Vooraf:

Ik heb al vele tochten met de fiets gemaakt. Mijn paspoort vertelt me dat, als ik het nog eens zinnens ben, het dan toch wel de hoogste tijd wordt. En mijn schoonbroer, Jan Pacquee, ziet het ook wel zitten om zo’n fietsavontuur eens mee te maken en hij is al zólang familie. We kiezen voor Barcelona.
In de regel boeken we dan een vlucht voor de terugkomst maar omdat je dan met een deadline zit gaan we nu met het vliegtuig naar Barcelona en keren met de fiets terug. We kunnen dan de fietsen deftig inpakken maar we moeten ook de fietsbagage meenemen. Daarenboven zullen we dan in de luchthaven onze fietsen technisch in orde moeten maken, de bagage laden en fietskledij moeten aantrekken om vandaar de tocht aan te vatten.
Ik heb vooraf zelf een route in elkaar gestoken die we in onze gps kunnen laden. Ik heb daarvoor gebruik kunnen maken van bestaande fietsroutes, fietsrouteplanners, streetview,...
Als we naar het zuiden gaan wordt er gewoonlijk langs de Ardennen gereden maar wij willen wel eens iets anders proberen en fietsen rechttoe, rechtaan in een rechte lijn van onder naar boven door Brussel.
We hebben 2 september als startdatum geprikt, door wat festiviteiten kan het niet vroeger. In verband met de daglengte had het misschien iets vroeger gemogen.
Voor de praktische schikkingen hebben we al wat ervaring. We weten wat we ongeveer nodig hebben en we zorgen natuurlijk dat de fietsen in orde zijn. Mijn fiets is ondertussen 12 jaar en hij heeft mij al menige tocht zonder technische problemen op bestemming gebracht.
We zullen zien hoe het gaat ...


Dag 1: maandag 2 september 2019
Barcelona-Girona airport – Camallera 67 km

Het is 6.15h als de wekker afloopt. Alles staat klaar, dus veel is er niet te doen als mijn vrouw en ik om 6.30h worden opgepikt om vandaar ook mijn schoonbroer en zijn vrouw nog op te pikken. Ook de fietsen moeten mee. Vorige keren pakten we de fietsen niet of amper in en we hebben daar nooit een probleem mee gehad, ook niet met beschadigingen. Maar dat is ondertussen alweer enkele jaren geleden en via forums vernemen we dat de maatschappijen daar een stuk strenger in geworden zijn.
Bij een fietshandelaar hebben we een paar dozen op de kop kunnen tikken en daarin worden de fietsen netjes verpakt. We laten de onderkant open zodat de fietsen kunnen blijven bollen zoals je dat op de foto's duidelijk kunt zien.
Wij dus in het spitsuur op de eerste schooldag op weg naar Zaventem waar onze vlucht om 10.30h vertrekt. Maar het loopt op wieltjes want we zijn ruim op tijd in de luchthaven.
We hebben een fietstas mee als handbagage. De andere fietstassen en datgene wat we tijdens de reis nodig hebben zit verpakt in een oude bagagetas.
Verstandig als we zijn hadden we de tent, de fietshelm en wat gereedschap netjes aan de fiets vastgemaakt en in mee in de doos laten verdwijnen.
Dat hebben ze aan de incheckbalie al eerder meegemaakt, denk ik, want bij het inchecken moet ook onze fiets op de weegschaal. Oei ... maar we hebben geluk want het max. gewicht van 20 kg wordt met slechts 1 kg overschreden en dat wordt nog aanvaard. Allé vooruit ...
Vóòr de douane nog even afscheid nemen van de vrouwen want zo is het wel ver genoeg.
Op de fietsen moeten we redelijk lang wachten maar uiteindelijk staan we om 13.00h aan de uitgang van Barcelona - Girona airport.
Met nogal wat bekijks beginnen we aan de grote metamorfose. We verwijderen eerst de verpakking van onze fietsen. Grote verbijstering als we zien dat het versnellingsapparaat van mijn fiets in het wiel zit. Die moeten we er dus uittrekken maar daardoor wordt het pad verwrongen en iedere fietskenner weet dat dit tot een vervelende situatie kan leiden. Want het pad, de verbinding tussen versnellingsapparaat en kader, is gemaakt van gegoten aluminium en speciaal bedoeld als zwakste schakel. Maar we hebben geen keus en dus trekken we het apparaat uit het wiel. Het werkt maar het versnellingsapparaat loopt niet recht. Maar we durven er echt niet meer aan te komen, we hebben er trouwens ook geen gereedschap voor, want als die afbreekt is dat een redelijk dramatische ontwikkeling in onze onderneming.
De belangstelling is ondertussen verdwenen, we hebben de oude reistas en de kleine verpakkingsartikelen in een vuilbak gedropt.
De fietstassen zijn geladen, onze kledij is verwisseld en het karton ligt, in stukken gesneden , nog naast ons. Op dat moment komt er een werknemer van de luchthaven langs die beweert dat we het karton daar niet mogen achterlaten. Oei ... waar dan wel ?
We prutsen nog 5 minuten verder, dan neem ik het karton, loop 50 m tot achter een hoek en zet het daar netjes aan de kant in afwachting van de vuilkar. En wij d'r als een haas vandoor ..... Het is 14.05h.

