Na een nacht vol onweer en hevige regen probeert de zon er al weer door te komen. Weg van de grote stad rijden we over smalle weggetjes door velden en dorpjes. Ondanks het vroege uur is er al veel bedrijvigheid. Overal worden groepen mannen en vrouwen opgehaald. De mensen zijn vriendelijk, zwaaien. Groepjes kleurige schoolkinderen wachten op vervoer. Tot mijn grote verbazing zitten de mannen alweer op de terrassen. Het is net zeven uur....
Ook de honden zijn wreed gestoord in hun slaap. Ze lopen in kudde midden over de straat. Wij rijden door. De weg is slecht maar het landschap is adembenemend mooi! Veel stijgen en dalen langs hopen grint, kuilen, stenen....we slingeren van links naar rechts over de weg met een snelheid van 20 à 30 km. per u. Maar het uitzicht om iedere hoek is prachtig. Gelukkig is het droog en doet de zon zijn best. Af en toe een tegenligger. En soms een plaatselijke “ophaal dienst” die probeert te passeren. We zijn blij zo vroeg te zijn vertrokken, want nu hebben we de tijd om het rustig aan te doen.
Dan hebben we volgens de TomTom de bestemming bereikt, maar er is geen bootje te zien.......Voor ons is een camper aan het keren. Er wordt naar een nieuwe, stijgende weg gewezen..... Moeten we daarheen? Dat doen we dan maar, zij het met grote twijfels. Omhoog gaat het over een nieuwe weg???
Maar dan ineens een bocht naar links, dalen en dan staan we voor een donker gat, echt pikdonker. Een tunnel? Rijden maar. Een bocht naar links, een bocht naar rechts. En dan verschijnt er licht aan het eind van de tunnel. We zijn op de goede plaats aangekomen.
Het is een heel gedoe om alle auto’s op de ferry te krijgen, maar de aanwijzingen zijn altijd heel duidelijk, waardoor alles vlekkeloos verloopt.
En dan begint de tocht van twee uur over het Koman meer. Geweldig. Het is prachtig. Blauwe lucht, groen water, kale rotsen, groene bomen, sneeuw, steeds wisselende plaatjes. Ik noem het hier: “Het Noorwegen van Albanië”.
Hier zijn we voor gekomen. Dit is genieten!
*
In Fierze gaan we van boord. Over een nieuwe weg rijden we naar Valbona. We zijn weer in de bewoonde wereld. De koeien wandelen over de weg. De rivier wordt onstuimig. Mooi!
Even voor dit dorp ligt de camping. We kunnen op de parkeerplaats staan, zonder stroom, maar mogen wel gebruik maken van alle faciliteiten. De camping staat n.l. onder water.
Ook een wandeling van hieruit naar Valbona is niet te doen. (Zouden we toch niet kunnen). We zitten buiten en de koeien komen op visite.
Het restaurant is goed en de douche heeft lekker warm water. Het is hierboven beduidend koeler. En dan gaat het toch weer regenen en er komt ook onweer. Maar gelukkig was het de hele tocht hier naar toe droog en zonnig.
Met de camper rijden we de volgende dag even door naar Valbona. Onderweg ontmoeten we een kudde koeien die eigenlijk niet van de weg af willen.
Het weer is wat somber maar de foto’s zien er mooi en helder uit. Even diep adem halen. Wat is de lucht hier fris en zuiver. Veel sneeuw op de bergen.
Een bord geeft de wandeling naar Theth aan, maar dat is veel te ver voor ons, dat doen wij in een volgend leven.
Dan beginnen we aan de terugtocht richting Tirana. We zien onderweg van alles. Witte paarden, berggeiten, bunkers, bloemen, prachtige vergezichten, heel veel bergwegen! En alles even mooi!! We hebben geen gedetailleerde kaart en gaan dus uit van de TomTom.
Ergens in een dorp drinken we koffie en spreken mensen die juist van de andere kant komen. We gaan volgens hen een hele mooie route tegemoet, maar die duurt wel erg lang. En dat klopt helemaal. Na anderhalf uur komen we bij het hotel waar zij gelogeerd hebben. Daar gaan wij eten. De eigenaar vertelt ons hoe we het beste kunnen rijden. Kortom, een mooie, maar zeer lange route over stijgende en dalende, smalle, goede en slechte wegen.
Plots staan we voor een geel/oranjebruine brei waar Joop “GAS” geeft. Oeps, dat was heftig. Wanneer je hier stil komt te staan heb je een probleem! Maar mijn chauffeurtje is de beste van de hele wereld!
En verder gaat onze tocht, inmiddels met een snelheid van 35 km per uur. Het begint ook stevig door te regenen. We zijn het eigenlijk best een beetje zat.
Om half zes komen we op een camping in Fushe Kruja aan. En dan valt alle spanning en vermoeidheid weg. Want wat was het een geweldige belevenis!!
Wat hebben we een mooi gedeelte van de wereld mogen zien.
Dit hadden we voor geen goud willen missen.
👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍👍

Geschreven door Twee.reizigers.met.een.camper