goede foto te maken (er stonden telkens mensen voor ;-) ) dus die heb ik van internet gehaald. Ook op dit schilderij blijven de verschillende lichaamshoudingen en gezichtsuitdrukkingen boeien.

Een heel indrukwekkende expositie van een mij tot nu toe onbekende kunststroming!

Maar het museum heeft meer te bieden. Zo is er een vaste expositie van kunst uit 1885-1935, waarbij art nouveau en art deco de boventoon voerde. Als je er van houdt loop je er kwijlend rond! Ook meubelen zoals schrijfbureaus worden getoond (waaruit duidelijk het verschil tussen de uitbundige jugendstilkrullen en de strakke art nouveau blijkt). Bij de entree staat een 100 jaar oude motorfiets.

En natuurlijk is er de beroemde archeologische afdeling, met stukjes mammoet, maar ook veel vondsten die waarschijnlijk destijds geofferd werden in het moeras. Wielen, gebruiksvoorwerpen, muntjes (waaronder een geweldige goudschat), maar ook veenlijken, waarschijnlijk ook offers. Zo was er o.a. het meisje van Yde, dat we vooral kennen van de reconstructie. De veenlijken waren kleiner dan ik had verwacht (erg gekrompen), maar toch indrukwekkend, een beetje luguber en ook ontroerend. Dat kleine voetje dat onder de deken uitstak...

Het museum zelf (het gebouw) is ook interessant. Het ligt in een mooi oud straatje. Oorspronkelijk begon het als een klooster uit de 13e eeuw (de abdijkerk is er nog), vanaf 1882 werd het provinciehuis. Uit die tijd komen ook de gevelbeelden. Het poppenhuis (dat ik niet heb bezocht) zit in het oudste huis van Assen en is in 18e eeuwse stijl gerestaureerd. De nieuwbouw (2011) is uitgevoerd in strak wit. Helaas is het niet helemaal goed toegankelijk voor mensen met een beperking. Je kunt er rollators en rolstoelen lenen en met de nieuwbouw is niets mis, maar het oude gedeelte heeft gemene drempeltjes, het poppenhuis is alleen met een trap en zitlift toegankelijk, er zijn héél véél deuren die open geduwd moeten worden en de lift van de nieuwbouw naar de archeologie is ongelooflijk traag (zelfs de NS-liften zijn hierbij nog flitsliften).

Maar met name het provinciehuisgedeelte is prachtig, vooral vanwege de muur- en pilaarschilderingen!

Het poppenhuis moet ik nog eens bezoeken en dan wil ik meteen een rondwandeling door Assen uitzoeken, want ik heb een aantal interessante geveltjes gezien daar...! En wie niet van geveltjes houdt: er valt genoeg te winkelen en te eten ;-)

Geschreven door Marijke.onderweg