Vrijdag 24 juni

We hadden onze wekker op tijd aangezet, omdat we niet in de ergste warmte van alles wilden zien. Even ontbijten en weer richting het metrostation. Het was alweer aardig warm en richting het metrostation is er weinig tot geen schaduw. We gingen naar een olympisch gebied, waar je met een kabelbaan een mooi uitzicht hebt over Barcelona. Nou dat was me al een speurtocht op zichzelf. Op naar Montjuïc. We volgden de bordjes, die op een gegeven moment ophielden. Daar sta je dan, in de warmte, heet en nergens meer een bordje waar je naartoe moet. We dachten dat we een goede weg hadden gevonden, die omhoog ging. Waar kwamen we uit, bij een voetbalvereniging dus.... Weer naar beneden en maar even google maps erbij gepakt. Moesten we toch terug lopen en bij een kerk naar boven. Nadat we de helling op waren, zagen we dat je nog veel trappen omhoog moest. Gelukkig was die wel in de schaduw. Eenmaal boven gekomen zagen we de kabelbaan. Gingen ze eerst verplichten om op de foto te gaan, met op de achtergrond het uitzicht van Barcelona. Ja, dat kunnen we dan wel zelf doen in de kabelbaan. Eenmaal in de kabelbaan hadden we een super mooi uitzicht en natuurlijk een panorama foto gemaakt. Boven op de berg was er nog een grote kasteel, die je kon bezichtigen. Terug beneden hebben we geluncht bij een restaurant, die een uitzicht op Barcelona had. Bleek toch wel een chique de freak tentje te zijn. Daar hoort natuurlijk wel een wijntje bij. Het eten zegt het al en de prijskaart van de wijn al helemaal (check de foto's).

We zouden de metro weer terug nemen en dan naar het grootste aquarium in Europa, L'aquarium. Nadat we over gestapt waren, moesten we mochten op de volgende metrostation. Daar was het al redelijk warm. Bij het instappen zat de metro behoorlijk vol. Nog voordat de metrodeuren dicht gingen, voelde ik me niet lekker. Een paar seconden later werd het zwart voor mijn ogen. Daarna zwart gat en toen ik een beetje door had wat er was gebeurd, stonden er al 2 mensen van de ambulance. Juist ja, ik was flauw gevallen en totaal geen idee wat er was gebeurd. Het enige wat ik nog weet is dat het zwart voor mijn ogen werd en dat er ineens 2 man van de ambulance bij me stond. En dat ik geen gevoel in mijn handen, knieën en voeten had. Blijkbaar viel ik steeds weg en was ik gaan hyperventileren. In het metrostation zeiden ze dat mijn zuurstofgehalte te hoog was. Rob is door een aantal andere mensen geholpen in de metro en die hebben de sos dienst ingeschakeld en ambulance gebeld. Met de ambulance richting de ehbo post. Daar moest Rob wachten in de wachtkamer en mocht dus niet mee. Aangezien ik nog steeds weg viel, duurde het best lang voordat ze wisten wat er aan de hand was. Er werd bloed geprikt, suiker geprikt, hartfilmpje gemaakt en hartslag gecontroleerd. Uiteindelijk werd ik naar een andere kamer gebracht, waar ik een zoutinfuus heb gekregen (tenminste dat zeiden ze, maar het bleek suikerinfuus te zijn). Gelukkig mocht Rob nu wel mee. Daar moest ik 4 uur wachten totdat ik weer weg mocht, ter observatie. Na een uurtje was er niks meer aan de hand en had ik nergens meer last van. Ook het gevoel in mijn handen, knieën en voeten waren weer terug. Om 7 uur 's avonds mochten we eindelijk gaan. Een brief met de uitslagen en een dure rekening later stonden we buiten. Geen idee waar ik was. De taxi naar het hotel gepakt en daar gaan eten.

Al met al was het een bijzondere dag en voor het eerst in het buitenland opgenomen. Liever nooit meer. Voor Rob schrikken en voor mij ook. De andere dagen zouden we het rustig aan gaan doen. Uit de uitslagen van de onderzoeken konden ze gelukkig niks vinden en was ik waarschijnlijk door de hitte bevangen. Ondanks net gegeten te hebben en veel water te hebben gedronken, is het moeilijk te voorkomen.

Geschreven door Kimmy