Hallo allemaal, is ik weer.

Eerste week Nieuw-Zeeland zit er alweer op.
Nieuw-Zeeland.....ik weet 't nog niet zo goed. De combinatie van regenachtig/grauw-weer en slapen naast de bar in een stinkend 'party-hostel' liet mij afvragen of ik wel de goede keuze had gemaakt om hier naartoe te komen. Toen de spijkerbroek die ik op zondagochtend met veel moeite had dicht gekregen het einde van de dag begaf was Diene er even helemaal klaar mee.....ik wilde terug naar huis of naar het zonnige Sydney waar je gewoon in je bikini kan rondlopen (ik heb zo'n fijne knoop-/meegroeibikini, ideaal...)
Gelukkig heb ik Janine, samen kwamen we op het briljante plan om gebruik te maken van de sportschool in ons fantastische hostel. Vol goede moed stapte ik op de, iets 'vooroorlogse', loopband.....oké van 5 weken eten, drinken en genieten knapt je conditie niet op. Onder het mom; "een slechte workout is beter dan geen workout" waren we toch een beetje trots op ons zelf. Maandag hebben we de wandelschoenen aangetrokken om de Mount Eden te beklimmen. Het was fijn om even weg te zijn uit het hostel en het grijze centrum van Auckland, we hebben zelfs nog heerlijk kunnen genieten van onze lunch in de zon. Hiervan kreeg ik weer vertrouwen in mijn Nieuw-Zeeland trip.
De volgende dag begon ons avontuur op de Stray bus. Dit is de bus waarmee we de komende weken over beide eilanden touren. Het is een 'hop-on/hop-of' bus, in principe is er een standaard planning waarbij je stops hebt van 1 of 2 nachten. Deze planning kan je naar je eigen zin aanpassen, al komt het hoogseizoen eraan en zitten de meeste bussen volgeboekt dus aanpassen van je reis op het laatste moment zit er niet echt meer in. Stray reserveert inprincipe een bed voor iedereen in een hostel/lodge voor het standaard aantal nachten, je hoeft hier geen gebruik van te maken. Gezien ik een luie backpacker ben maak ik hier uiteraard gebruik van. Ook gaat er iedere dag een activiteiten lijst rond waarop je kan aangeven of/wat je wilt doen de volgende dag.

Aan het begin van dinsdagmiddag kwamen we aan bij onze eerste (2nachten) stop, een vakantiepark. Het backpacker-gedeelte bestond uit een paar gloednieuwe 8-persoons blokhutten en een apart douche/toilet gedeelte. Het weer was bij aankomst fantastisch, ik heb de hele middag genoten op het witte strand met bijzondere blauwe zee van Hahei. De volgende ochtend ging om 5 uur de wekker om te gaan kajakken. Best fijn wakker worden, dobberend op een spiegelgladde oceaan, kijkend naar de zonsopgang. De rest van de dag hebben we besteed aan het bekijken/inplannen van de rest van de trip.
Donderdag ging de reis weer verder, rond 1uur kwamen we aan bij het 'In the Busch hostel' in Raglan. Dit hostel zit midden in het regenwoud, best leuk voor een nachtje maar ik ben tot de conclusie gekomen dat ik toch een 'stadsmeisje' ben....insecten en 's nachts met je zaklamp opzoek naar het toilet is niet echt mijn ding. Vrijdag zijn we doorgereden naar Waitomo waar ik één van de glowworm gaves heb bezocht. Ik denk dat Google afbeeldingen de beste manier is om een goed beeld te krijgen van deze ervaring...je moet het gewoon gezien hebben. Zaterdag was het dan zover....volgens onze 'driver' ,genaamd Pickels, (iedere Stray chauffeur heeft een Stray naam) zou ons bezoek aan de Maori familie van die middag het hoogtepunt van onze Stray-reis worden. Tot nu toe moet ik onze vriendelijke, iets wat te dikke, reusachtige driver gelijk geven. Op een gegeven moment stopte we langs de weg waar, na een paar minuten wachten, een vrolijke man met zwart haar, bruine ogen, gekleed in een spijkerbroek, shirt en teenslippers de bus in stapte....op de beschaafde Maori-tattoo op zijn rechterarm na dus niet veel bijzonders, toch iets anders dan ik had verwacht. Hij nam ons mee de bossen in naar een oude Maori muurtekening en vertelde daar over zijn voorvaderen. Dit was het moment waarop ik erachter kwam dat ik nog steeds hetzelfde concentratie vermogen heb als dat ik vroeger op school had....of misschien was het slaperigheid van de busreis. Daarna gingen we door naar Maori bijeenkomst waar wat mannen tegen elkaar spraken in Maori en we elkaar op Maori manier door de neuzen tegen elkaar aan te drukken hebben begroet. De Maori hebben geen schrift maar gaven vroeger alles door doormiddel van liederen.....als bedankje vroeg onze Maori- man of iemand van de groep wat in hun eigen taal wilde zingen....Gezien niemand hier op reageerde besloten Janine, een ander Nederlands meisje en ik deze taak maar op onze te nemen. (stuk stoerder dan de Duitsers die met zo'n 9 man zwaar in de meerderheid waren...) We hebben de Maori's en onze medewerkers reigers even laten genieten van ' het is een nacht' van 'onze' Guus! Beetje awkward was het wel gezien er aan het einde niet geklapt werd....Dit was duidelijk niet het hoogtepunt van onze dag, dat was natuurlijk, je raad het al....het eten! Bij aankomst bij onze lodge voor die nacht (het huis van de Maori-familie) werden we meegenomen naar de buitenplaats achter de bar. Hier stond een groot 'vuurkanon' een paar grote stenen op te warmen tot ze witheet waren. Op de stenen werd ons eten voor de avond gestapeld, eerst het vlees, dan de groente en als laatst een zak met 'stuffing'. Hier na werd er een bak met water over de stenen gegooid en werd het voedsel afgesloten met een laag natte doeken en daarna een laag zand. Over 2,5 uur zou ons eten klaar gestoomd zijn, gezien het op dat moment al half 7 was waren we allemaal iets wat teleurgesteld. Gelukkig werd die 2,5 uur ingevuld met verschillende activiteiten. Onder het genot van een wijntje, kwam de creatieve, vrijgeschoolse Nadine weer naar boven tijdens het maken van een armband van riet. Daarna hebben we traditioneel Maori brood gebakken. Rond kwart over 9 konden we aanvallen! Misschien kwam het wel door het lange wachten, maar ik geloof dat ik nog nooit zo lekker heb gegeten!

