Trein van 8.00 naar Nijmegen. Alles lag klaar en ingepakt, dus op pad.
Mondkapje in de trein wel even wennen, beetje benauwd.
Vanaf station naar het beeld van Marike gelopen bij de Stevenskerk.
Daar stonden al drie vrouwen te wachten. Eén daarvan bleek een reporter te zijn van de KRO NCRV die een reportage maakte van de Walk of Wisdom. We werden gelijk geïnterviewd. Mijn mailadres gegeven en ik zou bericht krijgen als het wordt uitgezonden. Wel heel grappig begin. Nadat er nog een paar mensen aansloten werden we in stilte lopend naar de oudste kapel van Nederland geleid, de Valkhofkapel. Vanwege corona mochten er maar 10 pelgrims in, gelukkig had ik mij al bijtijds opgegeven.
De ceremonie werd begeleid met muziek. Damien, een van de oprichters, vertelde een verhaal over zijn beleving van de tocht. Op een schaal met aarde werd een lamp aangestoken en een voor een staken wij daar ons waxinelichtje aan en zette ons symbool ernaast in de aarde en spraken onze intentie uit.
Stilte en rust in mijzelf zonder afgeleid te worden.
We kregen een waxinelichtje mee van iemand van een vorige ceremonie twee weken geleden die je onderweg kunt achterlaten in een kapelletje.
Buitengekomen liep ik op met Esther, de enige andere alleenlopende. We raakten gelijk aan de praat en besloten eerst samen koffie te drinken. Het klikte en bijna als vanzelfsprekend zijn we verder samen opgelopen. Ook periodes in stilte, maar de gesprekken die we hadden werden al gauw heel persoonlijk. Op een uitkijktoren pauze gehouden en wat gegeten en gekletst, het voelde alsof we de trip samen hadden gepland.
Aangekomen bij de Bizonbaai wilden we beiden zwemmen op het naakt gedeelte. Dus hup alles uit en heerlijk het water in, opdrogen en weer aankleden. Esther wilde nog wel blijven, maar vond samen doorlopen toch ook wel gezellig. Of ik dat vervelend vond. Nee, helemaal niet.
Ons eerste ringetje gescoord bij Oortjeshekken en daar moest natuurlijk wel even een selfie van worden gemaakt.
In Ooij had zij haar slaapplek.
Het voelde wel even vreemd om afscheid te nemen toen onze wegen scheidde.
Daarna flink doorgelopen, aangekomen bij het trekpontje, bleek deze kapot. Twee andere pelgrims stonden er beteutert bij. We konden het pontje niet naar ons toehalen en er kwam niemand die aan de andere kant over wilde naar ons toe. Twee stellen die in de buurt waren probeerden oplossingen te vinden. Op de kaart zagen ze dat we om moesten lopen, zo'n 10 km extra. De andere kant was korter, maar ook steeds langs de weg. Daar hadden we niet zo'n zin in.
Een van de mannen wilden de pont gaan halen hangend aan de staalkabels, maar moest halverwege terugkeren omdat het zwaar was en hij in het water kwam te hangen. De andere man bood aan om ons met zijn auto naar de overkant, naar Beek te brengen. Geweldig! Opgelucht en blij namen we dit aan.
Nog een klein stukje in Beek lopen en rond 17.00 aangekomen bij Annemarie en Joost. Leuk ze weer te zien en gezellig buiten geborreld, gegeten en nog thee en appeltaart toe. Rond 22.00 naar mijn kamer.
Het was een zeer verrassende dag met aparte ervaringen.

Geschreven door Pelgrimeren