Als de rust enkele km verder is weergekeerd zetten we alles nog eens op een rijtje. Mijn versnellingsapparaat werkt maar ratelt voortdurend. Daar moeten we morgen mee langs een fietshersteller. De bandendruk van onze fietsen is tijdens de vlucht verminderd, dus die moet opgevoerd worden. We proberen bij een garage maar die hebben geen aansluiting voor die kleine ventielen. Dan proberen we zelf nog wel eens met ons eigen pompje. Jan wil het ventiel losdraaien maar i.p.v. het beschermkapje draait hij het ventiel los. Dat vliegt 2m verder in de graskant en dus zit er niets anders op dan de band te vervangen. En met een klein reservepompje is het moeilijk om voldoende druk te geven.

Voor de eerste dag had ik een hotelletje vastgelegd. We hadden daarvoor enkele tientallen kilometers uitgetrokken. We hadden dan de kans om alles netjes op orde te brengen voor het definitief vertrek. Ik had dat hotelletje als waypoint toegevoegd aan de gpx route. Op die manier zou het op ons scherm verschijnen. Door de zon en de overvloed van waanzinnige straatnamen op het scherm is dat voorbijgeschoven zonder dat we het merkten. Ook het hotelletje zelf hebben we niet opgemerkt. Ik kende niet de juiste afstand maar na 55km besloten we toch om google maps eens in te schakelen. En jawel ... 12 km waren we te ver gereden. We hadden dus de keuze tussen wildkamperen en een hotel dat betaald was. We zijn dan maar terug gereden en hebben het beschouwd als verkenning van de volgende dag. Aangekomen dus in Camallera na 67 km in een lekker zonnetje. Maar de aanzet is ook gegeven voor wind uit het noorden. Gelukkig kunnen we ter plaatse nog wat eten.


Dag 2 : Dinsdag 3 september 2019
Camallera – Le Barcarès 112 km

We starten ons ritueel met de wekker die om 6.30h afloopt. Vermits het restaurant vandaag gesloten is krijgen we geen ontbijt. Dan maar om 7.15h vertrokken in een lekker weertje, rond 20°C. In het eerstvolgende dorpje vinden we een broodje en zelfs een tas koffie in een ‘boulangerie’ waarvan we op een eenvoudig terrasje kunnen genieten. We moeten wel dringend water opslaan. Gelukkig doet mijn compagnon, de Jan, de boodschappen. Ik vind dat wel tof want zelf heb ik daar een beetje de pest in.
Met de zon die hoger aan de hemel komt gaat ook de wind aantrekken vanuit het noorden, op de neus dus. Volgens kenners uit de streek is het de Tramontane, een soort mini mistral die meestal waait vanuit het noordwesten.
De graanvelden zijn leeg. Torenvalken en buizerds hebben het nu niet moeilijk om aan de kost te komen en ook spreeuwen en mussen zijn hier in hun sas. Verderop passeren we rijpe maisvelden waarop houtduiven zich te goed doen.
We gaan nu richting grens waar we natuurlijk de uitlopers van de Pyreneeën moeten trotseren. Het gaat langs steile klimmetjes voortdurend op en neer met als trofee de klim naar Banuyls – sur – Mer waarbij we een hoogteverschil van 330m moeten overwinnen met hellingen van meer dan 10%. Mijn versnellingsapparaat kreunt als een gewond dier en zelf moet ik alle gaten openzetten om genoeg lucht binnen te krijgen.
Maar we krijgen er wat voor in de plaats, een echte badplaats … Ik wandel even het centrum in en vind al vlug een frisse cola , een broodje eten we tussen de vakantiegangers op de promenade.
Een half uur vakantie is voor ons lang genoeg en na onze break trekken we dus verder met de bedoeling werk te maken van het fietsherstel. We vinden een eerste fietsenmaker die constateert dat het pad moet vervangen worden. Hij probeert 6 of 7 modellen en moet ons teleurstellen. Hij verwijst ons door naar een grote fietsenzaak die alle merken kan herstellen.
We moeten daarvoor 5 km van het parcours afwijken en als we daar om 13.15h aankomen moeten we teleurgesteld constateren dat de siësta duurt tot 14.00h. Jan is er dan als de kippen bij om me zijn gsm de bars in de buurt op te zoeken. En gelukkig kunnen we op een terrasje het wachten draaglijker maken. Dat is hier blijkbaar allemaal op elkaar afgestemd want dat terras sluit op zijn beurt om 14.00h voor de siësta.
Opnieuw een over en weer draven en als alle modellen de revue gepasseerd zijn moeten we vaststellen dat het weer een kale kermis is geworden. Hij stelt ons nog voor om er één te bestellen en dat zou dat binnen ‘een dag of 3’ wel binnen zijn. Maar zolang kunnen wij niet drinken en dus ‘dalken’ we maar voort. Gelukkig kunnen we daar onze banden nog eens goed op druk zetten, hebben we toch iets gehad.
We hebben geen keus: we gaan niet meer zeuren over dat ratelend versnellingsapparaat en hopen dat hij ratelt tot thuis.
We rijden nu pal noord en is het flink duwen voordat we na 112 km camping l’Oasis in Le Barcarès bereiken. Nogal wat tijd verloren, zonder resultaat.
We zitten aan de Middellandse Zee midden in een vakantiezone met veel campings. Eerst pakken we een frisse pint voordat we gretig gebruik maken van het zwembad, dan nog wat eten in het restaurantje en om 21.00h is voor ons de dag voorbij.


