Hello

16 april

Zijn we weer.
Het hostel leven is weer begonnen. En hoe…..Op dit moment tril ik ongeveer uit m’n bedje van de muziek van mijn beneden buren. Maar stiekem vind ik dat ook wel weer leuk. Blije mensen, mensen die optimaal genieten.

Afgelopen woensdagochtend heel vroeg (echt heeeeul vroeg)hebben Marthe en ik het vliegtuig naar Sydney gepakt. Sydney, wat een gigantisch mooie stad is het toch, met de nadruk op gigantisch. Ik was vergeten hoe lang het duurt voor je van de ene kant van de stad aan de andere bent. Dag 1 hebben we ruim 14km gelopen!
Maar ik moet eerlijk toegeven…Melbourne heeft mijn hart gestolen. Liepen we dan, 7 uur ’s ochtend door Sydney te slenteren en nergens goede koffie te vinden. Ook de knusse, retro eettentjes miste ik. Melbourne achter mij laten deed serieus pijn. Een definitief einde van een tijdperk, een heel fijn tijdperk. Iets wat misselijk zat ik in de taxi naar het vliegveld. Naast een fijn tijdperk heb ik ook een heleboel fijne mensen achter gelaten. Ik begrijp heel goed waarom mensen zich tijdens het reizen liever niet meer hechten, afscheid nemen doet pijn. Maar alles heeft z’n voor- en nadelen, zonder deze mensen was mijn tijd in Melbourne niet zo fijn geweest.

Maar goed, Sydney.
Het was vooral fijn om te zien hoe Marthe genoot van al Sydney’s pracht en praal. De laatste 3 dagen in Melbourne waren qua weer niet top, heel veel regen en best een beetje koud. Een van die dagen hebben we een poging gedaan om de Free Citywalk door Melbourne te doen, deze dag begon bijzonder goed. Helaas brak halverwege de lucht open en zijn we een koffietentje ingevlucht. Achteraf gezien heb ik 3,5 maand in Melbourne gezeten en nog lang niet alles van de stad gezien, beste een beetje zonde. Dat is het probleem van ergens langer zitten, je stelt uit. Maar ik heb besloten dat ik niet meer aan spijt doe, wie weet kom ik nog wel een keer terug.

Maar ik ging het over Sydney hebben….
Ook dag 1 in Sydney was op het gebied van weer niet fabeltastisch, gelukkig knapte dit aardig op en hebben we zaterdag nog kunnen genieten van een ontbijtje in de brandende zon met uitzicht op het Opera house. Onze 3 dagen in Sydney bestonden vooral uit heel veel lopen. Het was best fijn dat ik de weg al een beetje kende en zo Marthe het een en ander kon laten zien. Opera house, Bondi beach, de ferry naar Manly, we hebben het allemaal gedaan! Naast al het lopen hebben we natuurlijk ook weer lekker gegeten! Gezien ik aardig in de ‘Azie-mode’ zit, en het eten in de Aziatische food courts over het algemeen best betaalbaar is hebben we aardig wat tijd doorgebracht in China town. Heerlijk mensen kijken. Verwonderd liepen we dagelijks langs de Chinese bakker waar altijd een rij van minstens 20 mensen stond, allemaal wachten op hun zakje met emperphor’ puffs. Op de laatste dag besloten we ook maar in deze rij te gaan staan, gezien dit toch echt de moeite waard leek zijn. Na ruim 10 minuten te hebben gewacht was het eindelijk onze beurt. Beide namen we 3 ‘puffs’, een soort kleine cakejes/soesjes. Na hap 1 keken Marthe en ik elkaar aan met vraagtekens in de ogen, geen flauw idee waarom mensen zo lang in de rij gaan staan voor een smaakloze deegbal met een soort hete banketbakkersroom erin. Om dan nog maar niet te spreken over het; ‘brand-je-mond-maar-lekker’ gehalte van deze kleverige substantie. Maar goed, kunnen we weer afstrepen van ons lijstje.

Zaterdagavond zijn we op de nachtbus naar Byron Bay gestapt, waar we na 13 uur reizen veilig zijn aangekomen. Er stond meteen een tripje naar Nimbin op de planning. Nimbin is een hippie dorpje, met overal fijne regenboogkleurtjes, zo’n 60km van Byron Bay vandaan. Alles in Nimbin is nog het zelfde als in de jaren 70. Hoewel canabis verboden is in Australie is het in Nimbin op iedere hoek van de straat te verkrijgen. Onze tourgide was een iets wat grijze, goedgeklede man met een snor. Hij moet begin 60 zijn gezien hij op z’n 18e in 1974 met zijn ouders een rondreis door Europa heeft gemaakt. Hij vertelde ons dat hij later als hij groot was een bekend schrijver wilde worden. Op dit moment is hij tougide/chauffeur, Engelse leraar, onbekende schrijver, trotse vader en bezig met het ontwerpen van zijn eigen kledinglijn. Interessante man. Het werken voor een reisbureau heeft zo z’n voordelen, Marthe en ik werden aardig in de watten gelegd. We werden verwend met een gratis shirt en een koud cidertje. Jep, ik leef nog steeds een zwaar leven.

