België, Essen

De voorbereiding

Ik heb al vele grote fietstochten gemaakt. Drie maal Lourdes, Rome, Monaco, Locarno, Praag,... zijn allemaal bestemmingen die ik in de loop van de jaren heb aangedaan. En al waren het soms dagtochten tot 200 km die best wel vermoeiend kunnen zijn, toch zijn ze ook comfortabel, met een volgwagen die voorzien is van proviand, prima hotels met bad en een zacht bedje.
Deze keer wou ik het anders doen. Mijn broer Willy is al twee keer 'gepakt en gezakt' naar Santiago de Compostela gereden. En nu ik de pré-gepensioneerde status heb bereikt en mijn broer te kennen gaf een derde keer naar Santiago te willen fietsen zag ik mijn kans schoon en heb ik meteen beslist om mee te gaan.
Mijn fysieke paraatheid mag normaal gezien geen probleem vormen, de materiële kant van de zaak ligt moeilijker. Ik moet op zoek naar een fiets, fietstassen,tent, slaapzak, slaapmatje,... en ander kampeermateriaal.

Het is zover ..... 27 juli 2007

Al weken denken we dat het bij de start wel zomer zal zijn, niet dus. De weermannen voorspellen voor de volgende dagen hevige buien en temperaturen die niet boven 20°C uitkomen. We hadden liever mooi weer gewild maar het lot heeft er anders over beslist, het zij zo.
Ik probeer een dagboek bij te houden over het wel en wee van deze tocht. Op het platteland in Frankrijk en Spanje echter zijn de internetcafé's niet dik gezaaid, dus veronderstel ik dat het volledige verslag pas na de reis zal verschijnen.
Terugkeren doen we op 18 augustus met het vliegtuig, van Santiago naar Madrid met Iberia en daarna van Madrid naar Brussel met Brussels Airlines.
Ik dank alvast alle mensen die me materieel hebben geholpen, eerdere verslaggevers waar ik van geleerd heb, mijn kinderen met hun dierbaren, en natuurlijk vooral mijn vrouw May die me de kans heeft gegeven om deze reis te maken en die daarenboven de zware last op zich neemt om drie weken lang mijn volièrevogels te verzorgen.

We zijn vertrokken ......

28 juli 2007 - 1e rit
Essen - Ronse 130 km

Zoals voorspeld is het vanochtend donker en regenachtig. Toch zijn er sympathisanten opgedoken. Behalve enkele familieleden zijn ook Jan Pacquee, Jan Konings , Jos Costermans en Jef Van de Weyer van de partij. We nemen nog wat voorzieningen voor de regen, een laatste kus en om 7.10h is de start genomen. Bedankt alvast om ons op dit vroege zaterdagochtenduur uit te wuiven.
In totaal weeg ik nu 107 kg. Dat is dus wel even wennen. Meer nog, daar moet ik leren mee rijden. Op de schuine overweg in Kapellenbos slipt mijn achterwiel. Eerste les: haaks over de sporen. Met de koersfiets wip ik op een verlaagd borduurtje, tweede les: haaks op het borduur of plat op het borduur. Even een ommetje voor wat rommel op de weg, derde les: op tijd bijsturen of erover rijden. En ja, zonder handen rijden kan je beter ook niet doen....
In een miezerig weertje dobberen we door Antwerpen, vanaf de linkeroever gaan we richting Temse. Onderweg komt het zadel van mijn broer los ( Neen, beste zondagrijders van Wildert, niet mijn zadel maar dat van mijn broer. Jullie gaan er nu wellicht van uit dat het een familiekwaal is ). 's Middags eten we een boterhammeke tussen de marktkramers in Lebbeke. We krijgen al meteen contact met de plaatselijke bevolking. De dorpsfiguur uit het dorp, ofwel is hij bang van de tandarts ofwel heeft hij ermee gevochten, want welgeteld twee exemplaren heeft hij nog over. Hij vraagt vanwaar we komen. Als hij hoort dat we van Essen komen zegt hij dat hij de buurt kent want dat hij al in Geel en Lummen geweest is. Als we hem vertellen dat het wel 60km van ons is wil hij toch wel weten of dat vogelvlucht is. Maar toch een brave man want hij wijst ons met veel enthousiasme de weg naar Aalst.
Net voor we daar aankomen passeren we Herdersem. Die breken echt alle records op gebied van onderhoud van wegen. Ik heb daar spijtig genoeg geen foto van maar die zijn alleszins aan het solliciteren voor een nieuwe voorjaarsklassieker: de hel van Aalst of zoiets. Ge kunt het u echt niet voorstellen. Maar we fietsen in Oost Vlaanderen en de geroutineerde fietser weet wat dat betekent. Dat moeten we nog eens ondervinden in de buurt van Brakel en Ronse. De fietspaden zijn in erbarmelijke staat, het bewijst toch alleen maar dat de plaatselijke bewindsvoerders wel willen uitpakken met een Ronde van Vlaanderen maar in wezen lak hebben aan de fietsende medemens.
Rond 16.15h komen we na ongeveer 130km aan in de jeugdherberg van Ronse. Modern en proper met een zeer goede ontvangst. Ik denk dat het een studerende 'remplacant' is die zelfs zo vriendelijk is om ons de computer van de baas te laten gebruiken. Goede punten.
Ik ga nu een pintje drinken en wat eten. Tot een volgende keer, al kan ik niet beloven wanneer dat zal zijn.