Dag 3 :Woensdag 4 september 2019
Le Barcarès – Loupian 132 km

Als we om 6.30h opstaan is het nog wat duister maar het ziet ernaar uit dat het mooi weer wordt. In het sanitair blok tjilpen de zwaluwen verstoord. Weer geen ontbijt maar onze buurman, een Fransman die ook vroeg op is , maakt een praatje en trakteert ons op een tas koffie. Om 7.15 h vertrekken we zonder ontbijt maar toch een beetje opgekikkerd. Nog geen zon dus is ook de wind nog niet van de partij, gelukkig. Het is heel rustig rijden en op zeker moment rijden we wel 20 km tussen de grote waterpartijen in de omgeving van Narbonne. Vele soorten rietvogels en zelfs een hop is van de partij. Maar de weg is niet goed, grevel maar veelal grote witte stenen met putten die onze banden zwaar op de proef stellen. Maar uiteindelijk zijn we met 64 km goed opgeschoten want om 11.30h houd ik de wacht bij de fietsen terwijl Jan in de Spar van Narbonne – Plage wat proviand opslaat.
We eten ons boterhammetje aan de kant van de weg. Dan gaat het weer verder. De wegen worden steeds slechter, eerst nog asfalt vol gaten dan al snel de bekende stenen, sommige stukken moeten we te voet verder. Het is toch opvallend: zolang je in de buurt van de Middellandse Zee bent zijn de fietspaden oké. Mooi groen geschilderd en goed berijdbaar. Maar enkele kilometer het binnenland in is het een regelrechte ramp. Zelfs weggetjes die zijn gecontroleerd met google streetview en mooi berijdbaar oogden durven na enkele kilometer stilaan overgaan tot onberijdbare gedrochten waarvoor zelfs de Romeinen zich zouden schamen.
Het is nu boven de 30°C en we doen wat je kan verwachten: aan een riviertje zitten we met de voeten in het water en kieperen het water over ons heen en we eten een ijsje..
In de namiddag merken we in een druivenplantage een stukgesprongen waterleiding, meer hebben we niet nodig voor nog eens een goede opfrisbeurt. Ondertussen toch eventjes melden dat ik last krijg van mijn zitvlak. Maar dat is een onbelangrijk detail, daar gaan we het niet meer over hebben.
Eventjes google maps geraadpleegd die ons rond 17.00h en na 132km in camping municipal Loupian doet belanden. Als we op onze staanplaats aankomen staat mijn voorband plat en gelukkig ben ik traag van begrip want voordat ik dat goed besef heeft Jan hem al gerepareerd. Dat we hier ook kunnen eten is een belangrijk voordeel.
Hier liggen een hoop mastenspellen waarvan ik er gretig een hoop van verzamel om onder mijn dun slaapmatje te leggen. Kwestie van mijn oude knoken wat te sparen.
Het opladen van de apparatuur is op een camping een beetje een probleem. Maar ons tentje staat naast een Duitse caravan. Na een vriendelijke vraag mogen we zijn elektrische aansluiting gebruiken. Op die manier kan hij nog iets goedmaken.


Dag 4 : Donderdag 5 september 2019
Loupian – Uzes 124 km

De spellen hebben niet het verhoopte resultaat. De ondergrond wordt wel zachter maar als ik rond 5.00h wakker wordt is mijn matras kapot. En zonder lucht is het comfort toch ver te zoeken en ben ik blij dat het 6.30h is.
Ontbijten is er weer niet bij want dat kan pas vanaf 8.00h. Dus verzamelen we onze spullen die we gisterenavond na een kattewasje te drogen hebben gehangen, vouwen de boel bij elkaar en vertrekken rond 7.15h. Onze twee gps-toestellen zijn het nog altijd niet eens over de weg die moet gevolgd worden om terug op onze route te komen. Het kost ons 8 km extra.
Het is een lekker weertje en rond 8.15h passeren we een koffieshop waar we onze grommende maag kunnen geruststellen. We rijden met steeds meer zon tussen schitterende waterpartijen en enig mooie natuur. Een tiental ooievaars dachten er hetzelfde over en hebben hier ook even een break genomen. We slaan wat proviand in en spelen dat binnen in de lommer van de bomen. Maar we moeten door Montpellier en daar zijn serieuze werken aan de gang. Een alternatief op de gps is zeer moeilijk want als je op zo’n klein schermpje moet uitzoomen verdwijnen alle kleine wegen.
In de namiddag kunnen we de verleiding niet weerstaan aan de heerlijke trossen druiven. Die staan er hier genoeg en we zijn hier op het goede moment: ze zijn rijp en geen boer te bekennen. Ondertussen moeten we met de strakke wind pal op kop weer enkele stukken mountainbike-parcours trotseren waarbij mijn tassen een paar keer van de fiets donderen.
We hebben blijkbaar te weinig water voorzien en zitten door onze voorraad. Gelukkig passeren we een kerkhof waar we eerst alle aanwezigen moeten begroeten voordat we de kraan vinden. Mensen kunnen dus na hun actieve leven ook nog iets betekenen.
We gaan dwars door een dorpje en peddelen door de smalle idyllische straatjes. Na 124 km komen we rond 17.00h aan in Le Patio de Violette in Uzes, een hotelletje met zwembad. Maar het is er goedkoop en het water dus onverwarmd. Dus meer dan een opfrisbeurt zit er niet in. Voor het avondmaal moeten we met onze onbeladen fiets zo’n 2.5 km naar het centrum. Daar vinden we in een gezellig restaurantje met een mooi terras alles wat we nodig hebben. Zo, deze dag is weer om, hop naar de volgende.


