Dag lieve mensen ben ik weer.


Ik lig op dit moment heerlijk met m’n voetjes omhoog op de bank. met de Indy Chill playlist van Spotify #aanrader (nee paps, zonder wijn.)

Het is heerlijk om weer een bank te hebben. Na 3 maanden reizen ga je de kleine simpele dingen in het leven echt waarderen. Ik ben op dit moment heel erg blij met m’n eigen bed voor de komende maanden en de 2 planken in een kledingkast.


Het is vandaag 95 dagen geleden dat ik uit Nederland ben vertrokken. 95 dagen…..dat is ruim 3 maanden, 3 maanden dat is een kwart jaar…Bizar. Wat is de tijd snel gegaan, maar aan de andere kant wat heb ik al m’n lieve Nederlandse vriendjes en familie al lang niet gezien! 


Maar vooral wat heb ik veel geleerd de afgelopen 95 dagen. Wat ben ik door veel verschillende fases gegaan. Van de ene leerles in de andere. De eerste 1,5 / 2 weken van 2017 waren denk ik wel de gelukkigste uit m’n leven. Nu zitten we alweer aan het einde van de 3e week….een week met veranderingen. De eerste week van 2017 zonder mijn lieve nieuwe vriendjes. 


Mijn leven ziet er op dit moment zo anders uit dan m’n leven in Nederland. Ik woon op dit moment samen met m’n baas. Ons huis is niet alleen ons thuis maar ook ons kantoor. Dat betekend dat we ’s ochtend wakker worden, ontbijten en daarna starten met werken. Heerlijk, die vrijheid van het ‘ de hele dag in je pyjama kunnen rondlopen’ en het niet hoeven dragen van make-up. Aan de andere kant betekend dat ook, zeker met slecht weer ( ja het kan hier ook regenen) dat je de deur niet uitkomt. Samen werken/wonen met je baas zorgt er ook voor dat je ongeveer 24/7 samen bent. Best intens. Zeker als je bedenkt dat we elkaar hiervoor nog nooit hebben gezien. Gezien ik alleen om maar samen heb gewoond met m’n ouders/ zus en Ralf is het voor mij best een beetje aftasten. Gelukkig kunnen we goed praten, communicatie is alles. De uitdaging voor mij is alleen om niet bang te zijn om te beginnen met praten. Deze week is me ook weer duidelijk geworden dat ik erg gehecht ben aan ‘alleen’ tijd. Na 3 weken constant mensen om me heen te hebben gehad merkte ik dat het teveel werd en dat ik moe was. Daarom ben ik mezelf even voor 2 uurtjes terug getrokken en met een boekje op het strand gelegen. Ik probeer nu dagelijks even wat ‘ me-time’ te hebben. Het is zo belangrijk om te luisteren naar je gevoel en om hier eerlijk en open over te zijn tegen jezelf maar ook tegenover andere. Blijf bij jezelf. Het gekke is dat dat best moeilijk is aan de andere kant van de wereld, bij jezelf blijven. Er is namelijk niemand die je er aan herinnerd wie je eigenlijk bent. Niemand hier weet wie jij echt bent. Dat niemand jou voorgeschiedenis weet heeft ook weer zo z’n voordelen, niemand is bevooroordeeld. 


Wat ik denk ik tot nu toe het mooiste vind van reizen zijn wel de gesprekken die je hebt met iedereen die je tegenkomt. Gesprekken over reizen, gesprekken over werk, oppervlakkige gesprekken over simpele dingen en diepgaande gesprekken over het leven. De grootste rede om weg te gaan uit Nederland voor mij was omdat ik het gevoel had vastgelopen te zijn. Ik wist dat ik dingen anders wilde, maar hoe anders en op welke manier wist ik niet. Al die gesprekken die ik tot nu toe heb gehad met verschillende mensen zorgen er wel voor dat ik straks weer met nieuwe energie / een nieuwe kijk terug kom ik Nederland. Wat ik precies wil weet ik niet maar ik heb er wel weer zin in, zin om nieuwe uitdagingen aan te gaan. Ook de manier waarop ik nu werk geeft me veel inzichten in hoe het ook zou kunnen, de vrijheid van met je laptop en je telefoon over te kunnen werken voelt erg fijn. 

