Nadat we een supermarkt hebben gevonden - om de hoek van ons appartement nog wel! - gaan we op pad richting Vaticaanstad en de Sint Pieter. Het is warm, bijna te warm om lekker door te stappen in de zon. We zoeken waar dat kan de schaduw dan ook op.

Hoe dichter we bij de Sint Pieter komen, des te meer volk is er op de been. Vooral veel Chinezen, hele busladingen vol, en een verdwaalde Duitser of Nederlander. Vanaf veraf zien we de koepel van de Sint Pieter al tussen de gebouwen opdoemen van tijd tot tijd, steeds iets groter. En dan staan we ineens op het Sint Pietersplein. De zuilenrijen zijn imposant; vier achter elkaar. Op één punt op het hele plein, lijkt het wel een rij van slechts één zuil dik. Doe je een paar stappen opzij, dan zie je dat het er toch echt vier zijn. En het zijn niet de kleinste! Mooi stukje architectuur ❤️

Om de basiliek in te komen, staat er een lange rij voor de security poortjes bij de zuilenrijen. Het duurt een dikke drie kwartier voor we daar doorheen zijn. In de zon, met een briesje, is het best uit te houden. Na de security is het nog eens een dik half uur wachten voor we de klim richting koepel kunnen maken (551 traptreden bij een ruime 30 graden, go figure!), maar de tijd wordt goed benut door wat geschiedenis van het Vaticaan door te spreken met de kinderen, uit te leggen aan Amylee dat die beelden ècht niet Sinterklaas zijn en er worden praatjes aangeknoopt met andere Nederlanders die toevallig achter ons in de rij staan. We komen de wachttijd wel door!

Na 231 treden bereiken we de eerste ring. De letters die vanaf beneden best redelijk te lezen zijn, blijken nu immens groot! En de mensen beneden lijken we krioelende mieren. Wat zijn we al hoog! En we kunnen nóg hoger, tot bovenop de koepel, en dan naar buiten. Een prachtig uitzicht over de stad is de beloning. En een lekker windje dat door het hekwerk zijn weg vindt naar onze bezwete hoofden.

Na heel Rome te hebben bekeken - wat is het toch een megagrote stad - verlaten we ons uitkijkpunt en starten onze weg naar beneden. Dan gaan we de basiliek zelf in en kijken we van onderaf als krioelende miertjes naar de mensen op de eerste ring. Ongelooflijk mooi, deze basiliek. En vreselijk goed onderhouden. Wat een pracht. Heel bijzonder om er te mogen zijn 😍

De Engelenburcht staat er na op het wensenlijstje, maar de rij om binnen te komen is erg lang en we hebben honger. We zoeken Ponte e Parione op, een eettentje vlak achter het Piazza Navona. Het eten is subliem, de bediening allervriendelijkst en de rekening naar waarde. Het is geen goedkoop avondje, maar het is het dubbel en dwars waard.

Om de binnengekregen energie er wat uit te lopen, doen we een klein rondje Piazza Navona waarna we richting Colosseum stiefelen. Bij het Piazza Venezia een ijsje gehaald en bij Foro di Caesare opgepeuzeld. En dan doemt ineens het Colosseum op, prachtig uitgelicht. Julia wordt er helemaal stil van. Hier wilde ze al zo lang naar toe...

Valérie besluit dat we morgen op haar daar het Colosseum ook zullen gaan bezoeken, dat we zéker één ijsje zullen eten (misschien zelfs wel twee) en dat we pizza gaan eten. Het lijkt me een mooie dag worden als ze mag beslissen. Eerst maar eens met de metro terug richting appartement. Het is immers al weer elf uur 😅 slaap lekker!

Geschreven door Rhea-op-reis.waarbenjij