Dag 5 : Vrijdag 6 september 2019
Uzes - Montélimar 107 km

Zoals gewoonlijk gaan we rond 7.30h op weg zonder ontbijt. Het is fris en we doen ons vestje aan. Het is weer stevig klimmen en ik krijg last van mijn knie. Een combinatie van kou en klimwerk waarschijnlijk. Maar ik zal er door moeten want ik heb geen lange broek bij. Maar gaandeweg wordt de zon sterker en ik moet mijn grote randen – hoed opzetten, een instructie van mijn dermatoloog. Mijn zonnebril zet ik ook maar op, dat is dan een beetje assorti. De wegen worden beter en de hellingen minder steil, 5 i.p.v. 12%, meer mijn ding. De wijnranken blijven de omgeving overheersen.
In de verte verschijnt de Mont Ventoux al is hij in vogelvlucht nog zeker 40 km verwijderd. Vermits het nog voormiddag is ligt hij een beetje in de zon waardoor foto’s nemen moeilijk wordt. Ik heb een compact fototoestelletje met zelfsluiter en bijhorend pikkeltje zodat we ook foto’s van ons beiden kunnen nemen. Bij een poging ons te vereeuwigen met de Ventoux gooit de beukende wind mijn toestelletje van het muurtje. De gevolgen kan je raden: vroeger had ik een goed toestelletje met zelfsluiter en pikkeltje.
Nog vóór de middag bereiken we de Rhône, in het mooie stadje Pont-Saint-Esprit met zijn typisch Franse smalle steegjes waar we bijna van de brug worden geblazen. We gaan nu de Rhônevallei een paar dagen volgen langs de Via Rhôna, een gekende fietsroute van 815 km die van Genève naar de Middellandse Zee loopt. Het zijn overwegend aparte fietspaden van goede kwaliteit die zeer goed zijn aangeduid. De slechte wegen, de felle wind en het geklungel in Montpellier maken dat we na 107 km rond 16h met de gsm een B&B opzoeken waar de frisse pint meer dan verdiend is. We genieten van een lekker avondmaal in hotel Ibis, niet zo ver van onze slaapplaats.


Dag 6 : zaterdag 7 september
Montélimar – Vienne 139 km

We ontwaken om 6.50h, dat is later dan gewoonlijk omdat we zijn vergeten de wekker te zetten. Maar we kunnen hier ontbijten en dat is mooi meegenomen. We raken er aan de praat met een koppel uit Deurne die op weg zijn naar het zuiden.
We hebben nog een stuk kaas waarvan we gisteren onderweg hebben gesmuld. Maar als ik vandaag na het ontbijt de tassen klaarmaak worden we geconfronteerd met honderden mieren die in en rond de tas dartelen, duidelijk de kaas als uitvalsbasis hebben en vandaar een halve kamer proberen te veroveren. We zijn helaas verplicht tot deze moordpartij al heeft ze wel even geduurd. De poetsvrouw zal de vergeten lijken wel opruimen.
De wind waait nog altijd stevig op de neus terwijl het landschap aan verandering toe is. Meer maïs, maar ook appelen en kersen worden hier volop geteeld. We laten ons niet ontmoedigen door de wind en houden er een stevig tempo in. Al hebben we nog wel de tijd om de pelikanen te zien die zich opmaken.
Het is zaterdag en dus komen we tientallen joggers tegen. Sommigen zijn sportievelingen maar velen voeren de wekelijkse strijd tegen hun wassende lichaam.
We komen ook een tiental trekkers tegen, meestal per koppel, die het pad ook met geladen fiets volgen. Duidelijker met een hoger IQ, want die rijden allemaal windaf.
In deze buurt komen we ook verschillende velden sorghum tegen. Dat is een graangewas dat op termijn de maïsteelt kan aanvullen of vervangen. Zeer goed bestand tegen droogte waardoor het vooral in Afrika opgang heeft gevonden. Ik pluk een paar trossen die ik meeneem naar huis waar ik ze volgend jaar kan zaaien als extraatje voor mijn vogels.
Als we in de late namiddag op zoek gaan naar een camping blijkt er vele kilometers in de omtrek geen te vinden. We laten dan de keuze vallen op een B&B in Vienne. Om te eten moeten we 10 minuutjes wandelen. Er is geen aparte plaats voor onze fietsen en dus moeten we die met een goed slot met sleutel vastmaken aan een paal vlakbij de kamer. Een tweede slot is zoveel veiliger en als ik er dat ’s avonds in het donker aangemaakt heb laat ik het sleuteltje vallen in het onderliggende gras. Dit moeten we echt niet hebben en er wordt toch wel even ‘gemiljaard’. Alle licht bovengehaald en uiteindelijk toch gevonden.


