Vandaag meer wind, veel bewolking en af en toe wat motregen. Mooi weer om onze laatste vakantiedag in een museum door te brengen en op Texel kom je dan al snel uit bij Ecomare (vogel- en zeehondenopvang) en het Juttersmuseum, dat 5 minuten fietsen verderop lag.

Ecomare heeft enkele zee-aquaria, walvisskeletten, véél info en natuurlijk de bassins met zeehonden en bruinvissen, een volière met geredde vogels en de zeehondenquarantaine. En we kwamen precies op tijd voor het zeehondjes voeren.

Een verzorgster vertelde levendig over alle dieren en hun karaktertrekjes en voerde ze om beurten haringen. De zeehonden konden niet meer terug naar zee omdat ze zich niet meer konden redden. Eén zeehond was gebruikt voor een filmproductie en daarna vrijgelaten maar eindigde in allerlei opvangcentra omdat hij te tam was geworden. Een aantal andere zeehonden was blind of slechtziend.

Een andere zeehond had heel goed leren bedelen door met haar pootje te zwaaien naar mensen. Ja, ze zijn slim!

Ook slim zijn de zeemeeuwen die precies weten wanneer het voedertijd is.

In de quarantaine kon je vanzelfsprekend niet komen, wel kijken door het raam of achter een hek. Er lag een net gevonden huilertje, piepjong nog, dat er duidelijk niet best aan toe was, het arme wurm...
Maar er was ook een opgevangen zeehondje dat al veel levendiger was. Het speelde met stukjes haring en die zal het straks wel redden!

Na het bezoek fietsten we naar het Juttersmuseum. Daar was echt van alles te vinden! Veel krantenartikelen over gestrande schepen op de Wadden, ook aandacht voor de Schoenami van een jaar of 10 geleden op Terschelling en de aangespoelde televisies begin jaren negentig. Maar ook werd er stil gestaan aan de andere kant van de romantiek rondom het strandjutten.

Zo was één van de schuren gebouwd van de scheepsluiken van een in 1962 gezonken schip:

Jan Uitgeest: “Wat me altijd is bijgebleven is het vergaan van de Nautilus in 1962. Van dat schip hebben we 60 scheepsluiken gejut, en daar een schuur met de naam Nautilus van gebouwd. De kok was de enige overlevende en heeft nooit meer gevaren. Mijn broer heeft hem nog eens uitgenodigd om naar Texel te komen, maar dat kon hij niet aan." (bron: http://www.plusonline.nl/special-artikelen/het-levende-verleden-van-texel )

En daarmee is een eind gekomen aan onze korte vakantie op Texel. Morgen gaan we weer naar huis.

Geschreven door Marijke.onderweg