Er waren tijden dat reizen heel eenvoudig was. Als je ergens naar toe wilde, kocht je de betreffende kaart ging op pad en kwam aan op je bestemming en wist redelijk nauwkeurig waar je was.
Tegenwoordig is dat anders. Je weet op de millimeter nauwkeurig waar je bent! De GPS geeft het precies aan. Geen kaart nodig. Je tikt je 'waypoint' in. Vervolgens je bestemming, drukt op start route en een vriendelijke vrouwenstem geeft je de rij-instructies. Mooi toch.
Vandaag reed ik met Komoot (speciale app voor fietsers) een uitgestippelde route op mijn mobiel. Ik startte laat omdat ik volop van mijn 'continentale' ontbijt, wilde genieten. Dat duurde wat langer dan goed is voor het juiste fietsstartmoment, dat uiterlijk op 7.30 uur ligt, vanwege de te verwachten middag hitte. Je doet er verstandig aan om vóór ongeveer 1 uur pm je doel cq volgende camping te hebben bereikt. Zo niet dan wordt het superzweten. De zon is erg warm er is heel veel licht en al dat licht schijnt op je mobiel die je route aangeeft. Het gevolg is dat je onder het rijden totaal niet meer kunt zien hoe je rijdt, waar je rijdt en waar je bent. De 'lieve ' stem zegt, meem de rotonde en pak de 2de afslag. Ga na 50 meter links.
Ik doe wat ze zegt. Ik beland op zandpad, eigenlijk meer een zandbak waar ik meteen in vastloop. Vals lachend zegt de stem, vervolg deze 'weg' 50 meter en sla links af. Ik ploeter door het zand doe wat er wordt gezegd en sta ineens op de route " via Rhona"!.Prachtig fietspad waarvoor ik deze hele manoeuvre niet had hoeven ze maken. Wel iets korter maar belachelijk onnodig. Met gewoon een kaart was dat niet gebeurd! Geef mij maar een gewone ouderwetse landlaart!

Nu ik het toch over het reizen heb.
Het fietsen gaat steeds beter. De spierpijn trekt steeds meer uit mijn benen weg. Het fietsen wordt daardoor makkelijker. Tot mijn eigen verbazing trap ik zonder veel moeite tegen taluten op waar ik in het begin zwetend tegen op moest lopen en elke 10 meter moest uitrusten. Wat ik niet kan is langdurig tegen te steile hellingen op fietsen, dan kom ik adem tekort. Dat verbetert bijna niet. Daarom durf ik geen heuvel of berg gebied in te gaan omdat ik bang ben niet verder te kunnen op een verkeerd moment. Wendy schreef, ga je nu door naar Spanje. Ik vond dat heel grappig. Het fietsen is heerlijk. Je krijgt het gevoel dat je eindeloos door kunt fietsen. Als ik niet begin juli terug had moeten zijn in Schagen, had ik misschien wel teruggefietst, maar dan zonder bagage. Dat maakt het heel zwaar.
De volgende keer fiets ik van het Noorderlicht in het noorden van Noorwegen naar Griekenland en steek ik over naar Kreta voor een winterseizoen. Zomerhuis met zwembad! Iedereen is welkom.

Dwars door de Camargue gereden heel apart. Zag ineens de beroemde paarden. De fietsroute door de Camargue is heel slecht. Maar er is geen route voor de fiets zoals deze. Het is onmogelijk om met de auto op die plaatsen te komen en dat maakt het wel heel apart, ook voor mijn rug! Ik doe nog steeds braaf wat the voice mij opdraagt. Het pad sluit dan ook ineens aan op de ' via Rhona ' route
Dat voelt een stuk prettiger, zegt mijn rug.
Kilometers prachtig fietspad, tot het kleine Komoot grapje.
Ik kom aan in een stad weet op dat moment niet welke, zie met mijn bezwete hoofd het woord 'Hotel' en stap zweet van mijn gezicht vegend, naar de balie en kan nog net zeggen, heeft u een kamer voor mij! De man achter de balie kijkt even op een scherm en zegt, voor één nacht, ik : ja, ok die heb ik. 15.30 uur gered door de hotel eigenaar.
Prima kamer mooie douche voor mij alleen. Lekker bed, matig geslapen vanwege de hitte.

Het is vrijdag 16 juni
Vroeg op en om ongeveer 7 uur op de fiets. Lekker koel kilometer maken. Een fantastisch mooie rit. Door water gebied met alleen fietspaden. Flamingos die aan het foerageren zijn. Binnenmeren met wadden achtige water partijen, met plant begroeiing. Met prachtig uitzicht op de bergen in de verte. Werkelijk adembenemend. In een heel apart ochtend zonlicht met een hel blauwe azure lucht. Ik weet niet hoe je het moet beschrijven. En dan ineens een doorkijk naar de zee. De eerste. Ik ben aan de Middellandse Zee! Maar wel alleen! Het overweldigd me.

Ik rijdt door. Door, door dit prachtige gebied dat ik zo nooit heb gezien. Heerlijke vakanties gehad maar nooit zo gezien. Ik rijdt door.
De tijd gaat weer dringen. Het is 12uur. Ik doe wat boodschappen in een winkel die toevallig langs de route ligt. Koop fruit bij een boeren fruitkraam die aan de weg fruit verkoopt en rijdt door. Op zoek naar één van de vele campings in dit gebied. Het is inmiddels half 2. De zon begint te branden. Mevrouw Komoot is niet meer te lezen. Haar stem geeft instructies.
Dan rijdt ik langs een plek waar allerlei caravans staan. Ik rijd het terrein op en vraag aan iemand, is dit een camping. Nee, dit is geen camping. Het is mijn terrein en als je hier een nacht wilt staan, kan dat. Dat kost je € 25. Ik zeg, dat is veel te veel. Zegt hij, campings aan de kust zijn duur. Dat valt wel mee voor iemand met alleen een fiets en een klein tentje, zeg ik. Bovendien heb ik daar dan een zwembad en een restaurant. Wat dacht je van €5!.
Hij zegt, €10 is goed! Ok! Het is 2 uur in de middag. Tijd om te stoppen.
Grappig. Het is een gribus waar ik sta, met een vreemd soort orde.
Even eten gehaald en nu naar bed. Morgen weer vroeg uit de veren.

Geschreven door TourdeJans