Dag 7 : zondag 8 september 2019
Vienne – Bourg en Bresse 107 km

Het is killig met 13°C en vochtig dus met het vestje aan moeten we eerst een paar km terug langs de Rhône naar het parcours. De gps wil ons over trappen sturen maar daar gaan we niet op in. Op minder dan 2 km moeten we vanaf de Rhône 200m hoogteverschil overwinnen. Als ik na veel wringen en puffen boven geraak ben ik mestnat van het zweet. Jan kijkt regelmatig om, een beetje meewarig heb ik de indruk maar hij laat me gelukkig niet in de steek. Door boomrijk gebied blijft het klimmen en dalen en we zitten duidelijk in jachtgebied want we horen regelmatig knallen en met de regelmaat van een klok staan groepen jagers klaar om in actie te schieten. Hopelijk houden ze zich aan de regels want ze hebben niet zo’n goede naam wat dat betreft. De ortolaan is tesamen met vele akkervogels uit onze regio verdwenen en is een beschermde vogel. Maar de vogel wordt in Frankrijk massaal gevangen, vetgemest, op verschrikkelijke manier gedood om dan op traditionele wijze voor veel geld in chique restaurants te worden gedegusteerd. Zelfs uitspraken van de Europese rechtbank kunnen niet op tegen de politieke onwil.
We gaan onder de opstijgende vliegtuigen door want we zitten nu tussen de stad Lyon en zijn vliegveld. Duidelijk de rijkere buitenbuurten van Lyon want we rijden door wijken met grote villa’s met hermetisch afgesloten tuinen en grote honden.
En als we grote druktes zien en zenuwachtige agenten blijkt dat er grote rommelmarkten worden gehouden. Wel elke 5 km passeren we zo’n evenement en altijd ver uit de dorpskom. Ondertussen zien we nog een 10-12 jarig jongetje dat met geopend jachtgeweer over de schouder bij een groep jagers staat, jong geleerd is oud gedaan zeker ?
De Rhône die van Lyon naar Genève gedraaid is moeten we nu nog eens passeren, dus naar beneden en terug omhoog. Maar gelukkig zijn het aanvaardbare percentages.
De streek verandert. De boeren hebben hier koeien in weilanden met houtwallen en bijhorende maïsteelt. Maar het blijft koud en af en toe regent het. In een wei staat een ezel met zijn kop te schudden als we een beetje mistroostig voorbij komen.
Mijn versnellingsapparaat vooraan laat het nu al een paar keer afweten. De ketting zit vast tussen de kettingwielen. We krijgen onze handen niet proper met de handgel die we daarvoor speciaal hebben meegenomen. We moeten voortaan beter kijken want we hebben de vloeibare waszeep gebruikt.
Een halfuurtje vóór onze aankomst worden we overvallen door een imposante plensbui. We proberen wat de schuilen in het bos, maar daar zijn de druppels minder talrijk maar veel groter. Doorweekt komen we aan in het hotelletje. Dat is niet zo’n prettige situatie als je met pak en zak reist. We halen de schilderijen van de muur en spannen een wasdraad kriskras door de kamer. Ik ben mijn wasdraad vergeten bij de laatste camping, maar ik ben verontschuldigd want welke huisvrouw haalt met de was ook de wasdraad binnen? Gelukkig kunnen we een elektrisch vuurtje volle bak aanzetten maar we moeten toch nog even de druppende broeken met zeemvel weghalen boven het bed.
Om wat te eten gaan we in de regen te voet het centrum in waar we nog net op tijd zijn om iemand in de boeien te zien slaan. De politie is blijkbaar toch alert als er belangrijk bezoek komt.


Dag 8 : maandag 9 september 2019
Bourg en Bresse - Corcelles les Citeaux 142 km

Gelukkig hebben de schilderijen een oogje, we zouden nooit de bovenkant geweten hebben. Na het ontbijt is het 8h. Het is fris, de zon wil erdoor komen maar heeft het door de mist wat moeilijk. Als we de stad uit zijn krijgen we steeds meer mist, we moeten licht aansteken en onze handen zijn koud. We zien er wat kouwelijk uit denk ik want naast ons druk converserende kippen: ‘ Daar, nog kiekens…’
Om 10.15h eten we in Romenay een broodje, we hebben 43 km gereden. De dorpjes geven een afgeleefde indruk. De ‘ville fleurie’ die we destijds in het westen zo dikwijls passeerden zijn hier heel ver weg. Het is duidelijk dat winkeltjes en cafeetjes er al jaren gesloten en ondertussen vervallen zijn. In zo’n piepklein dorpje vinden we dan rond 12h toch nog een koffiebar waar we een broodje kunnen eten.
Na de middag komen we een eenzame trekker tegen, het is de eerste en enige die we in deze contreien tegenkomen. Als we ’s avonds eventjes het Franse tv-nieuws konden zien bleek het steeds te gaan over wetgeving i.v.m. spuiten van gewassen. En het valt nu echt op: hier wordt werkelijk ongelooflijk veel gesproeid, zelfs op kale akkergrond, wat valt daar in godsnaam in september nog te vernietigen.
De Jan houdt ondertussen halt bij een bazaar om nog wat proviand in te slaan. Ik heb er niks op tegen. Rond 4h raadplegen we een boeking site en vermits er geen camping te bespeuren valt kiezen we voor een kleine B&B. We moeten er een extraatje van 10 km bijnemen.
Komen we daar aan, is de vrouw des huizes boodschappen gaan doen en de echtgenoot staat in de garage hout te zagen. Je kan dan wel één uur van tevoren boeken, je krijgt een boekingsbevestiging maar als je ter plaatse komt weten de uitbaters van niets natuurlijk. Ze zijn niet geëquipeerd om de moderne technologie te volgen. De man is dus uitermate verbaasd en de vrouw die even later thuiskomt niet minder.
‘ Kunnen we hier in de buurt vanavond nog wat eten ? ‘
‘ Ah nee, het dichtste restaurant is 7 km hiervandaan.’
Dat zien we zeker niet meer zitten en we denken al aan onze cake, het noodrantsoen. Als hij onze gezichten ziet zegt de brave man dat ze wel een oplossing zullen vinden. Het blijkt simpel, hij gaat er ons gewoon heen voeren. En ook terughalen, polsen we voorzichtig. Dus wij na een goede douche zijn auto in en na enkele km stopt hij op een plaats waar niets te zien is. Hij troont ons mee naar één of andere constructie uit de 13e eeuw waar 2 waterwegen elkaar kruisen. We appreciëren het misschien wel maar we kunnen gewoon slecht luisteren als we honger hebben. Maar ja, de man kijkt waarschijnlijk ook tv met de B&B programma’s en dan hoort zo’n ‘activiteit’ er blijkbaar bij. Uiteindelijk levert hij ons netjes af en komt ons een uur later gewoon terug oppikken. Hij wil er geen rooie duit voor, 5 bedjes.


