Een gigantische stress dag vandaag.
6.00 wekker. Even bijkomen en reisklaar gemaakt. Was pikdonker en alles lag nog te slapen dus zo rustig mogelijk weggereden. Prompt 8.00 bij de garage, maar daar stonden ze echt niet op mij te wachten. Overkant bij de boulangerie koffie met croissant en gelezen. 9.00 terug. Nog niets gebeurd. Bij hen maar blijven wachten ter herinnering. Na zo'n anderhalf uur weer ingewikkeld met de vertaal apps bleek dat roetfilter vervangen moest. Weer dat probleem. Zij hadden geen tijd of het artikel niet dus kon wel week duren. Misschien..!! Adres volgende garage die ze voor mij belde om uitleg te geven. Daar naar toe. Stond ik eerst bij de buren. OK er vlak naast dus. Deze man ging gelijk aan de slag met de computer die de boel blijkbaar moest schoon maken. Ondertussen was ik mijn rugzakje kwijt 🥵 🥵
Dacht bij vorige garage, man bellen niet dus. Maar ik wilde toch terug, het moest daar liggen. Maar computer kon niet onderbroken worden. En alles met die vertaal apps. Uiteindelijk met hem in een oplegger daar naar toe want hij moest toch auto ophalen. Niets, ook niet bij boulangerie. Ik hád het niet meer, de stress bouwde zich enorm op in mijn binnenste. Betaalkaarten geblokkeerd. Maar ook ID, rijbewijs, kenteken zaten er in. Alles weer aanvragen, hoe dan, melding bij politie, of toch maar in twee dagen terug rijden naar NL. Etc, etc. Cathy was wel een grote steun, veel geappt en gebeld. Inmiddels had monteur de computer er weer af. Moet motor nóg meer laten werken. 120 in z'n vijf. Hij had ook nagevraagd of andere garage camera's hadden. Ja, dus, 14.00 na pauze konden ze kijken. Weer wachten. Toen heeft iemand alle beelden bekeken, duurde ook een uur. Ze waren écht niet blij met mij! Daarop was duidelijk te zien dat ik mét rugzakje naar de camper liep. Duss...moest er iets gebeurd zijn bij die andere garage. Eerst daar maar naar toe en dan naar de politie. Maarr...hij kwam mij al tegemoet en gebaarde naar de buurman. Ik moest meelopen en toen bleek ik het daar te hebben laten staan. Oooh die opluchting, ik moest er van huilen. Mannen ook blij en spontaan gaf ik beiden een korte hug. Er viel letterlijk een last weg.
100 meter weggereden en daar gewoon gejankt en Cathy gebeld.
Weer naar de camperplek van afgelopen nacht gereden, goed plekje mét stroom kunnen pakken. En daarna wel ruim twee uur wezenloos voor mij uit zitten staren met een biertje. Toen ebde de stress pas wat uit mijn hoofd en lijf. Pas toen het allang donker was de boel dicht gedaan en gekookt. En daarna gelezen. Wat een dag, kost een half jaar van mijn leven.
En nu nog maar hopen dat de roetfilter zich netjes houdt. Nou, morgen 120 in z'n vijf en schietgebedje. Het schiet wel lekker op.

Geschreven door Pelgrimeren