Mistig en koud vanmorgen. NL achter mij vertrekken en ook het Portugeze gezin verderop. Sta nu alleen op deze landtong. Verderop veel onbewoonde caravans. Beetje desolaat gevoel. Niet echt eenzaam, maar wel alleen gevoel. De vogeltjes en zelfs een konijntje hupte in de buurt rond. Buiten gezeten, maar het werd te koud. Steenklompjes mijn voeten. Binnen deken over mijn benen en, niet te geloven, maar even een kruik gemaakt. En dat hielp, voeten weer heerlijk warm. Boek uitgelezen. Tegen 12.00 begon de zon door te komen en werd de wereld weer een stuk vriendelijker. Voelt wel veel fijner. Klusjes gedaan en fiets in orde gemaakt. Toen fietsend naar.........een authentiek wat uitgestorven dorpje. Geen toerist te zien, wel oude mannetjes bij de kerk, zittend in de schaduw. Uurtje heen en uurtje terug door droog landschap met bomen. Niet spectaculair. Maar leuk even bewegen.
Gegeten op terras van campingrestaurant op een heuvel met mooi uitzicht. Kabeljauw in knoflook/koriander bouillon met aardappeltjes en brood. Smaakte echt lekker. IJsje toe. Ik was de enige voor eten en nog een stel wat drinken, maar ze lopen hier met z'n vieren rond...
Nou, ik ben vanavond iig klaar met eten. Heerlijk makkelijk.
Nog even langs "we zijn er bijna" maar die waren te druk met elkaar dus snel weg. Het alleen gevoel wisselt continu, soms prima, soms weer minder. Het leukste zou toch zijn met een groepje reizen. Ongeveer zelfde route en tijd, maar mét vrijheid. Denk ik.
Douchen, wasje, spullen alvast opruimen. Het is een fijne plek, maar na twee dagen dan toch eigenlijk wel weer gezien.
Ik heb zin in de kust. En de zee.

Geschreven door Pelgrimeren