Dag 9 : dinsdag 10 september 2019
Corcelles les Citeaux – Chaumont 135 km

Het is helder, fris en rustig weer als we na het ontbijt om 7.45h vertrekken. Het is een beetje dagelijkse kost dat we ’s morgens met drukker werkverkeer te maken hebben. Goed dat de regeringen daar iets aan gaan doen zodat we ’s morgens wat rustiger kunnen fietsen. Als iedereen achter zijn bureau zit keert de rust weer.
We zitten ter hoogte van Dyon en zien in het westen de uitgestrekte hellingen met bovenaan bossen en daaronder kilometerslange wijnvelden. We zitten in de streek van de Bourgogne wijnen. Op een graanveld zitten vliegduiven te smullen, die laten de zenuwachtige duivenmelker aan zijn lot over. Naast de weg een aangereden dode ree.
We hebben 51 km gereden en behalve het stokbrood dat we deze morgen bij de bakker hebben gekocht nog altijd niets te eten. In Orville vragen we de assistentie van enkele dorpsbewoners en die gidsen ons naar een moderne supermarkt , wel weer enkele km uit de route.
Richting Chalancey is het weer puffen en blazen om de 150m hoogteverschil te overwinnen. We blijven dan op de hoogvlakte rijden waar de wind weer aardig parten speelt, natuurlijk van voren. Dat er hier veel windmolens staan hoeft niet te verbazen.
In Chaumont moeten we echt wel zoeken naar de gemeentelijke camping die we uiteindelijk bereiken na nog een stevig klimmetje van 12%. Het is er een beetje triestig, zo goed als leeg maar de brave receptionist geeft toch toelating om onze apparatuur in zijn hutje op te laden.
We moeten wel weer even op en neer, zonder tassen evenwel, om onze magen te vullen. Mijn luchtmatrasje is lek dus moet ik zoveel mogelijk gras verzamelen , ik hoef geen doorligwonden.


Dag 10 : woensdag 11 september 2019
Chaumont – Bussy–le–Château 162 km

Midden in de nacht hebben we onze fliesvest moeten aantrekken want we zijn wakker geworden van de kou. Het is dan ook zuur met 9°C als we rond 7.45h vertrekken.
Na 10 km eerst een stokbrood bij de bakker en vrij snel , rond 9.00h, gaan we van de openbare weg af en volgen we de Marne maar vooral het kanaal ‘ entre Champagne et Bourgogne ‘. De fietspaden zijn van matige kwaliteit maar het is plat, voor de Jan is dat wat saai maar voor mij een cadeau. Maar zo af en toe moeten we toch nog de parallelweg op om onze quadriceps op te spannen.
In de voormiddag zoeken we een plaatsje om een koffie te drinken. We vinden een restaurant in een klein dorp, duiken binnen en komen terecht tussen allemaal tafels met 2 borden en 3 glazen. Dat gaat hier niet lukken, maar de bazin loopt over van compassie en biedt ons een tas koffie aan, weliswaar rechtstaand. We mogen niet betalen en we moeten ons inhouden om geen tweede te vragen.
Ondertussen zitten we veelal tussen het kanaal en de Marne met veel begroeiing waar de reigers meester zijn.
Na een stevig tempo komen we rond 12.30h en 85 km aan in Saint-Dizier. Daar vindt Jan in een warenhuis wat ingrediënten voor een goed maal. Ik moet zeggen, hij begint het aardig onder de knie te krijgen want hij is snel terug.Terwijl we daar rustig dineren horen we ontzettende kabaal en nadat we vertrokken zijn rijden we langs een militair vliegveld met de huilende motoren van jagers op de grond. ‘Motor afzetten’ als je niet vliegt zou ik zeggen, dat moeten wij met de auto voor de spoorwegoverweg ook. En ze hadden het voorspeld, deze namiddag westenwind, op een moment dat wij 30 km pal westwaarts gaan. ‘Pesten’ heet dat tegenwoordig.
Terwijl links en rechts maretakken het water uit de bomen stelen passeren we tientallen sluisjes. Allemaal dezelfde , twee loopbruggetjes in blauw geschilderd, 100m van tevoren een elektronische meldpaal en de gele authentieke sluiswachtershuisjes nog intact.
Voordat we in Pogny het kanaal verlaten en noordwaarts gaan zijn de laatste 20 km in bedroevend slechte staat. Als we dan terug de vlakte opzoeken hebben we 130 km gereden. Maar we zitten weer in de ‘middle of nowhere’ en een digitale zoektocht naar een slaapplaats doet onze wenkbrauwen fronsen. We hebben de keuze: ofwel 25 km verder op de route, ofwel 12 km weg van de route naar Châlons-en-Champagne. We zetten het verstand op nul, niet zo moeilijk, en gaan over ellenlange wegen met weinig maar snelrijdende auto’s naar Bussy-le-Château, vandaar de 162 km.


