Fietstocht Lourdes 1981 ( groep racefiets )

België, wildert

40 jaar geleden reden we met de fiets van Wildert naar Lourdes en terug. Een afstand van 2350 km die we zouden afleggen in 12 dagen gecombineerd met 3 dagen verblijf. Daar is een mooie film van gemaakt maar die is ondertussen kwijt geraakt. Een verslag was er al helemaal niet. Dat is toch een spijtige zaak en dus heb ik besloten om alles wat ik nog had aan informatie en herinneringen neer te schrijven. Alles gebeurde dus 40 jaar geleden.

Voorbereiding:

Eind maart 1979 heb ik de wielerclub 't Pedalleke opgericht. Het was de tijd dat de eerste fietsfanaten het aandurfden om richting Lourdes te vertrekken. Het was een bestemming die , ook qua afstand, voor iedereen tot de verbeelding sprak.
Vrij snel eind 1980 besloten we om het volgende jaar eveneens de tocht te wagen. Meteen weg en terug, een totale afstand van iets minder dan 2350 km.
We zouden dat doen in 6 dagen heen en 6 dagen terug.
De interesse was meteen groot. 16 fietsende deelnemers meldden zich. Omdat we met de koersfiets gingen hadden we vervoer nodig voor de bagage. Er werd geopteerd voor een volgwagen die de bagage zou vervoeren en meteen technische ondersteuning zou bieden. Er werd gereedschap voorzien, verschillende reservewielen , zelfs een paar reservefietsen. Een paar andere volgers zagen het helemaal zitten om een tweede volgwagen volledig als proviandwagen in te richten. Uiteindelijk moest er toch een paar keer per dag iets te eten zijn voor 20 mensen. Een van de foto's schetst een duidelijk beeld van die inrichting. Veel werd in potten gesteriliseerd zodat het ongekoeld kon worden meegenomen. Voor drank werd een oude ijskast gebruikt waar koelplaten werden ingelegd. Tijdens de nacht werden die in de diepvriezer van het hotel gestopt.
Die volgwagens kregen we in bruikleen van een paar plaatselijke neringdoeners en ze konden die in het verlof wel even missen.
De leeftijden van de fietsers varieerden van 16 jaar tot 45 jaar. Vanaf april werden op dinsdag- en donderdagavond extra trainingstochten ingericht. Voor de rest werd alleen de zondagochtend gereden. Tegenwoordig zou men toch spreken van een minder goede voorbereiding. Een toenmalig bekend apotheker uit Herentals werd uitgenodigd om ons wegwijs te maken in de voorbereiding. Een van de belangrijke bevindingen was dat er onderweg geen alcohol zou worden gedronken.
Er werden een hoop afspraken gemaakt en voor iedereen op papier gezet zodat de tocht zo rustig als mogelijk zou kunnen verlopen.

Het internet bestond niet en buitenlandse telefoongesprekken waren zeer duur. Dus was ik in de winter al begonnen met het aanschrijven van hotels. In totaal moesten 11 hotels worden gereserveerd want we zouden heen en terug een ander parcours volgen. 150 brieven zijn bij mij de deur uitgegaan. Nogal wat problemen kwamen hierbij kijken: de afstanden moesten een beetje verdeeld zijn dus je kon niet zomaar snel een hotel vastleggen. Daarenboven vroegen wij een reservatie voor 20 personen voor één nacht en dat eind juli. Je begrijpt dat de meesten daar niet zaten om te springen. Uiteindelijk is het gelukt.

Er moest dan nog van alles geregeld worden voor de vrouwen. 8 vrouwen zouden ook per vliegtuig naar Lourdes overkomen en ze zouden tesamen met ons daar 3 dagen logeren. Ook voor hen moest onderkomen worden gezocht en dan willen die ook nog met hun man samen slapen... Afin, je verstaat de situatie.

In een van de laatste trainingsritten breekt een deelnemer nog zijn pols. Mijn broer zou zijn plaats innemen, hij zou de heenrit doen en de geblesseerde zou met de vrouwen per vliegtuig overkomen en de terugrit voor zijn rekening nemen.
Iedereen moest zijn materiaal goed in orde brengen en op de vooravond werd er nog een mis opgedragen zoals in die tijd nog gebruikelijk was. Meer dan 100 mensen wensten ons geluk want het vertrek was de volgende ochtend om 7.00h voor een eerste rit van 203 km, dat was de afstand op papier.