18 april

We zijn alweer 2 dagen verder, 2 heerlijke dagen in het super fijne, ‘chille’, (een beetje backpacker chilled ‘m de hele dag natuurlijk) Byron Bay. Surfers en hippies in overvloed, 30% van de mensen op blote voeten. Ik blijf genieten van alle mensen die ik zie tijdens het reizen, iedereen is zo fijn zich zelf. Dik/dun, bruin/blank, piercings, tatoeages, mannen met lang haar, dreadlocks…..alles door elkaar. Iedereen is mooi op zijn eigen manier. we zweven weer lekker op onze ‘chill’ wolk, en nee ik heb echt niets van die ‘Nimbindse’ weed gerookt Onze dagen in Byron bestaan vooral uit: relaxen op het stand, een beetje wandelen, heerlijk lunchen bij Combi (mijn favoriete Australische keten tot nu toe) en ’s avonds een drankje doen. Gisteren zaten we bij tentje met uitzicht op de hoofdstraat van Byron Bay. Zondag kwamen we terecht in een bar waar de langharige drummer net bezig was met het klaarzetten van de installatie voor de rest van de band. Hij vroeg waar wij vandaan kwamen en vertelde zelf uit San Diego, California te komen. Toen ik hem later die avond volop zag genieten tijdens zijn drum solo, moest ik terug denken aan de tijd dat ik viool speelde. En vooral waarom ik ben gestopt met spelen. Voor een groot deel had dit te maken met mijn andere hobby: paarden waar ik heel veel tijd doorbracht, maar de voornaamste rede om te stoppen was toch wel omdat ik het rond mijn 14de erg druk had met ‘stoer’ zijn. En laten we eerlijk zijn, viool spelen is niet heel stoer. Als je een muziek instrument bespeelde was je toch wel een beetje ‘anders’. En ‘anders’ wilde ik toen der tijd niet zijn, of in ieder geval niet anders op die manier. Terwijl ik tegenwoordig geniet van alle mensen die ‘anders’ zijn. Drummers die tijdens hun tienerjaren wel gewoon zijn blijven drummen. Mensen die gaan voor wat ze leuk vinden in plaatst van doen wat de maatschappij van je ‘verwacht’.

Gisteren was het 17 april, precies 6 maanden geleden stapte ik op het vliegtuig. Precies 10 jaar geleden overleed, mijn zwager, Errol. De tijd gaat bijzonder snel. Als ik tegenwoordig in de spiegel kijk word ik hier ook aan herinnerd, alle zon (ik smeer echt PB!) van de afgelopen maanden heeft er voor gezorgd dat de (lach-) rimpels rond mijn ogen net iets zichtbaarder zijn geworden. Ik word dit jaar 27(!) maar zie mezelf als 16jarige nog als de dag van gisteren op m’n scootertje naar het ziekenhuis rijden….

Vanavond is alweer onze laatste avond in Byron Bay, morgenochtend stappen we op de bus naar het volgende station; Noosa! Ik ben benieuwd. Eerst nog maar even genieten van deze avond! Station Byron Bay was/is in ieder geval een zeer geslaagd station!

19 april

Vandaag na een lange busreis aangekomen in Noosa. Marthe en ik slapen in Halse Lodge, een best luxe hostel met veranda’s op beide verdiepingen en een restaurant waar zowel backpackers als locals komen. Heel gaaf al die verschillende mensen door elkaar. Er heerst hier een super fijne sfeer. Het is erg leuk om de mensen die ik tijdens mijn stage aan de telefoon had voor het maken van boekingen nu in reallive leer kennen. Een gezicht bij de stem, heel leuk! Het voelde als een warm bad om hier in te checken. Door het werken bij Dutchies Travel leef ik een best luxe ‘backpack leven’. Naast gratis shirts en drankjes hebben we de komende nachten de luxe van een privékamer en een tweepersoonsbed in plaats van een dorm en een stapelbed. Genieten. Om het leven allemaal nog even wat fijner te maken werden we vandaag ook nog getrakteerd op een diner met een glaasje wijn. Ons plan is om morgen te gaan wandelen in Noosa National park wat erg mooi schijnt te zijn. Voor nu is het genoeg geweest. We hebben net heerlijk als 2 oude vrouwen op bed gelegen en genoten van Boer Zoekt Vrouw. Op dit moment geven mijn ogen aan dat het tijd is om te gaan slapen.

Respect trouwens als je dit best wel erg lange blog helemaal uit hebt gelezen!

Ik wil trouwens iedereen bedanken voor alle lieve reacties/appjes op mijn laatste blog. Wat heb ik toch een fijne mensen om me heen!

Thanks!

Tot snel!

Geschreven door Nadine.geniet