Vandaag is het dan zover, de start van ons avontuur in de Dolomieten.
We hebben vrij goed geslapen en worden voor zevenen wakker. Na een heerlijke fruhstuck kunnen we aan de bak. Op weg naar het startpunt nog even langs een bakkertje voor broodjes onderweg.
Onze tocht eindigt deze week bij Lago di Braies en we hebben daar een hotel geboekt. Ik wilde dan daar in de buurt mijn auto neerzetten en met de bus naar het startpunt. Na 5 dagen heb je geen zin om je auto te moeten ophalen.
Maar ook hier bij het meer is een overvloed aan toerisme en daarom hebben ze nu bedacht dat iedereen een parkeerticket moet kopen, 8km voordat je bij het meer bent. En met absurde prijzen die we zagen per dag leek ons dat geen goed idee.
Dan maar met de auto naar Innichen vanwaar we vertrekken.
Gratis parkeren, wat wil je nog meer!

Alles dubbel gecheckt en daar gaan we.
Een eerste dag net veel hoogtemeters maar we hebben er zin in. Het weer is bewolkt maar geen regen, eigenlijk een prima temperatuur.

We volgen paden door de bossen en volgen soms een weg die ter plaatse wordt aangegeven en anders is dan onze route.

Het is wel weer even wennen want bij ons in Almere is alles plat....
We stoppen af en toe en maken mooie foto's en eten onze broodjes op. En als onze energie op is een energiereep.

Mijn vrolijke vochtige vrienden duiken ook al snel op mijn hielen. Snel een blarenpleister erop en lopen maar weer. Maar het blijft gevoelig, vooral omhoog lopend.

Ons eerste doel is de dreischuster hutte, ongeveer halverwege de route. Daar komen na 3u45m aan terwijl de hele route 4u19m zou duren. Het eerste deel viel ook erg tegen qua afstand en hoogtemeters merken we.
Onze wandel app geeft ons niet veel hoop. Er komt nog een stijgings gedeelte aan, wat ook klopt want we zijn nog niet op de helft van het totaal aantal meters omhoog.
En het plaatselijke bordje zegt ons dat het nog 2u50m lopen is naar de Dreizinnenhutte.
Na een flinke cola voor wat energie gaan we verder. Ik heb zelf een mentale breakdown en probeer positief te blijven maar de blaren werken niet mee net zoals te weten hoever we nog moeten.
Eerste kilometer gaat nog maar dan begint het stijggedeelte met percentages van 20-33%. Steen na steen en trap na trap volgen en er lijkt geen eind aan te komen. We w lopen en lopen en inmiddels staat dat de teller op ruim 17km en de hut nog niet in zicht.
We zien op een grafiek dat het laatste stukje groen is en 'vlak maar na elke bocht blijft het omhoog gaan.
Ook Daan is uitgeteld en voelt zijn teen die hij een paar weken heeft gestoten.
Uiteindelijk strompelen we om 17.30 de hut binnen, we zijn totaal gesloopt en diep gegaan. Maar wat een uitzichten !! Dat maakt alles weer goed.

We checken in en krijgen kamer 12 met de bedden nr 11 en 12, een stapelbed.
We hebben honger en 15 minuten later kunnen we al aanschuiven.
3 keuzes voor voor- hoofd en nagerecht.
Daan gaat voor de kaas knödel(tje)s, ik voor de knoflooksoep. Samen nemen een hoofdgerecht met rösti, sperzieboontjes, en lekker stukje vlees omwikkeld met spek.
En als toetje een pannacotta met caramelsaus.
Allemaal heerlijke gerechten en we hebben genoten.

Maar de vermoeidheid steekt de kop op en ik heb geen puf meer om iets te doen.

Nog een paar mooie foto's met prachtig licht van de ondergaande zon en dan ons bedje in. Niet iedereen ligt er al in want beneden is een gezellige bar.

Morgen een minder pittige wandeling maar wel een hele mooie......tot morgen allemaal!

Geschreven door Wilko-en-daan.op.reis