11 juli 1981: We zijn vertrokken

Het was een mooie en rustige ochtend als we de start namen. Rustig keuvelend naar een eerste stop rond 10.00h. Daar werden tafeltjes en stoeltjes bovengehaald om even lekker te chillen. Dat gingen we niet meer doen: het vroeg teveel tijd om op te stellen en af te breken en het bleek al moeilijk genoeg om iedereen op tijd op de fiets te krijgen. We moesten nog vele kilometers.
Uiteindelijk kwamen we na 213 km om 17.30h aan in het hotel. De fietsen opbergen, douchen en klaarmaken voor het avondmaal. Dat werd opgediend in een mooi restaurant door obers uitgedost in wit tenue met epauletten. Een pollepeltje soep, een paar patatjes met enkele boontjes en een stuk vis. " Wie wil er nog wat ?". 20 vingers omhoog, de eerste zeven krijgen nog een patatje, patatjes op. Hetzelfde verhaal voor de boontjes , uitverkocht na 30 boontjes verdeeld over nog 5 personen.
Gelukkig stond achter de hoek een frituur, die had warempel de avond van haar leven.
Onze jongste deelnemers bleken wat te enthousiast want ik kreeg 's morgens de rekening van een smeedijzeren staaf van het bed die omgeplooid was.

De volgende dag stond ons vizier naar Melun , al een pittig ritje over een afstand van 201 km, al helemaal voorbij het zuidoosten van Parijs.
Van die dag herinneren we ons vooral de vele regen. Een paar keer moesten we schuilen omdat het te gortig werd en ook de stops moesten gebeuren onder afdaken en in hooischuren. Het was nog de tijd van de tubes en die dag zijn we 13 keer lek gereden. Gelukkig hadden we nogal wat reservewielen en reservetubes zodat we niet al te veel tijd verloren. De mekaniekers wisten die avond alvast wat te doen want de tubes moesten hersteld worden. Zo ging dat in die tijd, ze waren trouwens te duur om telkens te vervangen door nieuwe. Maar een gerepareerde tube rijdt niet confortabel, dat zullen wat oudere ervaren fietsers wel bevestigen.
Die dag is ook voor het eerst de volgwagen in panne gevallen. Het was een oude Ford Diesel camionette met een kleine voorraadtank van 45lt en blijkbaar zoog die lucht als die halfvol een helling op reed. Het zou het begin worden van veel ellende met die volgwagen.

Het weer is terug goed als we de volgende dag de steven naar Saint Romain-sur-Cher wendden. De rit is wat minder geprofileerd over een afstand van 186 km.
Maar de problemen met de volgwagen bleven zich herhalen. Die dag zijn we zelfs een garage binnengeweest. Ze zouden het even fiksen, fluitje van een cent. En het ging weer goed.
De volgende dag ging de rit naar Saint Junien, 180 km ver en de Dordogne in. Het werd een pittig ritje met de beboste hellingen van de Dordogne. Raar om te zien hoe bijna hele dorpjes leeg stonden. Een paar ouderlingen lopen er nog wat rond, de jonge brigade is massaal uitgeweken naar de stadsranden van Limoges en andere steden.
Maar sommigen onder ons hebben blijkbaar nog energie teveel. Rond het kerktorentje in het midden van het dorp kan een rondje gereden worden met een pittig hellingske en een afdalingske. Een vijftal onder ons hebben niet meer nodig en beginnen als een bezetene rond het kerkje te koersen. Gelukkig niet te lang want we zijn er nog niet. We hebben vooraf op ons communiezieltje beloofd dat er geen alcohol zou worden gedronken en daar hebben we al iedere dag tegen gezondigd maar vandaag zijn het doodzonden. Volgens de berichten zijn de laatsten om 3.30h naar hun bed gewaggeld, een paar vrouwtjes in de bar hebben daar wel wat mee te maken.
We moesten nu naar Marmande , volgens de kaart 202 km. Kilometers ver door het beboste zuiden van Bordeaux. Soms vervelende stukken als de opliggers met boomstammen ons voorbij denderden. Gelukkig hebben we een volgwagen en dat geeft toch wat veiligheid achteraan. Al moet ik er meteen aan toevoegen dat de Fransen en geen probleem mee hebben dat ze sommige bochtige stukken een beetje geduld moeten oefenen. Maar evengoed kregen we bij het voorbijrijden applaus en opgestoken duimen. Wat een verschil met de agressie waarmee we tegenwoordig worden bejegend. Maar op zeker moment vlak na de middag is er onze volgwagen niet meer. Het gebeurde wel eens vaker dat ze een plasstop maakten maar deze keer verschenen ze niet meer. En vermits het moeilijk is om met de fiets een auto te gaan zoeken besluiten we om door te rijden richting bestemming. Uiteindelijk hadden ook zij kopies van de route.
We arriveerden in een mooi hotel met zwembad, nog altijd zonder volgwagen. Een lekkere douche, een goed maal en dan voor sommigen een lekker zwemparijtje. Maar niet voor mij een en een kameraad die het gewicht van de reis een beetje mee droeg. Het was bijna 19.30h en onze volgwagen was nog altijd niet opgedaagd. En de enig mogelijke communicatie was via vaste telefoon over het thuisfront en dan eventueel naar het hotel. Wij besloten om met de proviandwagen de route andersom te rijden, al beseften we dat het eigenlijk een wanhoopspoging is.
Als we het hotel afreden werden we door onze volgwagen gekruist. Oef.... De chauffeur stapte uit en smeet de sleutels zover ze vliegen wilden. Nooit zou hij nog aan het stuur van die auto komen. Wat was er gebeurd......
Op zeker moment had de auto er weer genoeg van, aangezogen lucht, weet je wel. Maar deze keer was ontluchten geen optie want hij gaf geen kik meer. Wij waren ondertussen ver uit zicht en daar stonden ze dan . En wat het nog erger maakt: geen van beiden sprak ook maar één woord Frans. Om een lang verhaal kort te maken: uiteindelijk kwam de politie erbij, nog wat later werden ze getakeld en naar een garage gebracht. Vele uren hebben al die operaties gekost zodat ze urenlang in een roetsjbaan van stress hebben gezeten.
's Anderendaags zijn we dan toch in Lourdes geraakt, een afstand van ongeveer 185 km. Eigenlijjk logeerden we in Saint Pé de Bigorre, op een achttal kilometer van Lourdes. De reis van de vrouwen was voorspoedig verlopen en die zaten dan ook netjes op het terras ons op te wachten.