Veel mensen zeiden dat ik terug zou komen als een ander mens, dat ‘ een ander mens worden’  weet ik nog niet maar ik kom zeker terug met een andere kijk. De enige vraag ik alleen hoelang je dat vol gaat/kan houden. Ik zie er nu al erg naar uit om weer terug te gaan naar Nederland maar ik ben ook heel bang het Nederlandse leven me gaat tegen staan. Alles hier is zo relaxed, iedereen is hier zo vriendelijk…..alles en iedereen in Nederland is altijd zo gehaast…alles gaat om presteren en beter worden. Ik denk dat we in Nederland vaak vergeten te genieten, vergeten de kleine simpele dingen te waarderen. 

Hoe dan ook, ik zie mezelf nog steeds niet emigreren. Ik heb ook geleerd dat ik een familie mens ben, dat ik uit een bijzonder hecht gezin kom en dat ik verschrikkelijk veel van m’n ouders en zus hou ( en natuurlijk ons Joepje). Waarschijnlijk maakt het niet uit waar ik woon, als zij er maar zijn.


Wat heb ik de afgelopen 95 dagen ook een boel nieuwe mensen leren kennen. Het is bijzonder hoe intens sommige ontmoetingen kunnen zijn. Het is soms ook confronterend hoe snel je weer afscheid moet nemen. Kort maar krachtig. Ik ben benieuwd welke mensen ik ooit nog ga zien, welke vriendschappen er blijven.


Hoe het allemaal gaat lopen weet ik op dit moment nog niet. Plannen veranderen nog steeds constant. Op dit moment ziet het eruit dat ik in Augustus naar huis kom. In Nederland ben je verplicht om jezelf uit te schrijven bij de gemeente als je langer dan 8 maanden achter elkaar in een jaar in het buitenland verblijft…..Helaas ben ik verkeerd ingelicht door de gemeente Den Haag. Voor ik vertrok heb ik met de gemeente gebeld en werd mij verteld dat m’n ouders mij per brief zouden kunnen uitschrijven en dat het niet noodzakelijk was om langs te komen bij het stadsdeelkantoor. Nu blijkt het dat dit onjuist is en dat ik persoonlijk moet langs komen om me uit te schrijven….Best een beetje een tegenvaller gezien ik mijn plan hierdoor weer moet aanpassen. Een paar maanden goed verdienen in de outback zit er waarschijnlijk niet in….Platzak naar huis dan maar. 


O heb ik jullie trouwens al verteld dat mijn lieve vriendinnetje mij 5 april komt opzoeken!!!! Wat een feest, 6 weken samen reizen! Een reis om nooit meer te vergeten. Ik kan niet wachten, fijn knuffelen ga ik der! 


Afgelopen maandag heb ik trouwens m’n eerste training gehad met de ‘Nike-app’…..resultaat 2 dagen piepend en kreunend als een oude vrouw voortbewegen…#veelstelangnietsgedaan Maar wat voelt het weer fijn om weer wat gedaan te hebben. De 2de training die ik gisteren had was gelukkig iets milder waardoor ik vandaag wel gewoon kan lopen. Het niet hebben van een goed eet-, en beweeg/sportschema is voor mij wel nadeel van het reizen. Wat was ik vorige jaar blij met m’n sportieve ik en wat wil ik dat weer graag terug. Maar de eerste stap is weer gezet! Het is fijn om weer wat regelmaat te hebben. 


Aankomende maandag moet ik de schoolbanken in om m’n RSA te halen, dit is een papiertje dat je hier nodig hebt om in de horeca te werken. Kortweg is het een training waar je leert om mensen op een goede manier te vertellen dat ze niet meer alcohol mogen drinken. Ik ben benieuwd. Aankomende donderdag is het Australia day, een soort Australische variant van Koningsdag. Het zusje van Lisanna heeft ervoor gezorgd dat ik dan een dagje mee kan werken achter de bar van de plaatselijke bolingclub, ik ben benieuwd. Met een beetje geluk kan ik hier een paar uur in de week blijven werken om wat geld bij te verdienen. Het leven is St. Kilda is leuk, maar wel duur. Er zijn veel te veel leuke koffietentjes, lunchrooms en restaurantjes. 


Lieve mensen ik ga er een eind aan breien….


Tot snel!

Geschreven door Nadine.geniet