Zoals eerder genoemd was onze tweede nacht hier op een zolder met 11 anderen.
Via een enge trap moest je je door een gat wurmen en al bukkend naar je bed begeven in het donker. En dan zonder je buurman een schop te verkopen in je bed stappen met een slaaphoek.
Nog geen 1,5uur later wordt in paniek wakker. De hele bovengenoende setting zorgt voor een paniekaanval en ik moet weg van hier. Ik heb uiteindelijk op een dekbed, op de grond, beneden in de eetzaal geslapen waar een jonge medewerker niet eens raar opkeek toen hij om 5.00uur aan de voorbereidingen van het ontbijt begon. Blijkbaar gebeurt dit vaker en ook een medewerkster snapte dat opgesloten gevoel op zolder.

Na een rommelige nacht staat vandaag de hike naar de Durrensteinhutte op het programma. Wel ruim 16km en op het eind een flinke klim.
We zitten allebei versuft aan de ontbijttafel en rapen alle energie bij elkaar om te vertrekken. De motivatie is na 3 loodzware dagen wat afgezwakt. Maar al eerder merkte we, dat als we eenmaal begonnen, we er weer zin in kregen door de mooie uitzichten en de natuur.

Het is behoorlijk mistig en na een klein stukje met kabels afdalen, beginnen we aan de totaal 1100m afdaalmeters.(voor een goed begrip; de Eiffeltoren is 300m).
Door de mist zijn we even het pad kwijt maar vinden hem al snel weer. Ja, weersomstandigheden kunnen verraderlijk zijn.
Langzaam komen we weer in groener gebied met grasvelden, naaldbomen en riviertjes. Het gaat in een lekker tempo en kilometer voor kilometer wandelen we heerlijk tussen de bergen.
Op 12,5km zien we een restaurant, want we zijn inmiddels aanbeland in het dal.
We lunchen extra goed omdat nu de laatste 4km flink omhoog zullen gaan(800m).
Bij de eerste meters omhoog verzuren de spieren al en krijgen Daan en ik allebei een mental breakdown. We zijn gewoon helemaal op en met de gedachte dat we weer z'on eind omhoog moeten is dit de druppel. We kunnen het niet meer opbrengen, het is net allemaal teveel.

Als dit de laatste dag was geweest dan zouden we het met de laatste inspanning nog wel kunnen doen. Maar die 5e en laatste dag was ook een lange op het programma. En onze wandel app geeft steeds een te rooskleurige tijd aan.
Als de.app 4uur zei dan waren dat er 6(en wij zijn best stevige lopers.
En die app gaf voor de laatste dag 6u15m aan.

We hakken de knoop door en besluiten de huttentocht een dag eerder te stoppen. Ook om ongelukken door oververmoeid te voorkomen want er zouden nog passages langs kome waar staalkabels als extra zekerheid hingen. En die hangen ze niet voor niets op.

Ik annuleer de hut en boek een hotel in de buurt. Het wordt hotel Toblacherhof in Toblach.
Het blijkt voor allebei een opluchting dat we de knoop hebben doorgehakt.
We pakken de bus en trein en zitten na anderhalf uur in onze eigen auto.
Aangekomen bij het hotel is het eerste wat we doen een douche nemen want dat is wel nodig. En ook haal maar eens mijn blarenpleisters en tape eraf en dat ziet er niet goed uit. Ook die hebben rust nodig.
We zoeken de beste pizzeria in de buurt en blijkt op 200m afstand te liggen. Dat kunnen we nog wel lopend af en komen aan bij pizzeria Hans. De naam klinkt wat vreemd maar het was één van de beste pizza's ooit.
Ben je in de buurt.......zeker doen.
We lopen nog even door het centrum en videobellen nog even met het thuisfront. Ja vandaag onze trouwdag en voor het eerst niet samen op die dag.

Morgenochtend gaan we even zien wat voor niet-wandel activiteit we gaan doen...

Ciao!

Geschreven door Wilko-en-daan.op.reis