Na een goede nachtrust en een simpel, maar doeltreffend ontbijt (met muffins!), vond Julia het nodig om te voet richting centrum te sjokken. Ondertussen nog een speeltuin tegengekomen waar de kinderen zich prima vermaakt hebben. Scoliose oefeningen niet gedaan; het was té benauwd!

Na een drankje bij Bruxx met uitzicht op de Kostel Svaté Ludmily op het Vredesplein, konden we schuilen voor een paar drupjes regen bij het Nationaal Museum. In tegenstelling tot wat je verwacht (iéts over Tsjechië of zo), was er een leuke expositie over "Licht & Leven" met tal van kinderdingen en de ark van Noach was nagebouwd met informatie over de verschillende flora en fauna regio's op de aarde en een diversiteit aan opgezette dieren.

Zo'n museumbezoek maakt hongerig, dus op zoek naar een pizza. De Tsjechische keuken bewaren we voor vanavond.

Tijdens de pizza op het Wenceslausplein kwam er ineens een cordon voetbalhooligans langs, begeleid door politie. Niet van die lullige Nederlandse agenten, maar fully armed motherf*ckers. De spreekkoren zijn indrukwekkend en de sfeer is ontspannen en opzwepend tegelijk. Ook al laten de agenten zien dat dit geen lieverdjes zijn. De meisjes kijken hun ogen uit en Amylee klapt vrolijk mee op de maat van de gescandeerde leuzen.

Op het plein bij het astronomisch uurwerk van Praag werd er nóg een blik zwaarbewapende agenten opengetrokken en de groep hooligans werd groter. Geen plek om te zijn met drie kleine meisjes. Op naar de Karelsbrug. Tussen een toeristische mensenmassa dromden we rustig mee richting dé brug van Praag. Muzikanten, tekenaars, sieradenverkopers, kortom, the works.

En toen, schoot het in mijn nek. Hernia in volle glorie. En we moesten nog een stukje terug richting hotel... metro of taxi geen optie want teveel beweging. Dus het werd lopen. Een dik uur. En de meisjes? Die hebben zich fantastisch gehouden. Met het zweet op de ruggen hebben we het hotel gehaald. Langzaamaan beginnen de pijnstillers te werken. Dus kan er ook weer gegeten worden. Julia's keuze. Bij het restaurant next-door dan maar weer. Dat was gisteren zo lekker. Voor Julia zelfs exact hetzelfde recept. Never change a winning concept. Nu eerst maar eens een biertje. Dat hebben we wel verdiend...
Tot morgen!

Geschreven door Rhea-op-reis.waarbenjij