Wat was ik gister toch een bofkont,, de dame die mij maar de kinderopvang had gebracht wist niet dat de opvang voor pelgrims sinds kort gesloten was. Toen zij mij om 16.30 uur kwam halen voor het diner hoorde zij daar van op. Ik mocht in haar woning slapen. Wat lief en fijn. We hebben heerlijk gekletst en gegeten, wijntje erbij die ik tussendoor in de supermarkt had gekocht. Chantal Maj, zo heet zij is ook weduwe met kinderen en kleinkinderen, ook naar Santiago gelopen, veel hobby’s, groot huis, een grote tuin en bovenal een groot liefdevol hart. Zij heeft mij vanmorgen naar Autet gebracht om mijn wandeling te starten maar eerst een toeristische route door de stad.👍. Rond haar huis zijn allemaal scholen, van kinderdagverblijf tot voortgezet onderwijs. In een straal van 45 km zijn alle kleine scholen gesloten. Hoe laat je dorpen leeglopen?!
De eerste kilometers heb ik langs de Saône gelopen, top. Als de rest ook zo gaat kom ik voor 18.00uur wel op mijn volgende verblijf. Nu weer verder, de koffie is op.
Je moet er wel tegen kunnen om hele dagen alleen te zijn tijdens zo’n tocht als ik maak. Soms passeert er een auto of in een dorpje maak je ‘ voor zover dat gaat’ een praatje met iemand die toevallig buiten is. Verder ben ik de hele dag alleen en daar voel ik me prima bij.
Dan dat onderkomen voor de nacht. Ik dacht iets geregeld te hebben. Kom ik daar, is er niemand thuis. Telefoon gepakt en gebeld. Een nummer gekregen, weer gebeld, afgesproken dat ik naar de Marie zou lopen en daar stond een man mij op te wachten om mee te nemen naar zijn huis. Ik heb weer een fantastisch onderdak, dat zou ik zelf niet kunnen bedenken.
Corinne is kapster en heeft mijn pony geknipt, Claude is in de tuin bezig bij het zwembad.
We hebben samen gegeten, gekletst en nu is het tijd om te gaat slapen. Kus allen. 😘💋😘💋

Geschreven door Trudys.reisblog