De wekker staat weer vroeg: op 05:00 uur! Ontbijt en om 6 uur vertrek naar de Vallei der Koningen. Het is daar nu nog heel rustig als we aankomen en de temperatuur dragelijk. Vanaf de parkeerplaats voor de bus maken we een kort ritje met een treintje, maar voor we zover zijn, lopen we door een soort overdekte markt. Daar worden we opgewacht door een legertje verkopers met water, ansichten en boekjes, sjaals, beeldjes, jurken, en honderden andere soorten souvenirs. (Op de terugweg kopen we voor 3 euro een boekje) Bij alles roepen ze: “One euro!”. Maar zodra je stilstaat of je omdraait, gaat de prijs omhoog.
Als we bij de Vallei aankomen, bekijken we 3 graven: van Ramses IV, de IX en de Iade. De gidsen mogen niet mee de graven in en we mogen geen foto’s maken. Na de drie graftombes (voor de beschrijving - zie Marije) gaan ween klein stukje verder met de bus naar de tempel van Hatsepsoet. Het is een dodentempel en daarom ligt hij aan de westkant van de Nijl. De wandschilderingen en graveringen zijn in deze tempel zijn al kort naar de dood van Hatsepsoet verwoest. De mensen moesten in die tijd niets hebben van een vrouwelijke farao. Haar vader verkoos haar tot zijn opvolger boven haar (half)broer. Er is niet bekend waarom. Om respect af te dwingen van het volk trouwde ze wel met deze halfbroer en regeeerde ze met hem samen.
Ook hier een treintje, maar voor je dat bereikt hebt vanaf de parkeerplaats moet je eerst weer door het ‘winkelstraatje’. De opdringerigheid valt hier mee. De meeste verkopers zijn nog bezig hun winkelwaar buiten uit te stallen of op te hangen.
De tempel is immens. Hij heeft - heel ongebruikelijk - drie verdiepingen en ligt tegen een indrukwekkende rotswand aan - als een soort natuurlijk amfitheater.
We bekijken alleen de bovenste twee verdiepingen, beneden is niks speciaals te zien. Daarvoor beklimmen we een lange trap/helling. Veel van de mooiste plekjes zijn afgezet met touwen, maar de wachters halen die naar beneden voor je en nodigen je uit om de door hen aangewezen mooiste plekjes te fotograferen. In ruil daarvoor houden ze natuurlijk hun hand op.
Het is inmiddels, hoewel nog steeds relatief vroeg (10 uur) al snoeiheet! Marije heeft een sjaal om zich tegen het zonlicht te beschermen. ik hang mijn blousje over mijn hoofd. Terug bij de bus gaan we weer een klein stukje rijden, naar wat Zizo de steenfabriek noemt. Ze verkopen daar vazen en beeldjes. Die worden je op straat aangeboden voor 3 voor 5 euro, maar jaar zijn ze nep - gegoten en zwartgeverfde gips.). Van Zizo krijgen we de verzekering - voor wat die waard is - dat alles hier wel echt en handgemaakt is. Hier zijn ze echt van steen. Buiten krijgen we eerst een korte demonstratie van hoe een vaas wordt rond gebeiteld, dan uitgehold en vervolgens gepolijst. De wand is dan zo dus dat hij licht doorlaat. Binnen staan de wanden vol met beeldjes en vazen in diverse kleuren gesteente. Wij kopen twee beeldjes van grijs graniet. Het kost wat moeite om de verkoper een prijs te laten noemen, maar hij begint uiteindelijk met 250 LE (ongeveer €30,-) voor één beeldje. Als we er nog wat anders bijkopen, krijgen we ‘discount’. Voor twee beeldjes - Horus voor Marije en een kat voor ons - wordt de prijs die hij noemt €45,-. Ik zeg 20,- en hij zegt 30,-. Ik zeg 25,- maar zo laag mag hij niet gaan zegt hij, zonder toestemming van zijn chef. Dus ik stuur hem weg om die toestemming dan maar te gaan vragen. Als we achter hem aanlopen, is hij de beeldjes al aan het inpakken en is wat hem betreft de deal rond op 30,-. Dat was natuurlijk niet waar ik hem voor op pad gestuurd had, maar als ik weer 25,- zeg, wordt hij boos. Zijn buurman achter de kassa is wel akkoord, dus dan mag hij verder met inpakken. Natuurlijk is de verkoper meteen weer vriendelijk en hij troont mij nog mee voor een ‘present’. Blijkbaar hebben we toch nog teveel betaald ;-). Ik krijg een blauwe scarabee van hem, waarna hij onmiddellijk zijn hand ophoudt. Maar daar gaan we natuurlijk niet meer op in. Hij loopt mij nog achterna naar de bus, met nog een mini scarabee voor mijn dochter… Maar wij zijn niet meer te vermurwen.

