Om 7 uur worden we netjes gewekt door Alexa met Spaanse melodieën..
We staan snel op ontbijten en gooien de backpack op onze rug.
Behoorlijk bizar, dit is onze laatste stap dag en we worden wakker met een mix van heel veel. Zin in een laatste uitdagende wandeling, opwinding om de eerste blikken op DE kathedraal, spanning verdriet trots blijheid, alles door elkaar.
Er staat vandaag een deftige 26 km op de planning
We vertrekken om 8.10, voor ons een record, maar we willen voor het warmste van de dag er al een deel km's op hebben zitten. En gezien de lange afstand lijkt het ons verstandig om op tijd te vertrekken.
Stukken langs de drukke baan wisselen zich af met het Spaanse platteland en smalle dorpsstraatjes.
Straatjes in straatjes uit en vaak heuvelopwaarts. de eerste 10 km gaan verbazend snel voorbij. We nemen op 16 km een koffiepauze in een niet al te gezellig cafeetje. Het wordt een korte pauze want we willen verder! Compostella roept!
Wat volgt is een lang saai stuk langs de drukke baan, om vervolgens weer een gehucht in te duiken.
De temperatuur loopt steeds verder omhoog, het tempo daalt steeds verder.
We zien een plaatje met een pelgrimscafé over 4 km, en besluiten daar te lunchen. In de hitte vol goede moed wandelen we die 4 km. Met de hitte lijkt er geen einde te komen aan die 4km. Het is warm, de honger slaat toe, de energie is op.
We komen aan in het dorp Milladoira , een moderne voorstad van Santiago. In niets te vergelijken met de schilderachtige en authentieke plekken waarlangs de camino tot nu toe liep
Het pelgrimscafé waar we 4 km naar uit hadden gekeken bleek gesloten te zijn, wat een tegenvaller. We gingen op zoek naar iets anders en vonden een grill restaurant. Niet het meest gezellige restaurant maar het eten was goed en ze hadden airco. Wat erg welkom was om even te bekomen.
De drukte van Milladoira mogen we meteen achter ons laten en inruilen voor een zandpad tussen de eucalyptusbomen. Zandpad en groen worden al snel asfaltweg de oude horreos en verspreide minilapjes bos. We horen water lopen tussen de struiken en wandelen een stuk langs de oevers van de Rio sar en over de antieke. Ponte Vella de Arriba.
We hebben wederom de keuze tussen 2 camino wegwijzers. En korte recht toe recht aan. Of een de met een grote bocht die door het groen gaat maar 1.5 km langer is.
Gezien het energie level -2 is en de voeten niet echt meer mee willen kiezen we voor de eerste optie. Een lange weeral stijgende asfaltweg. De camino pijlen zijn in de binnenstad zo goed als verdwenen. Maar de vriendelijke pelgrims onderweg wijzen ons de weg. Langs een wirwar van middeleeuwse straatjes recht naar de Praza do Obreidoiro , recht naar het absolute hart van compostella.
Wat een wonderlijk, haast niet te beschrijven gevoel! Daar staan we dan, overdonderd door de grootte van het plein, overdonderd door de immense kathedraal, overdonderd door het besef "wij hebben het gehaald" na zo veel km's : moeilijke, lastige,gemakkelijke, warme, plezante, regenachtige kilometers. Een krop in de keel een traan in ons ooghoek. Trots en fier op mezelf op onze Papa van 71, op Nyne amper 13 jaar...
Het dringt nog niet helemaal door dat de camino ten einde is.
Er worden foto s gemaakt en langs alle kanten van het plein komen pelgrims met grote backpacks het plein op gelopen. Wat een gevoel om daar te staan.
We lopen de trappen af en gaan naar het pelgrims office waar we onze allerlaatste stempel ophalen en ons enige echte pelgrims certificaat ophalen.
Het gevoel was er al maar nu zijn we echte trotse officiële pelgrims.
In de avond gaan we nog naar de pelgrims mis, iets wat je zeker niet mag missen.
Je voelt je klein, heel erg klein in de immense kathedraal vol pracht en praal. De mis is indrukwekkend. De menigte in de kerk gaat staan, zitten, staan, zitten, en dat een keer of 8. Mensen gaan met hun knieën op hardhouten balkjes zitten om te bidden. Het is duidelijk dat niet Iedereen in de kerk 26 km heeft gewandeld in de felle zon. Helaas geen botafumeira.
Na de mis strompelen we naar ons appartement. We eten wederom een kebap, dit is het enige wat we tegenkomen onderweg en hebben geen energie meer om om te lopen en op zoek te gaan.
We gaan voldaan maar moe te bed.
Na een rustige ochtendstart gaan we terug naar het plein en bezoeken de cathedraal. Het blijft een onwerkelijk gevoel. We laten de backpacks.
Achter in een winkeltje dat je tassen voor 3 euro de hele dag in bewaring neemt. Wat een uitvinding.
In de kerk ontmoeten we de Nederlandse dames die de laatste etappe in 2 hebben gedeeld. En vandaag zijn aangekomen. Iedereen kust en feliciteert elkaar.
De rest van de dag verkennen we de oude stad. Een wirwar van middeleeuwse straatje waar je in kan verdwalen. We kopen wat souvenirs, doen talloze terrassen en eten als afsluiter een heerlijke tapas.
Op naar het busstation voor onze reis naar porto voor deel 2 van onze vakantie met de rest van de familie. Dit nemen ze ons nooit meer af en kunnen de rest van ons leven zeggen: wij zijn te voet naar Compostella geweest!

Geschreven door Santiago2025.op.pad