29 juli 2007 - 2e rit
Amiens 166 km

We hebben goed geslapen vannacht. De student waarover in vorig bericht sprake is duidelijk geen kei in economie of aardrijkskunde. Als hij naar onze bestemming vraagt en wij hem zeggen dat we naar Amiens fietsen laten zijn gefronste wenkbrauwen niets aan verbeelding over. Als we hem een extra hint geven klaart zijn gezicht op en zegt hij : " ha, langs de péage ".
Het is alle hens aan dek om het slechte weer te lijf te gaan. Mijn broer wringt zijn schoenen in gewone plastic zakken, ik leg mij al bij voorbaat bij de situatie neer.
Het regent en de wind zal de eerstvolgende uren pal op kop staan. Toch ga ik de kritische noot van gisteren compenseren. Even voorbij Ronse rijden we door prachtige bebloemde bermen, toch een beetje licht in de donkerte.
In Doornik vraagt een belangstellende inwoner welke de bestemming is. Als ik zeg dat we naar Santiago gaan zegt hij: " Helemaal naar Chili ?". We weten nu dat we in het franstalige deel van de reis moeten zeggen:" Saint Jacob de Compostella".
Zoals we dat bij ons kennen bij de grensovergangen naar Nederland is het ook hier geen probleem om blindelings te voelen dat we de franse grens passeren. Al is hier ook nog veel werk aan de winkel. Als je een dorp binnenrijdt zie je een woud van antennes, kabel is hier blijkbaar nog een verre droom.
In de namiddag klaart het weer wat op, de wind blijft echter onverminderd tegenzitten. We rijden door tarwevelden, ook hier te donker van kleur.

Voordat ik verder ga even een tussendoortje:
Ik merk nu dat ik maar een beperkte ruimte heb om een bericht te plaatsen. Ik zit hier in een jeugdherberg aan de computer te werken en ik ga dat nu allemaal niet uitzoeken. Daarom vraag ik u een beetje begrip voor de situatie: Ik zal voorlopig , als dat nodig is, de berichten in verschillende delen moeten geven. Ik vraag u ook om u alsnog niet druk te maken om fouten en slordigheden die er onder druk van de omstandigheden ongetwijfeld zullen insluipen. Ik beloof u dat ik na mijn terugkeer alles netjes zal opkuisen.

Terug naar onze fietstocht:
We worden begeleid door tientallen veldleeuweriken hoog boven de graanvelden, helaas in onze contreien niet meer te bespeuren. Het parcours is pittig en als ik verwacht om een wegwijzer te vinden met nog een tiental km verschijnt daar plots " Amiens, 35 km". Serieuze tegenvaller. We komen dan ook pas om 19.20h in een hotelletje 'Formule 1' aan. Bij dit regenachtig weer liever een goedkoop hotelletje. We hebben een afstand afgelegd van 166 km. In de buurt eten we ons buikje rond aan het buffet van een ' Campanille'

30 juli 2007 - 3e rit
La Bonneville sur Yton

We hebben genoten van het uitgebreide ontbijtbuffet in de Campanille. Wetende dat we 's middags nog moeten eten hoef je maar te raden wat er gebeurt: Mijn tasje zit vol, mijn broer moffelt nog een paar bananen weg als de 'surveillant' ingrijpt. Mijn broer verontschuldigt zich in zijn beste frans en draagt de bananen terug naar het buffet. Groot zal de verbazing van de brave man geweest zijn als hij merkt dat er, na ons vertrek, in zijn buffet geen enkele banaan meer te bespeuren valt.
De beklimmingen van gisteren hebben hun sporen al nagelaten: Ik heb vannacht gedroomd dat Jan Pacquee op mijn zwaar beladen fiets een berg op rijdt, ik met de koersfiets rij een beetje voor hem, ik trap nogal groot en kijk zo nu en dan een beetje meewarig achterom....
Toch heeft die droom blijkbaar ook voor de nodige verwarring gezorgd. Mijn broer en ik sliepen in de jeugdherberg in dezelfde kamer, hij heeft bezorgd de nacht doorgebracht door voortdurend medische bijstand te verlenen ( lees: stompen geven). Zijn diagnose " Gij hebt apneu. ", of hoe dat beest ook heten mag.

Ik begrijp en waardeer zijn bezorgheid om mij gedurende deze tocht 's nachts in leven te houden. Ik zal hem er eeuwig dankbaar voor zijn.
Maar overdag gaat het, met toch al wat beter weer, op en neer langs uitgestrekte velden van tarwe, koolzaad, erwten, luzern,... De leeuwerik heeft gezelschap gekregen van de geelgors, tientallen buizerds, de blauwe kiekendief en reeën met jongen huppelend door de tarwe.
We hebben met 167 km ( Ik kan u verzekeren, dat is heel veel, gepakt en gezakt) toch weer meer km dan verwacht met aankomst om 19.15h in Evreux. Onze bestemming was een camping in Bonneville....10 km voorbij Evreux (Dat verklaart ook een stuk van de meerafstand ). Omdat we zo laat waren beslisten we eerst iets te eten in het centrum van Evreux. Het eerste het beste restaurant binnengestapt, in onze outfit van 160 km zwoegen. Geen gelukkige garçon die sito presto met zijn kaarten kon opkrassen om ons de goedkoopste tagliatelli te brengen met de meeste wijn voor de laagste prijs. We zijn uiteindelijk maar arme pelgrims en moeten er ons ook naar gedragen. We geraken in gesprek met een dame en die brave mevrouw gaat ons met de auto de stad uitloodsen en op weg zetten naar de camping. We spreken nu over 20.45h. In mijn haast mijn trainersvest vergeten aan te doen en de temperatuur onderschat.
Voor het eerst stel ik de tent op in een triestige omgeving, het is al laat en het is duister.

31 juli 2007 - 4e rit
Fresnais sur sarthe - 128 km

Zoals me gisterenavond was geïnstrueerd kruip ik in mijn stoffen slaapzak met een onderhemd aan. Ja watte. Om 2.00h 's wordt ik wakker van de kou, de volgende uren doe ik achtereenvolgens een koerstrui, sokken en een flies aan maar niks helpt. Ik ben versteven van de kou en daar valt niets meer tegen te beginnen. 's Morgens heb ik keelpijn en voel me niet zo lekker ( niet tegen ons May zeggen). We vertrekken zonder eten en gaan 6 km verderop in het eerstvolgende dorp langs de bakker. We hebben nog wat chocomelk van gisteren en kunnen er dus weer tegen. Mijn broer klaagt over zijn lippen dus dat komt goed uit: bij de eerste apotheker die we tegen komen kopen we lippenbalsem en strepcils.
Terwijl in de voormiddag het weer zich niet van zijn beste kant laat zien vindt mijn broer dat mijn bagagedrager sterk schommelt. Een controle leert ons dat een bout waarmee het aan de kader is vastgemaakt verdwenen is. Het eerste alombruikbare colsonbandje doet zijn werk. Maar ook alle andere boutjes staan los. Wat een goed algemeen nazicht voor het vertrek kan doen.
Als we tijdens de middag op een pleintje zitten te eten stopt bij de bakker een auto met belgische nummerplaat. Mijn broer ziet zijn kans schoon om zijn kennissenkring uit te breiden, het blijken amerikanen te zijn die een rondrit door Frankrijk maken met een gehuurde belgische wagen. Het werd een aangenaam gesprek waarbij we hen ( 3 vrouwen) alles verteld hebben wat we zinnens waren te zeggen tegen de amerikaanse president.
Ondertussen begint de zon te branden en moeten we onze zonnecrème bovenhalen. 's Avonds stellen we onze tent op en mijn broer stelt voor om van slaapzak te wisselen. Die van hem is een gewatteerde, we zullen zien... Voor alle zekerheid vraagt hij wel mijn fliesvest. Slaapwel...

1 augustus 2007 - 5e rit
Ingrandes - 137 km

Bingo, deze keer is hij het die 's nachts moet vechten tegen de kou, gelukkig houdt hij er geen gevolgen aan over. Voor mij was het 's avonds te warm (wat bij mij automatisch nat van 't zweet betekent), maar om een uur of 2 heb ik toch mijn trainersvest aangedaan. Goed geslapen. De temperatuur is maar rond de 5°C.
" Beter geen afdaling om te starten", zegt mijn broer. Hij wordt op zijn wenken bediend. Er volgt een beklimming van 7 km waarbij we de kerktoren steeds dieper onder ons zien verdwijnen.
Ook het landschap verandert, meer maïs, zonnebloemen en meer loofhout tussen de akkers, maar het blijft ruig.
We komen in Sille le Guillaume. Ik zie dat er een markt aan de gang is. Ik zoek eerst de sympathiekste verkoopster en kijk dan naar de waren die ze tentoonstelt. Ik bestel nectarinen, ze kijkt naar mij (normaal) dan naar "Jos Kerstens" en vraagt in nederlands met een frans sausje of wij vlamingen zijn ( Wie vermoedt er nu achter Jos Kerstens een Vlaming?). Ik heb dat bevestigd, daar kunnen de volgende regeringsonderhandelingen niets aan veranderen. Blijkt dat haar ouders in Puurs wonen, en dat haar grootouders in Heide wonen (woonden?), leden van de familie " Van Reeth". Ze is blijkbaar dolgelukkig en verbaasd om stamgenoten te ontmoeten en na wat gefluister in het oor van haar man mogen we de mooiste cavaljon uitkiezen om mee te nemen. We hebben de hele handel op foto vastgelegd met de belofte die op te sturen naar haar ouders. In allerijl heeft ze nog totaal verbouwereerd het adres opgeschreven en zich verontschuldigt voor het ontbrekende postnummer. Verontschuldigingen met veel egards aanvaard...
De dag is nog niet om, geinteresseerde lezer.
Na de middag krijgen we een snellere baan, meer glooiend maar ook heel wat drukker. Dat merken we ook aan het slagveld dat achterblijft: achtereenvolgens een dode vos, een marter, een kat, een sperwer, een stekelvarken, een houtduif, en een duizendpoot. Mijn eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik de laatste zelf heb overreden. Ter verontschuldiging: je kent ze wel, dat zijn van die beesten waarvan de kop de overkant van de straat bereikt terwijl de achterkant nog bekijkt of de zaak veilig is. Geef toe, dan heb je geen keus. Ik wil u trouwens overtuigen van mijn goede bedoelingen want ik heb binnen korte tijd een vlinder en een hagedis handig ontweken. Misschien teveel aandacht voor de dierenwereld zul je denken, maar op deze manier hoop ik ook de afdeling dierenzorg van het PITO Stabroek in het project te betrekken en met hen ook sommige belangstellende ex-collega's. Mijn beste groeten en het ga jullie goed...
Door de vochtige en kille ochtend zijn de tenten nat, dus tijdens de middag alles op het dorpsplein uitgestald om te drogen. Een nat kattewasje heb ik er ook nog bijgegooid.
's Namiddags windaf, maar insmeren is vanmiddag de boodschap. We komen de eerste tabaksplantages tegen, volgens mijn broer de voorloper van de druiven (Hij kan het weten want hij heeft vroeger nog gerookt.). Mijn woorden zijn nog niet koud of om 14.55h passeren we de eerste wijnranken, juist, in Sceaux d' Anjou.
Ondertussen krijgen we steeds meer gras en loofbomen, verspreid over het landschap.

Blijf zitten, eigentijdse senioren. A propos, amuseer u met dit moderne medium, maar blijf uw vrouw soigneren.
Waar was ik gebleven, juist, warm en dus veel dorst. Dat is in Frankrijk geen probleem, je stapt het eerste het beste kerkhof ( kan niet, bestaat een speciaal moeilijk nederlands woord voor, zie ' vreemde woordenboek', of wend u tot Aloysius primus) binnen en je vindt overal een kraantje drinkbaar en fris water. De geinteresseerde nederlander moet voor deze hint wel een kleine forfaitaire vergoeding betalen ( Leg maar neer naast het kraantje, ik vind het de volgende keer wel.). Ik ben nu wel druk aan het typen maar vergis u niet : Tot gisteren had ik hooguit een paar kernwoordjes op mijn boekje gekribbeld en zelfs geen mail naar mijn vrouw kunnen sturen... Tegen aankomst vroeg ik ergens bij een mooie zaak die eruit zag als een apotheek maar rook naar een dokterspraktijk om de computer te mogen gebruiken en die lieve mevrouw ( toevallig?) vindt het best dat ik een mailtje naar mijn vrouw stuur. Ze brengt ons nog een glas sprankelend fris en bruisend water ( termen die ik in de Vlaamse Leeuw zelden gebruik). In Villemoisan, een onooglijk dorpje, ons tentje neergezet en de bagage afgeladen. Hoezo, zul je zeggen, in de titel staat toch een andere eindbestemming? Ogenblikje

Eventjes in de handen gewreven, waar gaan we eten? Nergens dus, er was daar in de omgeving helemaal niets. De keus was dus: ofwel 7 km verderop gaan eten met de optie dat de zaak gesloten was of de korte pijn: opkrassen. En jawel, na 127km , geen gezeur maar tentje terug opgevouwen en ingepakt, bagage opgeladen en vertrokken naar Ingrandes, een groter plaatsje, 10km verderop. Eind goed, alles goed,want we komen terecht op een mooie camping aan de oevers van de Loire. Een goede eetgelegenheid vlakbij maakt alles goed...Weer een nachtje in de tent,zien wat het geeft...

2 augustus 2007 - 6e rit
Fontenay - 123 km

Door de erbarmelijke omstandigheden waarin ik 2 dagen geleden mijn verslagje heb geschreven vind ik dat het nergens op lijkt en ruim ik de hele boel op. Nu zit ik een stuk beter, in de namiddag want we zijn goed op tijd binnen, met prachtig weer en zicht op de plage. De wereld ligt letterlijk aan mijn voeten. Dit even tussendoor.

We zijn rond 8h aan de Loire vertrokken met een gesluierde zon, de tent nog wat nat van de regen van gisterenavond. Het gaat langs zeer rustige weggetjes stadje in, dorpje uit. Dikwijls zie je aan de toegang van die dorpjes een bordje " village fleurie". Het is een nationaal consigne dat toegekend wordt aan de stad of het dorp. Het aantal sterren vertelt ons hoe groot de bloemenpracht zal zijn die je kan verwachten. En ik moet zeggen, het werkt. We hebben door heel vrolijke stadjes gefietst. Maar het is zwaar. Toekomstige bedevaarders onder u die de westkant van Frankrijk kiezen om een makkelijker parcours te treffen zullen bedrogen uitkomen. Al vier dagen gaat het de ganse dag op en af. En er komt stilaan reactie. Ik rijd meestal voor mijn broer en het valt me op dat hij steeds vaker begint te zuchten. Op zeker moment krijgt hij een fylosofische oprisping als hij mij vraagt waarom een mens dat doet: zuchten. Ik heb niet lang over de diagnose moeten nadenken want ik heb nog nooit iemand tijdens een plezierig werk horen zuchten. Ik ga hem niet ontgoochelen en houd het bij een 'tic'. Hij blijft erbij dat het goed kan doen: eens goed zuchten.
Boven op één van die stevige hellingen roept een franse chauffeur door het open raam iets naar mijn broer. Hij heeft het niet goed gehoord en we gaan verder. Enkele hellingen verder in het stadje besluiten we te gaan eten. We stappen af, " Miljaar, mijn handschoenen". Het is ons duidelijk geworden, de brave man wilde mijn broer van het verlies op de hoogte brengen. " Ik denk er niet aan om terug te rijden, ik zie dat absoluut niet zitten, dan maar zonder handschoenen" en hij pakt zijn brood.
Ik vind dat een beetje spijtig van de nieuwe handschoenen en bovendien, St. Jacob kent mij nog niet, dus gaan we daar nu eens vlug verandering in brengen. Ik laad mijn bagage af en rijd terug, enkele hellingen op en af en gelukkig , na in totaal drie km vind ik de handschoenen boven op de helling en midden op de straat terug. Mijn broer bedankt me hartelijk en St. Jacob zal tevreden zijn over mijn entree.
Weet je trouwens dat het honderd percent tegenvalt om plots te rijden zonder bagage. Ge kunt het u niet voorstellen, echt waar, als een communiekantje op zijn eerste fietsje.

