Zoals ik in mijn vorige blog verteld had, zou ik gaan uiteten en daarna opstap gaan. Het uiteten was een verassing, maar uiteindelijk wisten we voor we daar waren wel al waar we heen zouden gaan. Namelijk Knife Restaurant, waar je een goed stuk vlees zou krijgen. Dit was ook het geval. Erg lekker, goede wijn (ging er iets te gemakkelijk in, maar dat terzijde) en goed gezelschap natuurlijk. Hierna hadden we bedacht om deze reis en vriendschap goed af te sluiten hier in Afrika door nog naar Beefcakes te gaan (waar de mannen in ontbloot bovenlijf serveren). Hier kun je schijnbaar ook heen om alleen iets te drinken. Zo gezegd zo gedaan, zaten we daar weer als 4 domme geiten een beetje om eens heen te kijken en te lachen als kleine meisjes. Aan het einden van de avond hadden we met een aantal Beefcakejes (de serveerders dus) afgesproken om samen nog iets te drinken op Longstreet. Zij moesten nog even wat werkdingen afronden, dus zijn wij eerst naar Club 169 gegaan en vervolgens toen zij klaar waren, hebben we afgesproken bij Beerhouse. Uiteindelijk waren het 5 Beefcakejes die mee waren gekomen, dus het was erg gezellig! Vervolgens weer naar Club 169 gegaan met twee van hen, de rest ging naar huis. De avond was superleuk, tot er opeens iets gebeurde… Ik wilde aan een van hen het filmpje laten zien van het bungeejumpen. Ik pak mijn tas, graai en kan mijn telefoon niet vinden… Het viel me ook al op dat de rits van de tas nog openstond. MIJN TELEFOON IS GEWOON GESTOLEN! In het begin kon ik nog enigszins rustig blijven, want ik dacht dat iemand een grapje met me uithaalde, maar toen ik hem echt niet kan vinden realiseerde ik me dat hij echt gestolen was… Naar de security gegaan, de dj heeft het nog omgeroepen maar niks… Nog ‘Zoek mijn iPhone’ gedaan, maar met geen resultaat, de ‘dief’ had de telefoon al uitgezet en kon dus niet meer gevonden worden. Je kunt op afstand de hele telefoon leegmaken dus dat hebben we meteen gedaan. Daarna zijn we ook naar huis gegaan want de avond was natuurlijk volledig verpest nu… Huilen natuurlijk, want ik hecht best veel waarde aan mijn telefoon. Een geluk is dat ik in de middag nog alle foto’s eraf had gehaald en mijn Nederlandse simkaart thuis in Nederland ligt. Meteen bij thuiskomst de bank gebeld zodat mijn Internetbankieren app geblokkeerd kon worden en mijn creditcard omdat sommige apps gelinkt zijn aan de creditcard. Daarna maar gaan proberen te slapen…

Zondag 31 december 2017
In de ochtend werd ik wakker met knallende koppijn. Niet veel geslapen en dit veroorzaakt natuurlijk veel stress. Gelukkig heb ik mijn oude telefoon meegenomen, dus die kan ik nu gebruiken. Ik moet alleen nog een nieuw simkaartje kopen voor erin en dan ben ik Good To Go! Deze dag stond vooral in het teken van opruimen en de boel inpakken. Geen zin + hoofdpijn + stress van de telefoon = alles op het laatste moment nog moeten inpakken haha. In de avond wilde we nog gaan uiteten, maar helaas was alles dicht, dus hebben we maar Mc Donalds gehaald. Lekker gezond weer! Bij de Spar wilde ik een simkaart halen, maar dit kon niet want ze moesten een paspoort en proof of residence hebben en dat heb ik natuurlijk niet (dat laatste dan). Snap eigenlijk niet waarom dit bij een supermarkt moet, daar je bij een winkel het gewoon kunt halen met alleen een paspoort. Dus alsnog niet bereikbaar… Na gegeten te hebben zijn we richting het Secrets of Summer Festival gegaan om daar Nieuwjaar te vieren! Het was vreselijk slecht weer… Alleen maar regen en heel koud, maar dit mag de pret niet drukken. Bij de bar was het constant heel druk, de plekken waar je kon schuilen had gaten en de toiletten hadden geen toiletpapier, maar verder was de avond heel leuk! Wel heel anders dan in Nederland. Je zou verwachten dat wanneer je telefoon op 12 uur springt de countdown dan al geweest is en het vuurwerk begint. Nu begon de countdown 30 seconden na 12 uur en daarna ook pas minimaal vuurwerk. Zoals elk jaar moest ik ook dit jaar weer huilen haha! Standaard! Deze keer was ik gelukkig niet de enige, Maartje en Fleur deden gezellig mee en Femke was de trooster. Mensen vragen weleens waarom ik huil, maar daar weet ik het antwoord eigenlijk zelf ook niet goed op… Rond half 2 wilde we naar huis, een Uber besteld, maar die zou er 20 minuten over doen voordat die bij ons was. Femke en Fleur gingen nog met een huisgnootje van ons (Cock) naar een club en Maart en ik zijn naar huis gegaan want morgen moeten we natuurlijk heel vroeg opstaan!