Verblijf in Lourdes:

De miserie heeft lang genoeg geduurd. Onmiddellijk na aankomst zochten we een garage op. We wilden nu toch wel een definitief herstel. Ze verzekerden ons dat het geen probleem ging opleveren, dat ze wisten wat er aan de hand was en dat vorige herstellers geen kennis van zaken hadden.
De volgende dag brachten we een bezoekje aan het heiligdom van Lourdes. Het was een beetje een trieste aanblik. Vermits er een grote conferentie aan de gang was met 4000 geestelijken waren er die week geen pelgrims. Dat was trouwens ook de reden dat we buiten Lourdes gestationeerd waren omdat alle kamers bezet waren door conferentiegangers. Op die manier voelden we niet de echte sfeer.
's Anderendaags startten we met 9 deelnemers voor de beklimming van de Col d'Aubisque. Overenthousiast en totaal geen ervaring reden we elkaar in de aanloop de eerste 30 km al het snot voor de ogen. Als de echte beklimming begon zaten er al een paar die hun middagmaal inleverden. Bovendien regende het en daalde de temperatuur zodanig zelfs dat we op de top van de Col du Soulor gesommeerd werden terug te keren. Over een glibberige weg en langs heel diepe afgronden zonder enige bescherming denderden we terug naar beneden.
De volgende dag zijn er 13 geïnteresseerden voor de beklimming van de Col du Tourmalet. Daarvoor reden we in groep langs Bagnères-de-Bigorre naar de voet van de col in Campan op een hoogte van 340m. Ook de volgers wilden de ervaring niet missen. Volgens afspraak bleven we de hele heenreis naar Lourdes in groep, nu we de kans hadden om ons met elkaar te meten werd er vanaf de eerste meters ingevlogen. Dat betekende naar een hoogte van 2100m over een afstand van meer dan 20 km. Geen details over de lijdensweg maar uiteindelijk stonden we met 9 op de top, 4 deelnemers hadden onderweg afgehaakt. Bij het begin van de afdaling ging het een stuk peilsnel richting afgrond, één van ons zag dat helemaal niet zitten en stapt in de volgwagen.
In razende vaart gaat het naar beneden. Achteraf gezien nogal onverantwoord: helmen waren nog niet in de mode, vermits er verkeer op de weg was moesten we aan de buitenkant van de bochten blijven en daar lagen de losse keitjes, bovendien reden we met tuben die op de velg lagen met aftandse plaklinten. Maar iedereen is veilig beneden geraakt en we hadden verhalen en gespreksstof in overvloed.

