Het is maandag 19 juni

Wel redelijk geslapen met dank aan een prima matras. De knutten hebben hun best gedaan om dit voordeel te minimaliseren. Telkens als ik bijna in slaap viel zat er eentje in of bij mijn oor. Licht aan, waar zit dat kreng. Wachten, niets te zien. Licht uit weer slapen precies op het juiste moment van in slaap vallen weer het oorverdovende gezoem. Dat zulke kleine beestjes zo'n invloed kunnen uitoefenen. Toch uiteindelijk wel ingepit. Ik word om 8uur wakker. Je moet straks weg zegt mijn hoofd. Oh ja de trein! Hoe gaat dat met bagage. Eerst maar even lekker douchen, aankleden en ontbijtbuffetten. Petit dejeuner. Dat 'petit ' konden ze bij mijn consumptie gedrag wel weglaten! Holle bolle gijs!
Naar de kamer terug, ingepakt. Je moet om 11.30 op station het staan, zegt mijn hoofd weer. Het is nog vroeg. Om 10.15 sta ik buiten, nadat de hotelmevrouw de poort voor mij opendeed omdat ik de knop voor het openen van de poort niet kon vinden.
Ik pak mijn fiets. Staat die precies voor een groot boord met de tekst in drie talen, ' 'Op deze knop drukken voor het open van de poort', met een pijl wijzend naar een knop precies boven mijn fiets! Nou ja!

De hellingproef had ik twee dagen daarvoor al gedaan, dus het is bergafwaarts richting het station, omdat ik inmiddels wel wist waar dat was. Vroeg op het station. Fiets in de hal geparkeerd! Naar de balie voor een kaartje. Een enorme rij voor de drie loketten. Iedereen moest kennelijk naar Honolulu, want het schoot niet op. Wachten, wachten, mijn zwakste karakter trek! Uiteindelijk was ik aan de beurt. De lokettistse zegt wat wilt u. In mijn beste frans zeg ik, ik wil een kaartje naar Bedarieux enkele reis met fiets en bagage. Waar naar toe? Ik, nogmaals naar B. Tot 3 keer toe. Dan zegt ze, oh B. Ik hoor geen verschil in mijn B en haar B. Ik krijg een kaartje naar B. Geschikt voor vervoer met fiets en bagage? vraag ik. Ja, zegt ze, dat is €1. Ik kan het haast niet geloven. Van welk perron gaat de trein , vraag ik nog. Dat kunt u 20 minuten van tevoren op de borden lezen, zegt ze. Ik pak mijn fiets ga naar perron A en hoop dat daar de trein komt, anders moet ik met bagage een enorme trap af, maar óók weer op.
20 Minuten voor vertrek vermeldt het bord: Bedarieux perron C. Het wordt dus trap af en weer op. Dat laatste is een crime. Geen liften geen roltrappen, geen wiel geulen. Niets, botweg je fiets tegen een vrij steile trap naar boven zeulen. Wat wil voor €1, zegt mijn hoofd! Halverwege het martelen, ineens een aardig meisje , zal ik u even helpen, heel graag, zeg ik.
Op het perron staat de trein naar B. Ter compensatie van het trapdebacle, kan ik zo de trein inrijden met de fiets en bagage. NS ga daar eens kijken!! Mooi materieel.
De trein vertrekt keurig op tijd. Ik rijd door een mooi landschap, heuvels, akkers dorpjes. Had ik kunnen fietsen, denk ik. Na 20 Minuten zie ik de reden waarom ik het niet heb gedaan. Er rijst een hoge bergrug op in de verte. Prachtig om te zien, maar wel vanuit de trein in mijn geval. Heerlijk leun in achterover.
Tunnel in tunnel uit, gaat de trein. Dan, Bedarieux eindpunt van deze trein! Ik stap uit en denk : wat is reizen toch leuk.
B. is een station zonder trappen. Ik loop het station uit neem een paar foto's en klim op mijn fiets. Rijd de treinbaan op, ga op weg naar Herepian en ben daar probleemloos om 13.05 uur. Heerlijk. Nu nog even naar Hajo. Dat was nog wel even zweten. Vanwege het drukke verkeer op de hoofdweg dacht ik, ik neem het binnenweggetje. Het binnenweggetje was een stuk hoger in werkelijkheid, dan in mijn geheugen. Niettemin leuke, slecht begaanbare route, maar geen verkeer!
Om 14 uur bij Hajo. Eindelijk. Lekker gehassebast met Hajo. 10 uur naar bed en goed geslapen.

EINDE AVONTUUR DAT 15 MEI STARTTE IN SCHAGEN EN 19 JUNI STOPT IN HEREPIAN.

Bedankt iedereen voor de support.

Jan ( Tourdejans)

PS

Ik zal nog proberen een epiloog/evaluatie te maken.

Geschreven door TourdeJans