Maandag 1 januari 2018
Als je wekker na 2,5 uur slapen, om 5 uur afgaat, zou je verwachten dat ik zeer veel moeite zou hebben om uit bed te komen. Dit was echter niet het geval! De wekker ging en ik ben gewoon meteen opgestaan! Misschien ook wel omdat ik wist dat ik nog enkele dingen moest doen. Nog even de laatste dingetjes ingepakt en koffer gewogen. Te zwaar… Shit… Dan maar de shampoo en douchegel eruit en toen paste het wel! Was wel nog even stressen allemaal, maar het is goed gekomen! Nog even Femke en Fleur wakker gemaakt en doei gezegd en om iets over 6 uur zaten we dan in de Uber richting het vliegveld. Veel te vroeg daar natuurlijk weer. Maartjes koffer was precies 23 kg en die van mij 22,8 kg, dus dat hebben we netjes gedaan. Nog even ontbeten bij Mugg And Bean en verder nog gewacht totdat we konden boarden. Ik wil niet weten wat mensen van ons dachten. We zagen eruit als lopende lijken. Ik had een zonnebril op want het licht was me te fel en beide hadden we knallende koppijn. En dat terwijl we echt niet veel gedronken hadden! Eenmaal in het vliegtuig hadden we superveel beenruimte! We zaten bij de emergency exits, dus dat was wel fijn. Mijn buurvrouw was ook echt superaardig dus in plaats van te slapen wat ik eerst van plan was, heb ik de hele vlucht met haar gekletst. We hebben zelfs ontbijt gekregen, wat ik niet verwacht had bij zo’n korte vlucht! Bij aankomst in Durban hebben we ons omgekleed (hier schijnt het heel warm te zijn) en zijn we opzoek gegaan naar een winkel om een simkaart te kopen. De Vodacom had een storing dus moest ik naar MTN voor een nieuw kaartje. Nu kan ik dan eindelijk weer appen!!! We hebben een auto gehuurd via Sunny Cars en die konden we ophalen bij Bidvest. Deze keer hebebn we gekozen voor een handgeschakelde Toyota Etios. Iets heel anders dan onze automatische Kia Picanto. Het rijden ging in het begin niet zo soepel, voornamelijk omdat ik 4,5 maand in een automaat gereden heb en niet gewend ben een koppeling te gebruiken. Gelukkig ging het al snel heel goed en leek het alsof het niet anders geweest is. Na veel file gehad te hebben, hebben we ingecheckt bij onze accommodatie: Ansteys Beach Backpackers, zijn we pizza en boodschappen gaan halen en hebben we verder helemaal niks meer gedaan! We waren beide helemaal gesloopt van afgelopen weekend. In de namiddag nog een dutje kunnen doen totdat het opeens ontzettend ging stormen. Flinke donder en bliksem welke ook heel dichtbij leken! Toen het over was wilde ik buiten gaan bellen met Britt. Ik haal mijn telefoon uit mijn zak (de reserve telefoon) en ja hoor, weer ongeluk! Het hele scherm is gebarsten en dat terwijl ik hem geeneens heb laten vallen… Zelfs de touchscreen doet het niet meer dus ik kan er helemaal niks meer mee… Schijnbaar is het een veelvoorkomend probleem bij de Sony Xperia Z2 dat het scherm barst wanneer de telefoon oververhit raakt… Nou dat is dan fijn, daar gaat mijn reservetelefoon. Alweer niet bereikbaar dus. Morgen maar een nieuwe kopen…

Dinsdag 2 januari 2018
De dag begonnen met een zoektocht naar een nieuwe telefoon. Al snel een gevonden bij de Vodacom winkel. De goedkoopste telefoon die ze hadden, omdat ik een Nederland toch weer een nieuwe iPhone ga kopen wanneer ik het verzekeringsgeld binnen heb. Hij kostte welgeteld 27 euro, dus ik ga er niet te veel van verwachten. Belangrijkste is dat ik bereikbaar ben. Hopelijk is het nu wel klaar met het ongeluk en krijg ik vanaf nu alleen nog maar leuke dingen te voorduren! We hadden gisteravond al een beetje gekeken wat we wilde gaan doen dus zijn we maar begonnen