Helaas hebben we vanaf zondag alleen nog maar slecht weer gehad, kou en regen. Zondag en maandag verbleven we op een soort farm. Mijn plan was om maandag te gaan paardrijden, gezien de voorspellingen slecht waren en het een aardig kostbaar (alles is hier verschrikkelijk duur)ritje zou zijn heb ik me afgemeld. Twee dagen binnen zitten met 39 andere waaronder wat fijne 'ik hoor mezelf heel graag praten' Amerikanen (nee niet alle Amerikanen zijn hetzelfde) is niet mijn ding....zeker niet in combinatie met het lezen van een slechte thriller. (stomme Diene heeft de, van der lieve zusje gekregen, e-reader in week 2 al kapot laten vallen en moet het met leesboeken doen....) Vanochtend om 5 uur stond iedereen naast z'n bed omdat vandaag de Tongario crossing* op de planning stond. Helaas werd deze rond half 8, toen we er bijna waren, afgezegd. Het weer was veranderd en vooral de wind was toegenomen, met windstoten van zo'n 100km/u is het niet verstandig om de berg opgegaan. Heel eerlijk, ik baal een beetje. Ik zit al 3 dagen binnen. Het weer veranderd hier per minuut, maar over het algemeen is het vooral koud en nat. Ik ben niet aan de andere kant van de wereld om het koud te hebben zonder mijn eigen lieve familie en vrienden om me heen...ik ben hierheen gekomen om vrolijk en blij te zijn, helaas gaat dat dus gewoon niet altijd. Je kan natuurlijk ook niet verwachten dat als je een jaar weg gaat je een jaar vrolijk en blij gaat zijn..... Morgen gaat het vast allemaal weer beter zijn....uhhh als er een bus is teminste, gezien de bus van de groep voor ons kapot is gegaan en wij de 'onze' aan hun hebben meegegeven is het nog de vraag of we hier morgen überhaupt weg kunnen.. Geen zorgen voor morgen.

Het klinkt nu een beetje negatief allemaal maar dat komt misschien doordat ik het op dit moment schrijf. De meeste mensen in de groep zijn erg leuk, vooral een net getrouwd Engels stel. Zondagavond hebben we een gezellige avond gehad met wat drankjes en een kampvuur en we staan nu op het punt om met z'n alle wat te gaan eten.

Na regen komt zonnenschijn, toch?!

Ik mag hier eigenlijk niet klagen, aan de andere kant van de wereld, al zo'n 7 weken aan het reizen, niet werkend.....geen sinterklaas-/kerststress en met nog een heleboel mooie dingen in het vooruitzicht....

XxX

*schijnt 's werelds, zo'n 7 uur durende-, wandeltocht te zijn.

Geschreven door Nadine.geniet