Gister lagen we alle drie vroeg te bed, uitkijkend naar morgen.
De weersvoorspellingen zijn weer top al merken we wel dat kilometers afleggen in 25 graden zwaarder zijn dan in 18 graden. Maar we zouden geen echte pelgrims zijn als we daar over zouden klagen.
Onze stempelkaart begint al erg vol te geraken, de backpack inladen gaat steeds sneller en bij Nyne steeds trager.
Klaar voor de tocht van 19 km vertrekken we om 9.25 uur en zitten al snel terug op de route.
Het is vrij druk met de wandelaars en fietsers allemaal op weg naar Compostella dat steeds dichterbij komt en dat geeft extra energie.
Smalle straatjes en verwaarloosde huizen leiden ons de stad uit. Om dan bijna meteen het groene platteland in te lopen. Eerst nog met zicht op het hoge viaduct, langs vervallen schuurtjes, wat schapen en paardjes.
De eerste 5 km zitten er verbazingwekkend snel op, en de klimmen gaan steeds beter (of zijn misschien ook korter en minder steil). We komen langs de Igrexa de santa Marina de Carracedo die helaas gesloten is.
We doen een terrasje in een oud pelgrimshuis Santa Marina de Carracedo. Perfect voor een drankje in de schaduwrijke tuin onder de citroenbomen.
Evenwijdig aan de snelweg vervolgen we onze tocht, langs pelgrimsbeeldjes en eenvoudige gedenktekens. Langs de camino voldoet zelfs een simpele tuinafsluiting om een schelp of een lintje achter te laten.
Zandweggetjes slingeren zich door de wijngaarden met fantastische vergezichten. De zon schijnt, het is warm en wij genieten!
Heuvel op door bos en veld. We krijgen een stempel van een man die in de bos zit en wat kettinkjes verkoopt. Hij praat en praat en praat, het lijkt kabouter kwebbel wel, maar we begrijpen er niets van.
Even verder zien we een busje van de Guardia civil ,ook van deze mannen in uniform krijgen we zelfs een stempel. Hij vertelt ons nog vriendelijk als we in nood zijn gewoon 112 moeten bellen. De politie je vriend hier in Spanje.
Een Paar 100 meter verder nemen we plaats op een picknick bankje en eten ons broodje wat we hebben meegenomen.
Het binnenland van Galicie is een aaneenschakeling van kleine gehuchten, verbonden met elkaar door smalle wegen langs eindeloze wijngaarden.
We komen weer langs een traditioneel kerkhof met lange rijen kruisjes.
We gebruiken het warme weer als excuus en doen nog een terrasje. Een flinke steile betonnen trap naar het terras moeten we erbij nemen.
We lopen wederom door typische bijna verlaten galicische straatjes om 2 km verderop opnieuw te besluiten om een terras te doen in Pontecesures. Het terrasje ligt om de hoek en voor we het weten staan we onder het afdak van een schuur die vol oude rommel ligt. We kunnen nu niet echt meer vertrekken en besluiten om te blijven. Weet nog steeds niet of ik daar blij om moet zijn of toch niet. We nemen wat blikjes, en maar goed want de dames die samen met ons binnenkomen nemen een wijntje. De man des huizes haalt wat grote Limonade glazen ergens uit een doos. Je kon er bijna niet door heen kijken zo vettig dat de glazen waren en de man goot hier 0,5 liter wijn in. Die de dames even laten in een onbewaakt moment in de plantenbank goten.
De man vertelt de ene legende na de andere, die we niet altijd even goed begrijpen. De man vraagt van waar we afkomstig zijn en vertelt vol trots een oude poffertjespan te hebben uit de lage landen, die hij ergens vandaan tovert en laat zien.
We zijn klaar voor de laatste kilometers en de druppels zweet blijven langs ons gezicht druppelen. Na 2.5 km komen we aan in ons gezellige appartement. Nyne is erg enthousiast over de aanwezigheid van Alexa in het appartement en laat opa zien hoe de technologie tegenwoordig werkt. Licht aan, uit, Spotify aan, je hoeft het alleen maar aan Alexa te vragen en hij doet het voor je. Een vuilbak die automatisch open en dicht gaat, opa kijkt zijn ogen uit.
We halen een lekker wijntje in de supermarkt en genieten even van de rust.
We gaan even bij de kerk langs en halen een stempel, steken een kaarsje aan om onze geliefden te herdenken die er niet meer zijn, en voor de goede moed voor morgen. We passeren een plein waar ze een traditioneel spel aan t spelen zijn. Het spel bleek chave te heten. Het lijkt simpel, je gooit met ronde Platte stenen naar een kruis en dit kruis moet draaien. Door de plaatselijke bevolking kregen we een korte uitleg en werden vriendelijk uitgenodigd om het mee te spelen. En jawel niemand minder dan ikzelf gooide een steen op het kruis.
We kozen het eerste beste terras, want veel extra kilometers willen we niet maken nu, en aten een biefstuk op de gril gebakken. En daar waren ze dan weer, onze 2 Nederlandse pelgrims. We waren ze de hele dag niet tegengekomen. We kregen eindelijk namen bij de dames. Suzanne en Carmen. We maakte een foto met ons vijven, want de dames horen toch wel een beetje bij onze camino
Met toch wel wat spanning gaan we slapen ,uitkijkend met een klein hartje voor morgen

Geschreven door Santiago2025.op.pad