met het eerste. Naar de Lou Harvey factory store. Hier krijg je hele leuke, stevige, grote tassen die ideaal zijn voor weekendjes weg en handbagage. Mijn buurvrouw in het vliegtuig had er een. Eenmaal daar scheen hij dicht te zijn tot 15 januari dus helaas. Volgende op het lijstje was The Victoria Street Market. Daar reden we langs, maar het voelde niet echt veilig om heen te gaan dus zijn we maar doorgereden naar nummer 3: Umhlanga Rocks. Hier voelde we ons zeer zeker veilig! Echt een rijke, blanke en Indishce buurt/strand/boulevard. Heel mooi en verzorgd ook. Na hier een tijdje te hebben rondgelopen zijn we naar stop 4 gegaan: The Temple of Understanding. Dit is een tempel in de vorm van een lotusbloem en behoort tot de godsdienst: Hare Krishna. Wij zijn beide wel geïnteresseerd in dit soort dingen, dus we dachten dat het wel leuk zou zijn om heen te gaan. Van de buitenkant was het echt prachtig! Een wit met goud gebouw en je kon inderdaad zien dat het een lotus moest zijn. Van de binnenkant was ook alles goud en bedenkt met foto’s van Hare Krishna van geboorte totdat hij ouder werd in een rondje. De mensen daar waren echt ontzettend gastvriendelijk en we werden meteen uitgenodigd om mee te kijken bij de mis van 12.30 uur. Ondertussen kwam een vrouw vanalles uitleggen en konden we vragen stellen. Ook zei ze dat iets speciaals ons hier gebracht had en het enige wat wij konden denken was: ja inderdaad, de reisgids van Lonely Planet. Ook zei ze dat je de aanwezigheid van de Hare Krishna kon voelen wanneer hij getoond werd. Wanneer er geen mis was, was het gordijn dicht want de Hare Krishna wordt gezien als een menselijk wezen welke zelf de keuze heeft wanneer hij zichzelf toont en welke ook slaap nodig heeft. De mis begon, het gordijn ging open en eerst ging iedereen iets opzeggen (geen idee wat, we konden het niet verstaan). Uit respect zijn we gaan staan wanneer iedereen stond en gaan zitten wanneer iedereen dat ook deed. Hierna werd er getrommeld, iets met een belletje gedaan en begonnen ze het Hare Krishna gebed te zingen voor 30 minuten lang: Hare Krishna, Hare Krishna, Krishna Krishna, Hare Hare, Hare Rama, Hare Rama, Rama Rama, Hare Hare. Hare betekent: innerlijke liefdesenergie van de Heer. Rama: God, naam van Krishna, de bron van alle vreugde. Krishna: De allerhoogste heer. Door voortdurend de gebed te zingen, verkeren de volgelingen in een trance waardoor ze alle gevoel voor de werkelijkheid verliezen. Zij menen dat ze gezuiverd worden, wanneer zij hun godheid zo aanroepen. Aan het einde kwamen ze nog langs met eerst een kaars. Wij keken die man vragend aan, want we wisten natuurlijk niet wat we moesten doen. Die man deed het snel voor, je moest de rook van de kaars in je handen nemen en dat naar je haar brengen en eroverheen strijken. Ik snapte het nog wel maar Maartje had het schijnbaar niet begrepen. De pakte de rook en rook eraan haha. Die man vervolgens boos aan het kijken, gelukkig deed ik het wel goed. Toen hij weg was lagen wij natuurlijk helemaal dubbel. Ik kon niet meer stoppen met lachen. Zo erg dat ik bijna weg was gelopen. Als tweede kwamen ze langs met bloemetjes. Deze keer was het een jongetje en ik denk dat hij wel wist dat we er niks van snapte want hij zei meteen: Smell it! Als derde kwamen ze nog langs met water wat over je hoofd werd gegooid. Ik zag het wel aankomen maar toch schrik je en het kwam natuurlijk weer vol in mijn oog. Alweer helemaal dubbel daar. Echt erg, maar we konden er niks aan doen. Wanneer je het in probeert te houden, wordt het zelfs nog erger. Aan het einde van de mis