Weer een stukje rijden - langs en door dorpjes, vies en armoedig; broodmagere paardjes en koeien op straat en in de tuintjes - naar de Kolossen van Menno. Hier zijn de verkopers weer heel erg opdringerig, we worden er allemaal een beetje moe van. We willen gewoon even rustig kijken, maar dan kan amper. De twee beelden staan een beetje verloren in het weiland. Verder achter hen zijn vollop opgravingen aan de gang, want de heren zitten hier natuurlijk niet zomaar. Ze zijn erg beschadigd, onder andere door een aardbeving, al heel lang geleden. Als we naar de bus lopen, zie ik een verkoper met leuke sjaals, maar ik durf hem niet aan te spreken, uit angst dat dan de rest ook op mij afkomt. Maar als we allemaal weer in de bus zitten, regelt Zizo wat handel voor de jongens. We kopen dus via hem twee witte sjaals voor 2 euro per stuk en een leuke lange poster van de Nijl voor 1 euro. Iedereen blij ;-)
We gaan terug naar de boot, die inmiddels een paar kilometer verderop ligt. Zizo vertelt over 2 facultatieve excursies: Abu Simbel en het Nubische dorp. We besluiten ze toch alletwee te doen, omdat hij ons verzekerd dat er nog voldoende tijd over is om ook naar de Soek te gaan. We zullen dat zelfs met de hele groep doen! Voor Abu Simbel moeten we wel op 03:00 uur op!
Bij de aanlegplaats van de boot is een pinautomaat en Zizo helpt ons daar even mee. Voor beide excursies voor ons 3-en, moeten we 3000 LE pinnen. We zijn om half 12 terug op de boot, kuieren wat rond tot de lunch, halen uiteraard iets te drinken en doen dan een dutje. De warmte is vermoeiend! Om 3 uur word ik wakker van geroep naast de boot. Vreemd, want sinds het middaguur varen we en we zitten dus midden op de Nijl! Onder ons raam ‘hangt’ een klein roeibootje met verkopers van jurken en kleden. Zelfs hier laten ze ons niet met rust. Maar de hele situatie is wel vermakelijk. Ze willen zo graag iets verkopen dat ze hun handelswaar op het dek van de boot gooien. Er wordt dan luidkeels heen en weer geroepen tussen die jongens beneden en de gasten op het dek. Ze slijten uiteindelijk 1 of 2 jurken, de rest wordt weer teruggegooid, waarbij ze halsbrekende toeren uithalen om de spullen weer te vangen. Later herhaalt zich het zelfde tafereel met nog meer bootjes.
We nemen een korte duik in het mini zwembadje op het dek en afgekoeld zitten we een tijdje op het zonnedek. Het landschap trekt aan ons voorbij en is schitterend. Soms lijkt het op de uiterwaarden van de IJssel, kompleet met zwart-witte koeien. Soms is het moerasachtig, met met vogels en vissers. Of de oever staat vol met palmbomen, met daarachter de zandheuvels van de Sahara. Soms komen we langs een dorpje, waar je dan de activiteit van de bewoners waarneemt: werk op de akker of bijvoorbeeld het wassen van kleren in de Nijl. Vanaf 5 uur tot rond half 6 komen daarbij de kleuren van de ondergaande zon. En even later begint de oproep tot gebed te klinken vanuit minaretten die soms niet te zien zijn.

Tegen 6-en naderen we de sluizen van Esna. Samen met een andere boot worden we geschut. We staan te kijken en te fotograferen/filmen tot het daar te donder voor wordt. We nemen een opstootje waar langs de kant. Later begrijpen we dat de verkopers, die tot voor kort ook altijd op de kade stonden, nu door de politie worden tegengehouden. Ze schijnen de laatste tijd de gewoonte ontwikkeld te hebben om ook aan boord te klimmen en dat leidde nog wel eens tot problemen. Geen handel vanaf de kade meer dus. Om 7 uur krijgen we in de lounch een cocktail aangeboden; Marije en ik nemen cola met ouzo en aansluitend is er diner. We hebben niet zo veel eetlust, het is ook al onze tweede warme maaltijd vandaag.

Om half 9 zijn we terug in de hut en dan schrijf ik nog even aan dit verslag en we proberen via internet weer contact te leggen met thuis. Net als gisteren komen er alleen wat wordfeudberichtjes door.
Omdat ons kluisje kapot is ga ik dat opnieuw melden bij de receptie. De meneer daar loopt meteen met mij mee en constateert dat de batterijen leeg zijn. Binnen een minuut staat er een andere meneer met nieuwe, maar helaas helpt dat niet. Hij zal de chief enginier roepen, zegt hij. Dus even later staat er twee heren voor de deur: een met overall aan die het werk doet en een die toekijkt. Gelukkig is alles in 10 minuutjes gefixt. Intussen zetten wij wat foto’s op Kleintje om ze vast even te kunnen bekijken. Daarna nokken we af. Tegen 11 horen we aan het stilvallen van de moteren dat we in Edfu zijn aangekomen. We hebben dan 115 km gevaren vanaf Luxor en hier wacht al weer een nieuwe tempel op ons.

Geschreven door Marije.op.reis