We hebben een nieuwe volger in ons reisblog, onze oudste kleinzoon Mauro. Daar zijn we trots op! Na vandaag komen er ook mooie verhalen voor de andere kleinzoons Jelte en Roald. Dan gaan we het grote dierenleven verslaan uit het Etosha park.
We trekken weer verder noordwaarts over de stoffige en droge weg. Een saai stukje, tot er wat meer begroeiing komt en zelfs prachtige steenformaties, bergen, waarvan je zou denken dat die ieder moment in elkaar storten. Maar die staan er natuurlijk al eeuwen.
Dan zien we een uithangbord waarvan we denken dat het een cafeetje zou kunnen zijn, met Nederlandse namen: Daan en Sarona Jansen van Vuuren
Het blijkt een boerderij te zijn. We zien er een camper van ‘ons’ staan. Uiteindelijk lopen wij ook het terrein op en treffen daar Ted en Jolanda die meer dan hartelijk ontvangen zijn door de blanke vrouw, boerin van de boerderij. Haar man (75 jaar) is op het land. De boerderij (totaal 10.000 hectare) is al sinds 5 generaties in de familie. Haar Nederlandse voorouders emigreerden eind 1800 naar Zuid Afrika. Wederom een indrukwekkend verhaal want vanwege de droogte hebben ook deze mensen het heel moeilijk. Al 8 jaar is er in deze streek geen regen gevallen. Ze hebben hun veestapel verkocht en hebben alleen nog een paar fokstieren overgehouden.
Hun twee zonen wonen ernaast (of zullen we zeggen in de buurt) beiden hebben ook 5000 hectare grond. Natuurlijk leeft er op hun terreinen ook wild, waar ook op gejaagd wordt.
Voorheen deden ze nog ‘gamedrives’, reden dus toeristen rond over hun terrein op zoek naar wild, maar vanwege de leeftijd en gezondheid van haar man is dat niet meer mogelijk.
Na een goede kop koffie en limonade trekken we weer verder. Ze hadden graag gewild dat we een dag bleven, maar onze karavaan trekt verder. Goed initiatief van Jolanda en Ted om hier naar toe te gaan, anders waren wij misschien niet zo nieuwsgierig geweest om erheen te gaan.
We passeren de rivier de Kuane en weer is te zien hoe kurkdroog de rivierbedding is.
Begin van de middag arriveren we op de camping. Prachtig gelegen in een grote rode zandbak met weer flinke stenenheuvels eromheen. Verder geen luxe, geen stroom en geen bereik.
Vanmiddag brengen we een bezoek aan het Himbadorp vlakbij de camping.
Een Engels sprekende gids neemt ons mee. We wisten dat het een toeristische attractie zou zijn. Niets was minder waar. Met gepaste schaamte hebben we tussen de huisjes rondgelopen. We zagen alleen een paar jonge vrouwen en kleine kinderen. Kinderen die elkaar helpen en troosten of op de rug nemen. We zagen geen vuur waarop gekookt werd, de kinderen zagen er onverzorgd uit en de vrouwen leken onverschillig. Het levert mooie foto’s op, dat valt niet te ontkennen. Voor ons bezoek is royaal betaald, we voelen ons ook niet verplicht er iets te kopen. Teleurgesteld lopen we terug naar huis.
’s Avonds wordt er een sfeervol kampvuur opgestookt en daarna kruipt iedereen weer op tijd zijn bed in.
Voor iedereen die 's morgens onder de comfortabele douche gaat staan, hier wordt het vuur voor het warm water weer opgestookt. Voor wie 'van het gas' af wil ook een goed plan. Werkt perfect, het water was weer lekker warm!

Geschreven door Peter.en.Eelke.op.stap