Dag 11 : donderdag 12 september 2019
Bussy-le-Château – Chimay 133 km

Het scenario herhaalt zich een beetje. 7h ontbijt vindt mevrouw te vroeg maar we kunnen ontbijten als we onze plan trekken met spul uit de ijskast. En tesamen met 4 arbeiders die in de buurt aan het werk zijn eten we een broodje met confituur en wat kaas. Ik zou zeggen : ontbijt 2 bedjes. We gaan nu recht omhoog om dan straks België binnen te rijden. Een parcours dat, voor zover ik heb nagekeken, door geen enkele voorganger werd gevolgd.
We vertrekken om 7.40h, het is rustig weer en 13°C. Eerst nog even het spitsuur, weet je wel, terwijl we door een regio rijden waar WO I serieus heeft huisgehouden. De vele monumenten en kerkhoven zijn daarvan de getuigen. De automobilisten willen van geen remmen weten want we vinden naast de weg een dode ooievaar en wat verder een dode das.
We passeren velden met massa’s geperst stro terwijl in de verte een immense silo-installatie staat. Het zou best kunnen dat er graan verwerkt wordt. Jan werkte nog in een mouterij maar kan me toch geen zekerheid geven. Maar het weer doet niet mee vandaag: regenjasje aan, regenjasje uit, zo gaat het bijna een ganse dag door.
We gaan door een streek met traditionele landbouw, met weiden omzoomd door heggen, koeien, maïs,… een beetje zoals het er bij ons 50j geleden uitzag.
We hebben onze ogen niet in onze zak want we merken een klad putters die op de kaardebol en distels afkomen. Maar ook een tapuit heeft ons gezien.
Maar ondertussen weten we waarom deze route genegeerd wordt. Niet zozeer de hoogte maar het voortdurend op en af langs kleine wegen in slechte staat met nijdige hellingen en afdalingen waar je niets mee aan kunt. Regelmatig komen we in volle afdaling pardoes aan een voorrangsweg. Elke keer moeten we alle kinetische energie in de velgen stoppen.
Ergens in een afdaling roept een boer Jan achterna, of was het een schaap ?
Ik had van tevoren de route ingedeeld in 11 tracks en op 70 km van Chimay moeten we een nieuwe track actief maken. Door een verkeerd manoeuvre wis ik de track op mijn gps. Jan zal het de volgende 130 km alleen moeten doen.
Het weer is iets beter als we de grens passeren maar de landschapsarchitect heeft met die grens geen rekening gehouden. Normaal tanken we water door de drinkbus onder de fles te houden die onder de snelbinder zit, maar die zijn allebei leeg. En het geluk komt ons weer tegemoet: een kerkhof, met allemaal vriendelijke mensen die ons graag wat water gunnen.
En weer doen we een beroep op de gsm voor een overnachting. We kunnen nog een kamer boeken in een kleine B&B in Chimay waar we een uur later aankomen. Echt grote verbijstering want dat mens verwacht ons helemaal niet. Zeker 5 minuten bestudeert ze de reservatiebevestiging, die is wel in het Nederlands en ze doet alsof ze het begrijpt. Dan moet ze de bazin opbellen. Uiteindelijk toch een kamer, maar hetzelfde verhaal, de elektronica holt de kleine ondernemer voorbij.
De avond brengen we door op een gezellig terras.


Dag 12 : vrijdag 13 september 2019
Chimay – Koekelberg 107 km

De eerste zin van de verslagen wordt saai want het is nog eens 8.15h, rustig weer en geen zon als we na een sober ontbijt vertrekken. We gebruiken nu google maps om even naar de route te rijden die een drietal km verderop ligt. Het begint te motregenen terwijl het voortdurend op en af gaat. We gebruiken rustige binnenwegen maar af en toe moeten we stukken overbruggen die totaal onberijdbaar zijn. Groot respect voor onze banden die geen krimp geven.
Met zo’n triestig weer is de goesting om foto’s te nemen navenant. Wat we nog wel doen is een opname maken van mijn versnellingsapparaat dat een steeds helser kabaal maakt. Ik weet niet of het zal lukken om ergens een geluidsfragment tussen te stoppen.
In Seneffe komen we aan het kanaal Charleroi – Brussel. De eerste 5 km is het fietspad in erbarmelijke staat. We moeten echt traag rijden want de fietstassen dreigen door de enorme klappen van de fiets te donderen. Als we Ronquières naderen wordt het beter, daar bevindt zich namelijk ons nationaal ( Waals ) symbool. Het is een constructie om schepen naar een volgend deel van het kanaal te brengen. Daarvoor worden 2 grote bakken gebruikt van 91 x 12m gevuld met 3.5m water. Boten varen erop en de ganse handel wordt als een badkuip op wieltjes over 1.4 km 68m hoger gebracht. Als we eraan komen vertrekt het gevaarte met daarop één bootje van amper 10m. In totaal moet daarvoor meer dan 9000 ton omhooggekrikt worden. Je wil echt niet weten wat het gekost heeft.
Maar evengoed zitten hier veel aalscholvers, meerkoeten en enkele vreemde eendensoorten. Zelfs de nijlgans, die hier origineel niet thuishoort, neemt massaal de oevers van het kanaal in.
Uiteindelijk laten we ons oog vallen op Brussels Hello Hostel in Koekelberg. Het lijkt meer op een jeugdherberg met veel trekkers en avonturiers.
We maken een uitstapje naar de Basiliek, waar we vlakbij zitten. Een gebouw in art-decostijl waarvan de bouwwerken begonnen in 1905 en die uiteindelijk geopend werd in 1952.
Dan planten we ons op een gezellig terras aan het begin van het park waar vlakbij feestelijkheden beginnen met attracties, muziek en dans. Als het duister wordt verzamelen honderden parkieten in de hoge bomen al zijn ze door licht en lawaai wel verstoord. We geven er de laatste avond een lap op want we drinken twee leffe’s.


