Het schrijven van een verhaal over de ervaringen vind ik lastig.
Het maken van zo een reis heeft vele kanten, waaronder de materiële voorbereiding die niet eenvoudig was.
Mijn idee om naar Herepian te fietsen bestond al jaren. Grote fietstochten maken sowieso, o.a. naar Herepian fietsen.
Maar naar Herepian fietsen is best een uitdaging. Er zitten veel berggebieden in Frankrijk. Grote delen kan je niet bepaald vlak noemen. Hoe kom ik daar zonder grote hoogten te hoeven fietsen doorheen? Dan vind ik de 'Veloroute du solei' volledig uitgewerkt en in boekvorm verkrijgbaar op internet. Die route schaf ik aan. Geen grote hoogten en mooi fietspaden.
Bijna alles wat er nodig was voor zo'n reis, had ik niet of niet meer. Behalve de fietstassen en een fiets.
Met Mireille heb ik heel wat gefietst, maar niet in deze vorm. Ik zoek verder op internet en vind een checklist voor benodigdheden. 2 A4tjes groot! Nú, weet ik dat degene die deze lijst heeft gemaakt waarschijnlijk zelf nog nooit een fiets heeft gezien! Ik lees over lichtgewicht, materiaal keuze, kwaliteit, prijzen, levertijden, voor- en nadelen, ect.ect. Een doolhof cq moeras waar ik niet uitkom. Er blijft maar één conclusie over: kijk naar gewicht, grootte en prijs. Mag het een onsje meer wezen? Ik weet nu wat het betekent dat 10 keer een onsje wel een kilo is! En dat prijsverschil en daardoor meer gewricht, met bloed en zweet wordt betaald als je een helling op zeult. De pijn in je kuiten niet eens meegeteld.
Ik begin te pakken. Mijn vermagerde fietstassen beginnen behoorlijk aan vetzucht te lijden. Ik start een vermageringskuur, haal er dingen uit. Overweeg, dit ook weg, nou als er dit gebeurt, heb je dat nodig. Hoe vaak komt 'dit' voor. Risico? Toch maar meenemen!
Zo ben ik vertrokken met een fiets die met 3 man in de trein moest worden getild!
Dan mijn fiets, die ik voor vertrek helemaal heb laten nakijken. Nieuwe remmen, banden, tandwielen, verlichting. Zijn de trappers goed? Ja die zijn prima! Ok, ik moet er wel meer dan 1000 km mee fietsen. Geen probleem! Tot Vaals blijkt achteraf!
Ik weet nu het dat gewicht van alles wat je meeneemt niet moet worden beoordeeld in onsjes maar ongeveer in milligrammen!
Het gevolg is dat ik nu een tocht door Europa moet maken, om alles wat ik heb achtergelaten om gewicht te verminderen, alsnog moet gaan ophalen! Ook weer een leuke uitdaging.

De psychische en mentale aspecten.

Wat beweegt mij/iemand ertoe om dit te doen?Alhoewel ik er niet te diep op wil ingaan omdat ik geen zin heb om al mijn zieleroerselen aan iedereen kenbaar te maken, kan ik er wel iets over zeggen.
Voorafgaande aan deze tocht en in aanloop daar naartoe heb ik zeer frequent afgevraagd wat ik nog met mijn leven moet. De reden daarvan is bekend. Ik zocht naar een manier om tot mijzelf te komen. Iedereen is hartstikke aardig en behulpzaam. Ik heb schatten van kinderen en kleinkinderen. Maar toch. De pijn gaat niet weg. Door via zo'n fietstour te maken
leek mij een manier om weer meer tot mezelf te komen.
Voor ik vertrok ging het redelijk met mij. Maar ergens echt van genieten was heel moeilijk. Te veel in mijzelf gekeerd. Het verlangen weg te gaan was ook dubbel. Ik vind het heerlijk, lekker op mijzelf te zijn en met niemand rekening te hoeven houden, te doen waar je zin in hebt. Vrijheid zoals dat heet. Maar het feit dat dit niet meer gedeeld kan worden met de gene die je zeer lief had, compenseert die vrijheid niet en vertroebelt het genieten. Ik denk dat dit allemaal alleen ten volle kan worden ervaren door degene die het is overkomen.
Heeft de fietstocht mij iets gebracht?
Zeker. Fysiek en psychisch. Ik heb echt van de tocht genoten. Het is een prachtig traject. Zeer aanbevelingswaardig. Ik heb hele aardige mensen ontmoet waarvan ik weet dat de contacten blijvend zijn. Ik heb meer afstand genomen van het feit dat Mireille er niet meer is. Ik heb weer echt genoten van dingen om mij heen. Het lamme gevoel is een stuk minder. Ik ga zeker gesterkt verder. Ik wil dat en moet dat van mijzelf. Ik zie in elk geval veel meer perspectief. Dat vind ik heel veel winst voor mijzelf.
Fysiek ben óók mezelf tegen gekomen. Het is mij tegen gevallen dat je spieren op mijn leeftijd zo traag wennen aan duurbelasting. Dat weet ik nu in elk geval.
Hoe het gaat nu: nog steeds redelijk! Maar méér redelijk!

Ik vind het leuk bij Hajo. 30 juni vlieg ik terug naar Nederland. Ik ben van plan pweer te gaan fietsen als dat lukt en nodig is.!

Einde, en hij leefde nog lang en ???ĺ

Geschreven door TourdeJans