Albanië, we zijn snel door de douane. De weg is nieuw, mooie binnenkomst. Maar we letten niet goed op de verkeersborden en komen er achter dat deze nieuwe weg nog in aanleg is en ophoudt. Keren en weer terug. We hebben de pijlen gemist en moeten een onwaarschijnlijk stenig zijweggetje naar beneden rijden. Dat lukt natuurlijk, ook bussen gaan hier langs. Dat is Albanië. We komen in een dorpje aan het meer van Ohrid met restaurants en hotels al dan niet in aanbouw. Het is einde seizoen dus het is stil.
Maar een kop koffie kunnen we krijgen. Betalen in euro's en je krijgt terugbetaald in Lek (de Albaanse munteenheid).
Onze eerste impressie van dit land is een oud oostblokland. De mensen hebben kleine stukjes land die ze bewerken. Langs de kant van de weg staat soms een koe aan een touwtje, of een ezel of paard. Er zijn veel kraampjes met noten, bonen, uien en aardappelen langs de weg.
Maar wat enorm veel Mercedessen rijden hier rond. Sommige zijn oude rammelbakken maar veel zijn glimmend en nieuw. Daarom ook autowas gelegenheden langs de weg, men moet ermee pronken. De rest van de dag blijf ik mij erover verbazen.
Ook verbazend zijn de vele politiecontroles die we langs de weg zien. Binnen de bebouwde kom houdt met zich aan de snelheid. Vergeleken met Macedonië gedraagt men zich rustiger in het verkeer, alhoewel inhalen natuurlijk voor blijft komen.
Dit is vast niet het mooiste deel van Albanië qua omgeving.

De camperplaats ligt midden in de stad naast een hotel. Klein straatje en ja het klopt. We zijn de eersten en denken alle plaats te hebben. Maar de hoteleigenaar is zeer kritisch hoe we de camper neer moeten zetten. We volgen zijn aanwijzingen. Ondertussen komt het zoontje van de huishoudelijke hulp van het hotel bij ons kijken. Hij is misschien 11 jaar en spreekt een beetje Engels. Ik zeg dat hij wel binnen mag komen kijken, hij steekt bij alles zijn duim omhoog en is niet weg te krijgen. Opeens tovert hij een visitekaartje van het hotel uit zijn broekzak. Hij doet het leuk maar moet van de hoteleigenaar dan toch weggaan. Leuk joch.

Korçë ligt op 850 meter hoogte. De stad raakte in verval na de val van het communisme. In het jaar 2000 is men begonnen om de stad weer te herstellen. De oude bazaar is tot een toeristische attractie gemaakt. Omdat het (een beetje) lijkt op Montmartre, noemt men Korçë ook wel 'Petit Paris". De EU heeft aan deze opbouw bijgedragen. De grote kathedraal is vrij nieuw. Deze Kathedraal van de opstanding van Christus is belangrijk voor de orthodexe kerk. Veel schilderingen en zware houten kroonluchters. Wat een contrast buiten zijn de kleine elektrische speelgkoedautotojes voor kinderen. Dit hebben wij eerder in een Oostblokland ook gezien.

We lopen door de stad, inmiddels met een Albanees datakaartje in ons netwerk dus we hebben weer google. Realiseerden ons niet dat we daar zo verslaafd en vooral gewend aan waren.
Over de keitjes lopen is verschrikkelijk vervelend, de hele stad is er mee belegd. Dus langzaam aan, de stad is gelukkig niet zo groot.

Korçë staat bekend om zijn musea. We bezoeken er twee. Het museum van onderwijs is gehuisvest in het gebouw waar de eerste Albanese school werd geopend in 1887. De Albanezen zijn er trots op. Het gebouw werd gedoneerd in 1887 door een gefortuneerde Albanees die naar Roemenië was vertrokken. Er was een jongens- en een meisjesschool (1891). In de eerste jaren werd het Griekse alfabet gebruikt van 1907 is men overgegaan op het huidige Latijnse alfabet. Voor ons wel handig.
De Albanezen zijn er trots op.
We gaan dan naar het oudheidkundig museum, dat zou ook gaan over de geschiedenis van Albanië. Gehuisvest in een oud vervallen pand. De beheerder schrikt dat we binnenkomen, opent het museum speciaal voor ons. Stoffig gebeuren en niets over de historie slechts oude opgravingen.
Wel grappig de maquette van de huizen op palen, zo moeten de huizen in Bay of Bones (zondag in Ohrid gezien) eruit hebben gezien. Maar wat een oud gebouw, wij zouden denken dat het op instorten staat.

Inmiddels is de camperplaats volgelopen en staan we hier met 5 campers. Wij zijn ingebouwd.
We eten een stukje verderop in dit verlaten straatje. Een Franse kok heeft daar een klein restaurantje geopend, Le Petit Paris. Zijn vrouw is Albanese en hij heeft zijn stressvolle baan en hotel in Noord Frankrijk opgegeven.
We eten in een klein huiskamertje met Franse muziek op de achtergrond een Coq au Vin. Het geeft het gevoel dat we al op de thuisreis in Frankrijk zijn 😀.

Korçë is wat ons betreft niet een stad die je gezien moet hebben. Maar wij zijn een ervaring rijker en hebben ons weer prima vermaakt.

Zwerfhonden ik schreef er nog niet eerder over. In Griekenland neemt het aantal af, I.t.t. het aantal katten.
In Macedonië en nu ook hier zien we honden met een oormerk. Ze zijn dan ingeënt en gesteriliseerd. Hopelijk gaat dit resultaat geven.

#404796

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap