Nu is het zover. Om 8.45 uur vertrekken we uit Sarande met de bedoeling om in een paar dagen naar het meer van Ohrid te rijden. We gaan niet via Korca door de bergen, maar terug naar het noorden, naar Fier en dan via Elbasan.
Het ziet er mooi uit buiten. De zon schijnt en dan zien de bergen er ineens heel anders uit.
Onderweg worden we verrast door groepen schapen en geiten. Maar dan is er een grote groep schapen die de weg gaan oversteken. Ik wil er even naar toe lopen, maar een grommende, blaffende hond doet me snel omkeren. Ook alle auto’s staan braaf te wachten. Mooi om te zien!
Dan naderen we onze eerste stop: De kloosterkerk van Mesopotamië. We rijden met de camper een heel stuk naar boven. Het laatste stukje gaat te voet.
In een prachtige omgeving liggen de restanten van het klooster van St. Nicolaas. Rondom was een grote muur met zeven torens en twee ingangen. De bouw is hoogst origineel en ongewoon. Het is een vraag hoe dit gebouw kon blijven staan en hoe het zolang heeft uitgehouden. Nu worden er voorzorgsmaatregelen genomen om ongelukken ten gevolge van instorten te voorkomen. En er moet geld komen, veel geld, voor restauratie.
Er zijn nog wel mooie afbeeldingen van fabeldieren te zien. En een gedeelte van de klokkentoren. Misschien wordt die wel gebruikt bij een begrafenis, het kerkhof ligt er vlakbij. Wat zal dat indrukwekkend klinken!
Vervolgens rijden we verder naar Syri Kalter. Hier is een zoetwaterbron ontstaan die meer dan vijftig meter diep is en waar per seconde, onder hoge druk, 6 kubieke meter helder mineraalwater naar boven komt. Het water heeft een constante temperatuur van rond de tien/elf graden.
Daardoor is daar een bijzondere flora en fauna. Heel mooi!
Verder gaat het naar Gjirokaster, “de stad met de duizend treden”. Tegen de steile berghelling zijn de huizen gebouwd. Dus kan het voorkomen dat het dak van het ene huis de vloer van het volgende huis is. Ook de dakbedekking is bijzonder. (Zie foto). En overal zijn trappen!! Mooi om te zien, maar niks voor mensen met pijnlijke knieën.
Dan gaan we even wat eten en vervolgen onze reis. Totaal een kleine 200 km, maar daar doe je best lang over. Ook al is dit de “grote” verbindingsweg tussen Sarande en Tirana, de weg voert voor een groot gedeelte door de bergen en dat gaat nu eenmaal niet vlug. En de moeilijkheid is dat er in al onze boeken geen camping staat aangegeven in dit gebied. Dat maakt onrustig.
Al rijdende fantaseer ik hardop over een hotel met een breed bed, zachte handdoeken, ontbijtje klaar.........wanneer Joop plots naar links zwenkt. Ergens flits er een bordje camping voorbij. En ja, langs rijen tweedehands auto’s vinden we een plekje. We krijgen stroom, dus hebben we airco, en kunnen we onze apparaten gebruiken. Er is water, toilet en douche.......... Een beetje behelpen maar we zijn er heel blij mee. Hier zullen we vast goed slapen voor de laatste etappe van dit wel heel bijzondere, mooie land. De volgende morgen mogen we, na aandringen 1000 lek betalen. Dat is omgerekend ca €8,00.
We gaan nu naar een camping in de buurt van Podarec aan het meer van Ohrid, wel nog aan de kant van Albanië.
De zon staat ons stralend te verwelkomen. Dat is weer eens wat anders. Wanneer we koffie zitten te drinken wordt een geit gebracht. Die wordt gewogen, voorzien van zout en is klaargemaakt voor aan het spit.
Wij vervolgen onze reis en genieten al vroeg in de middag van rust en warmte.
We eten op de camping: voor mij een forel. Joop krijgt vlees.
De volgende dag kunnen we op de fiets naar Pogradec. Het is bewolkt, maar niet koud. Er ligt aan de linkerkant van de weg een fietspad. Mensen zijn druk aan het werk op het land. Een vrouw loopt met een takkenbos. Pogradec is een rustig stadje. We vinden een warme bakker en kijken overal rond. Dan gaan we wat eten en dan gaat het regenen...........nog even een foto van de boulevard die er heel vrolijk, met veel kleuren en bloemen uit zou moeten zien.............
In de regen fietsen we terug!!! Het mooie, blauwe meer is somber en grijs.

Geschreven door Twee.reizigers.met.een.camper