Terugtocht:

We gingen nu eerst en vooral de volgwagen in de garage ophalen. Alles picobello , ook de rekening, dan nog even afscheid genomen van de vrouwen want die gingen met de trein naar Pau voor de retourvlucht. Ondertussen waren we al goed gerodeerd en gaat het in vliegende vaart richting Tarbes. En jawel, na amper 20 km, de volgwagen opnieuw in panne. Chauffeur en begeleider weigeren verder te rijden en persen zich in de proviandwagen. Dus zit er niets anders op dan zelf de sleutels over te nemen. We deponeerden onze fiets , kregen hem ontlucht , moesten later nog eens ontluchten en in de late namiddag waren we nog even de volgers. Na 200 km zijn we aangekomen in Villeneuve-sur-Lot.
Nog eens goed vol getankt en vertrokken met de originele volgers. Vandaar ging het naar Limoges over 208 km. We reden helling op, helling af, altijd heel gedisciplineerd met twee naast elkaar. De bevoorradingsstops verliepen voorbeeldig, een dikke pluim voor de twee mensen die constant met eten bezig waren en met een zeer stevig tempo. Maar de dag was nog niet om en op 300m van het hotel gaf onze volgwagen er nog eens de brui aan. We zaten in het centrum van Limoges maar we gingen voor de voorlopige oplossing: 8 deelnemers namen 2 fietsen en de 8 anderen duwden de camionette tot voor het hotel.
De reis verliep voorspoedig. Niemand heeft noemenswaardige problemen, we worden goed ontvangen in de hotels, het eten was goed en bij sommige hotels zelfs overvloedig. We gingen op weg naar Mehun-sur-Yevre, gelegen aan de gelijknamige rivier. Het was stilaan in een plooi gevallen maar het was niet simpel om 's nachts de rust te bewaren. Alle maten en variaties van decibels teisterden soms een ganse verdieping. Een beetje geschipper was echt wel nodig.
Na de zoveelste panne passeren we een bedrijf gespecialiseerd in dieselmotoren. We gingen daar ons geluk beproeven. En weeral gingen ze dat wel eens oplossen en kenden de vorige mekaniekers er niets van. Maar de fietsers trokken zich daar niets van aan, met de wind een beetje in de rug ging in vliegende vaart naar de bestemming. Zoals de foto laat zien zijn de kaartjes die ik gebruikte summier, toch zijn we er in geslaagd om nog geen enkele keer fout te rijden. Zelfs de kleine stadsplattegrondjes die ik uit de michelingids heb gekopieerd waren voldoende om de weg te vinden.
Het was best een hele opgave om de 20 deelnemers 's morgens om 8.00h startklaar te hebben. Die dag namen we wat meer tijd want we hadden maar een ritje van 164 km voor de boeg. Het was mooi en rustig weer met een briesje dat ons voortstuwde. Enkele km van Montereau kwam nu de proviandwagen naast ons rijden: alle verklikkerlampjes sloegen alarm. Maar hij bolde nog en we besloten even door te rijden tot het hotel. Eerst even de kamers verdelen, wat is dat hier een smerige toestand. Doorgezakte beddens, half opgedekt met lakens en dekens die op het eerste zicht al vele dagen gebruikt zijn. Hierover een beetje amok maken lieten we aan anderen over want wij sprongen op de fiets om de stad in te rijden op zoek naar een Peugeot garage. Die vonden we maar ze sluit over 5 min. We lieten de ontgoocheling eraf druipen en uiteindelijk mochten we de auto nog binnenbrengen. Het technische probleem was ons een zorg maar hij was gerepareerd.
Vandaag gingen we terug naar Vervins, het enige hotel dat we 2 keer hebben aangedaan. Deze keer hadden ze volop voor koude schotel en frieten gezorgd.
Ondertussen was het weeral de laatste dag die ons terug naar Wildert bracht. Weinig nieuws onderweg al valt de toename van de agressie echt wel op.
's Avonds na 15 dagen worden we met tromgeroffel ontvangen in de thuishaven. Een schitterend avontuur is afgelopen, niets dan opgeluchte en blije gezichten. Bovendien waren alle deelnemers in goede gezondheid en vrijwel ongehavend teruggekeerd. Er was trouwens vooraf een pronostiek waarbij het aantal verlieskilo's voor de ganse groep moest worden geraden. Eigenaardig genoeg was het totaalgewicht 1 kg hoger dan bij vertrek.

Geschreven door

Geen reacties bij dit reisverslag

 

Over deze reis
Aantal reisverslagen:
GPS afstand deze dag:
GPS afstand totaal:
Aantal foto's:
Laatste verslag:
Reisduur:
Reisperiode:

Of schrijf je reisverhalen via de app

Met de Pindat App kun je offline reisverhalen schrijven en foto's toevoegen. Zodra je weer internet hebt kun je jouw verslagen uploaden. Ook via de app plaats je gratis onbeperkt foto's.



Klik op 1 van onderstaande knoppen om de app te installeren.