Vanmorgen rustig aan ontbeten, eitje er bij. En later koffie en gelezen in zonnetje.
Om 12.00 op pad om door het dorp te lopen en een stukje de kust te volgen. Op het strand allemaal gestapelde stenen. Volgens internet ooit iemand mee begonnen en door anderen overgenomen. Weer flink door los zand ploeteren langs de kust, dus ik geloofde het wel op een gegeven moment. Via een buitenwijk met verschrikkelijke, simpele, fantasieloze cementen blokken villa's terug naar het centrum gewandeld. Zag een klein terrasje met kaart wat mij aan sprak. Ik wring mij achter een tafeltje in de schaduw en ga zitten. Word ik even later weggestuurd omdat er vier mensen willen eten en ze twee tafeltjes aan elkaar willen schuiven. Alles was verder wel vol, maar de manier waarop het gebeurde was uiterst onvriendelijk. Voelde erg vervelend. Wilde bijna tafel omgooien. Niet gedaan en kwaad weggelopen.
Bij een restaurant aan het water tuna fish met french fries gegeten en uit frustratie (én omdat ik er ineens trek in had) een witte wijn besteld. Eten was wel prima. Als je hier vis besteld krijg je ook enorm veel. Voor mij dan soms, de tuna was mij teveel. Er zitten hier nog twee vrouwen alleen te eten, ook wel eens leuk.
Na het eten terug naar vorige restaurant voor foto en naam. Ga negatieve recensie schrijven😡.

Het gaat mij nu wel steeds meer opvallen hoe alles is ingesteld op stelletjes, of familie. Als ik met Cathy ben heb ik er wat minder erg in. Maar nu: achter elk mannetje volgt het vrouwtje of omgekeerd. En in elke camper zit een hetero stel met meestal de man aan het stuur.

De middag wat hangerig verlopen. Niet in mijn hum, kon mijn draai niet echt vinden. Wat gewassen, gedoucht en binnen zitten lezen. Verlangde eigenlijk een beetje naar huis. Met regen lekker binnen. Of filmpje pakken of bezoekje. Kortom het sociale leven.

Toch het gevoel dat ik vaak nog meer geniet van die korte uitstapjes in NL. Ook als het koud is. Lekker binnen kneuteren met kachel aan en overdag iets ondernemen. En na een of anderhalve week weer naar huis.
Ik word ook een beetje moe om te kijken waar ik nu weer naar toe ga. Heb nergens het gevoel gehad dat ik er wel een tijdje in m'n eentje wilde staan. Want tja, zonder aanspraak is er niet zoveel aan.

Geschreven door Pelgrimeren