ging iedereen nog rondjes lopen om de Hare Krishna en was het afgelopen. Wij dachten toen, laten we maar gaan. Iedereen kreeg nog iets van een drankje maar wij wilde snel doorlopen. Helaas niet gelukt, we werden meteen teruggeroepen want ook wij moesten het drinken. Een wittig spul wat smaakte naar soya melk getrokken uit bloemen. Daarna vertelde ze nog dat er ook Hare Krishna gemeenschappen waren in Nederland en dat we daar eens heen moesten gaan. Gaan we natuurlijk niet doen, maar ik moet wel zeggen dat het ontzettend aardige, gastvrije mensen zijn. Het was superinteressant om eens mee te maken! Het was de bedoeling om hierna iets te gaan doen in Pietermaritzburg, maar er is daar niet veel te doen dus zijn we meteen doorgereden naar Underberg waar we overnachten in The Old Hatchery. Hele mooie omgeving, wel een stuk kouder dan Durban! Nog boodschappen gedaan en gegeten en naar bed gegaan. En dan nog een laatste mededeling van deze dag, we krijgen een nieuwe reisgenoot erbij vanaf donderdag! Ivan, een Duitse jongen, die wij al vanaf het begin kennen maar nooit mee om zijn gegaan en die ook stage liep in Kaapstad. Hij zag op Instagram dat wij in Durban waren en stuurde Maartje een berichtje wat wij nog gingen doen en of we misschien iets samen konden doen. Wij waren op dat moment al onderweg naar Underberg. Uiteindelijk hebben we na zeer kort overleg aan hem gevraagd of hij misschien mee wilt met de rest van onze reis. Hij zou namelijk tot ongeveer de 13e in Durban blijven, maar daar i echt niet veel te beleven. Vrijwel meteen zei hij JA, vervolgens alle accommodaties en de reisplannen doorgestuurd zodat hij hetzelfde kon gaan boeken. Dus vanaf donderdag zijn we met drie personen! Gezellig!

Woensdag 3 januari 2018
Om 9 uur werden we verwacht bij Sani Pass Tours om met onze tour te beginnen. Eerst moesten we natuurlijk de spullen naar de auto brengen, wat vreselijk veel werk is elke keer… Elke keer hebben wij het ongeluk dat we ver weg van de auto zitten en met onze koffers over trapjes moeten. Achja, zoals ik zei, om 9 uur waren we bij Sani Pass Tours en rond half 10 zijn we met een jeep vertrokken. We werden vergezeld door een chauffeur/tourguide (Frank), 4 Nederlanders en 4 Canadese Indische mensen. Het eerste stuk ging over asfalt, wat vervolgens snel overging op zogenaamde gravel maar het leek eerder een groot maanlandschap zoveel gaten en hobbels waren er. De tour rijdt over de Sani Pass, kruist twee grenscontroles en komt uit in Lesotho. Het uitzicht was werkelijk adembenemend, heel erg groen en veel water en kleine watervalletjes. We waren eerst van plan om deze route met onze eigen huurauto te doen, maar zijn blij geweest dat mensen ons dit hebben afgeraden en we niet eigenwijs zijn geweest. Dit was zeker NIET te doen met een eigen huurauto. Onderweg kwamen we ook wat motorrijders tegen, mensen die levensmoe zijn geloof ik, want het is echt levensgevaarlijk om dit met een motor te doen. Dit werd ook wel weer bewezen toen we langs een aantal mensen kwamen die allemaal naar een afrond aan het kijken waren. Een paar meter lager stonden ook drie mannen en lag daar een motor die ze met een andere auto omhoog probeerde te takelen. Gelukkig was de motorrijder zelf nog in levende lijven, maar je vraagt je soms toch af hoe stom mensen kunnen zijn. Onderweg kwamen we zoals gezegd eerst langs een grote, zeer indrukwekkende waterval (niet dus). Wij Nederlanders zeiden tegen Frank, rij maar gewoon door, maar die Canadezen werden helemaal boos en wilde perse stoppen (dit gaan we dan maar op de terugweg doen want het is een