Dag 13 : zaterdag 14 september 2019
Koekelberg – Wildert 82 km

In een aftands zaaltje nemen we een summier ontbijt voordat we terug de route opzoeken. We hebben tijd dus is het wat later. Al snel zitten we terug op de fietsroute en het moet gezegd, door Brussel rijden is een fluitje van een cent. We hebben wel een vijftal kruispunten te nemen maar die zijn goed georganiseerd.
Al snel rijden we in Laken langs de tuin van Philip en Mathilde, maar met een hoge muur en prikkeldraad hebben ze een mooie tuinafsluiting met weinig onderhoud. Voort gaat het naar het Noorden waar we al snel de brug van Vilvoorde ontwaren, toch een spectaculair beeld van beneden. Hogerop schakelen we nog even over op de Zenne en we bereiken langs rustige wegen het station van Mechelen. Het is goed 10.00h en we genieten hier van een terrasje in de zon.
Dan gaat het verder langs de fietsostrade naar Antwerpen. Ik heb u in het begin beloofd dat ik niet meer over mijn zitvlak zou zeuren. Ik heb woord gehouden maar nu moet het eruit. Ik heb al dagenlang een kloof en daarvan is bekend dat het zeer pijnlijk is vooral bij beweging. Ik krijg nu echt genoeg van die dagenlange pijn.
We komen op bekend terrein. In Antwerpen is het fietspad langs de ring afgesloten met een bordje ’ omleiding fietsers’ en daarna ‘trek uw plan’.
We hadden rond de middag een paar zaken op het oog waar we iets zouden kunnen eten maar die waren gewoon gesloten. Uiteindelijk toch in Heide iets gegeten en op het terras van café Pulman in Kalmthout opgevangen door de fietsmakkers van Jan, de Turfbikers. Spijtig genoeg een beetje te lang blijven hangen omdat we totaal geen weet hadden van een ontvangstcomité in Wildert, waarvoor onze verontschuldigingen. Dus uiteindelijk met heel veel enthousiasme onthaald door familie, vrienden en fietskameraden van de zondagsrijders

Enkele nabeschouwingen:

Uiteindelijk hebben we toch 1573 km op de teller staan met daar bovenop 7300 hoogtemeters. Als je dan weet dat we een viertal vrij platte ritten gehad hebben
dan kan je een voorstelling maken van de andere ritten, terwijl we nooit op grote hoogte hebben gezeten.
Bij alle reisverslagen die ik vooraf heb gelezen ging de tocht altijd van noord naar zuid. Wij deden het andersom maar dat zullen we geweten hebben. Is het toeval of
was het te verwachten maar wij hadden altijd de wind uit het noorden en dus op kop.
Het is ons duidelijk geworden dat routeplanners die soms zelfs gedetailleerde keuzes laten: verhard, onverhard, recreatiefietser, racefietser,… wat dat aspect betreft
totaal onbetrouwbaar zijn.
Ik heb dat bij vorige tochten jaren geleden al aangekaart, maar de zichtbaarheid op gps schermen blijft een probleem.
Er komt nu nog een aspect bij. Bij mijn vorige gps toestel kon ik gewoon de track volgen zonder afleidende toestanden. De fabrikanten hebben steeds meer de
neiging om zich te gaan bemoeien met die tracks. Zo wordt het scherm zeer onoverzichtelijk gemaakt door al die straatnamen die verschijnen. Wat heeft een
trekker in godsnaam aan een straatnaam, behalve in de stad vind je onderweg zelfs geen straatnamen. Maar het heeft er de eerste dag wel mee voor gezorgd dat
onze hotelnaam tesamen met die straatnamen door het scherm schoof.
Boekingen korte tijd voor aankomst zijn een geweldige voortuitgang. Maar er zullen nog vele problemen ontstaan met kleine eigenaars die dat niet constant kunnen
opvolgen. Ben benieuwd hoe dat evolueert.

Onze reis zit erop en we zijn weer een ervaring rijker….. Voor de gezellige tijd die we samen doorbrachten dank ik mijn compagnon Jan en zijn vrouw Astrid . Ik ben bovendien mijn vrouwtje May bijzonder dankbaar omdat ze tijdens mijn afwezigheid de vogels verzorgd heeft, een niet te onderschatten bezigheid.
Jullie lezers ben ik zeer erkentelijk voor de belangstelling ….

Geschreven door Herman.beyers.fietstochten