Wat een omslag van het weer vannacht. Rond 0.30uur ging het helemaal los. Enorm veel regen met grote hoeveelheden lichtflitsen en soms harde donderslagen.
Schitterend om te zien maar heerlijk om comfortabel in een hut te zitten.
Vanochtend, als we wakker worden om 7.00uur is het gelukkig droog. We doen rustig aan en eten ons wat simpel ontbijtje op.
Om 8.00uur vertrekken we aan de op papier de 'zwaarste' dag van ruim 4u30m, 800+ hoogtemeters en 300 afdaalmeters.
Het is nog wat fris, z'on 10 graden, maar het begint meteen met klimmen. Na 45 minuten en 300 hoogtemeters komen we aan bij de Vaiolet hut. Een uitvalbasis om de bijzonder Vaiolet torens te bezoeken. Maar met 50 meter te gaan begint het flink te regenen en we rennen naar binnen, net als iedereen die in de buurt is. Wat zijn we blij dat we die regenjassen hadden gehaald begin deze week. Met onze charmante regenjas met capuchon aan en onze regenhoes om onze rugzak vertrekken we toch om verder te gaan. De regen gaat nog wel even duren zien we op de radar. Het regent hard, het waait best stevig en de gevoels temperatuur ligt tegen nul aan. Geen verbrande rode benen van de zon maar rode benen van de kou. Wat een verschil met gisteren! We lopen gestaag door en worden natter en natter. We krijgen het gevoel dat de noordpool net zo moet aanvoelen 😉. Maar na een uur zwoegen komen we om 10.00uur aan bij een piepklein hutje genaamd rifugio Principe(2600m). Er staan al heel wat tassen buiten onder het afdak en als we binnenkomen zit het stampvol. Allemaal schuilen voor de regen maar wel een gezellige sfeer. We nemen eerst maar een warme chocomel mit Sahne en blijkt werkelijk een hele lekkere te zijn. Eentje die in de top 3 allertijden komt. We zitten tussen allemaal Italianen, Duitsers en Nederlanders en al snel warmen we een beetje op in deze extra verwarmde hut. De radar geeft aan dat het pas 12.30u droog wordt en we besluiten te wachten en dat blijkt iedereen te doen. Nog een bordje pasta en om 12.30 klaart de lucht op en vertrekt iedereen tegelijk........wat een chaos.
We vervolgen ons pad die op de kaart aangegeven staat met rode stippen ipv streepjes. Betekent meestal een smaller en steiler pad en dat blijkt ook hier. Vanaf beneden denk je "hoe gaan we daar komen" maar al lopend gaat het vanzelf. Zeker niet geschikt voor mensen met hoogtevrees!
Na alle hoogtemeters van vandaag komen we uit op een zeer indrukwekkend uitzichtpunt met zicht op bergen in Zwitserland en Oostenrijk. Daan haalt de drone tevoorschijn en maakt geweldige opnames. Inmiddels hebben we weer redelijk bereik en horen we dat Peet en Roos ook regen hebben gehad en gaan nadat het droog is geworden met de lift naar boven en lopen daar heerlijk in het zonnetje. Roos waagt zich nog aan de Sky-line. Een attractie van 1100m waar je onder een rails naar beneden vliegt.
Daan en ik passeren het hoogste punt en dalen af in de Antermoia vallei met aan beide kanten mega rots formaties, zeer indrukwekkend hoe dat moet zijn ontstaan.
Het zonnetje is weer gaan schijnen en plotseling is het weer zeer warm. Goed om alles weer te laten drogen. Bij de hut aangekomen leggen we onze spullen, in dit keer, een gedeelde slaapkamer.
We gaan nog even naar lago di Antermoia op 200 meter afstand om weer te.cliegen met de drone en lopen ook nog even de andere kant op waar we een uitzicht zien naar waar we morgen naartoe gaan.
Vanavond wordt er weer regen verwacht wat ook morgen de hele dag zal aanhouden.

Met een heerlijk avondmenu waaruit je al kiest als je aankomt eten we om 19.00uur een heerlijk diner. Want ook al is het een berghut, eten kan je hier als de beste. Alles smaakt prima na z'on intensieve dag.

Tot morgen!

Geschreven door Wilko-en-daan.op.reis