beetje moeilijk omdraaien op een smalle weg met haarspeldbochten). Vervolgens bij grenscontrole 1 want je verlaat Zuid-Afrika, dus paspoort laten zien en je krijgt een stempel. Daarna rijdt je 8 km door niemandsland, hier hebben we even een fotootje gemaakt op de motorkap van de auto met alle Nederlanders, hier was onze Frank niet zo blij mee en zijn gezicht vertrok al helemaal toen wij daar zaten. Vervolgens kom je bij grenscontrole 2 want je gaat Lesotho in. Ook weer paspoort laten zien en je krijgt een stempel. De top van de Sani Pass in 2873 meter hoog. Om ons heen liep de bevolking rond met laarzen, dikke kleden om zich heen en mutsen op de kop welke terroristen ook op hebben. Beetje angstaanjagend, want je ziet werkelijk niks. Ook wel begrijpelijk want het was toch wel frisjes op de top. Eerst zijn we langs een klein dorpje gereden (ook op de Sani Pass), waar we een huisje ingingen, brood konden proeven en ons meer verteld werd over Lesotho. Toen we naar buiten liepen stonden er allemaal kindjes en mensen te dansen en muziek te maken, daar merk je toch wel aan dat het een beetje commercieel is allemaal. Als laatste stop zijn we naar de Highest Pub In Africa gegaan, een pub die op 2874 meter hoogte ligt. Daar hebben we wat gegeten en vervolgens zijn we weer begonnen aan onze rit naar beneden. Eerst weer door de grenscontrole van Lesotho natuurlijk. De heenweg ging al heel stijl naar boven met ontzettend veel bochten. De terugweg ging dus zeer stijl naar beneden met ontzettend veel bochten, waarbij je soms meteen in de afgrond keek. Volgens mij had een van de Canadezen ook angst, want om de 5 minuten kwam er een geur langs waar je echt niet goed van werd. Wij allemaal lachen, die Canadese deden niks behalve een beetje chagrijnig voor zich uit te staren en onze Frank was ook mee aan het lachen (niet dat ik denk dat hij wist waarom wij lachte maargoed hij zal het vast en zeker ook geroken hebben). En hoe langer je in zo’n auto zit, hoe irritanter iedereen gaat worden. Dus dan was het elke keer bij een waterval, WATERVAL OP 3 UUR!!! Vervolgens kom je weer door grenscontrole Zuid-Afrika en krijg je weer een stempel. Ondertussen alweer 4 stempels rijker. Daarna zouden we langs de waterval komen, wij hadden al stiekem gezegd dat hij gewoon moest doorrijden en afwachten of ze achter in de auto zouden schreeuwen om te willen stoppen. Echter hadden ze bovenaan al aan Frank gevraagd of hij daar alsjeblieft kon stoppen. Er was werkelijk niks bijzonders aan die waterval. En zoals gebeurde, was meneer de Canadees al aan het schreeuwen om te stoppen voordat we überhaupt daar waren. Even naar boven gelopen, fotootjes gemaakt en vervolgens moest die kerel nog naar beneden. Naar boven was al problematisch, naar beneden nog erger. Ik heb nog even op het dak gelegen van de auto, vervolgens naar het raampje van Frank gekropen welke helemaal stuk ging toen hij mijn hoofd zag. Zó stuk dat hij de deur openmaakte en die dus keihard tegen mijn neus aankwam. Deed een beetje pijn, maar hij bloedde niet en was niet gebroken. Ik zal verder niet te veel uitweiden over ons tripje maar het was echt ontzettend mooi, heel gezellig en zeker een dagje waard! Toen we terug waren bij de auto zijn we naar Peietermaritzburg gereden, waar we relatief laat aankwamen. Verder hebben we niks meer gedaan.

Dat waren dan de eerste drie dagen van het tweede deel van onze rondreis! Veel ongeluk meegemaakt, dus hopelijk gaat het vanaf nu alleen maar beter! We hebben een drukke planning en hebben er ontzettend veel zin in!

XXX Myrthe

Geschreven door Myrthe.Travel