In de namiddag wordt het wat drukker op de weg. We rijden meestal een eindje uit elkaar. Ik ga nu kort achter mijn broer rijden omdat ik vind dat we dan maar één hindernis vormen en op die manier het inhaalmaneuver ,vooral voor vrachtwagens, makkelijker in te schatten is.
Uiteindelijk komen we na 123 km aan in een prachtige jeugdherberg. We worden daar zeer gastvrij ontvangen, krijgen voor het eten een aperitiefje (pastis) van de zaak en kunnen onze fietsen op een veilige plaats kwijt.
In deze jeugdherberg zit een grote groep gehandicapten. Waarschijnlijk mensen die samenwonen in een aangepaste woonomgeving. Wat prijzen wij ons gelukkig dat we gezond en wel deze tocht kunnen maken.
En wat belangrijk is, ik kan hier vrijelijk over internet beschikken. 3.5 h wordt het één lange inhaalrace waarbij ik het zo zwaar belaagde blogschema bijna volledig kan aanzuiveren. Om 23h wordt de computerzaal gesloten. We duiken in onze slaapzak , een kwartier later start mijn broer zijn liefste snurkje. Bij mij is er een ander proces aan de gang: 3.5h computeren heeft mijn brein in dusdanige versnelling gebracht dat het onmogelijk te stoppen is: afsluiten, ctrl-alt-del,zelfs de stekker uittrekken, schaapjes tellen, weesgegroetjes bidden, buikademhaling, niets helpt. De volgende 2h heb ik nog boeken vol geschreven, als ik dat allemaal zou kunnen publiceren, was ik nu een rijk man. Helaas...

3 augustus 2007 - 7e rit
Soulac sur Mer - 138 km

Rond een uur of twee ben ik dan toch in slaap gesukkeld. Toch om 6.30h, zoals gewoonlijk, fris eruit. De normale procedure, nog eventjes paniek bij mijn broer die de sleutel van de kamer waar de fietsen staan kwijt is. Als die sleutel ook maar één tand had dan was hij beslist gebeten.
En om 8h zijn we weer vertrokken. Trainersvestje aan want het is mooi weer maar wat mistig en killig.
We komen nu stilaan in een totaal andere omgeving terecht. We horen de roep van de wielewaal, in de vochtige weilanden zit een hele troep ooievaars, meerkoeten en waterhoentjes met jongen die over het bebloemde water lopen. Dit is een lust voor het oog en met " God in Frankrijk" wordt ongetwijfeld zoiets bedoeld. Vele mutaties van koeien passeren de revue. De wildzangkwekers van " de koperwiek", een vereniging uit Wildert van vogelliefhebbers waar ik overigens ook lid van ben, zouden hier zakken te weinig hebben om de welig tierende kaardebol te verzamelen.
Later die dag verschijnen de eerste meeuwen, een teken dat we de oceaan naderen. Na een druk stukje filerijden komen we Royan binnen, een stadje aan de monding van de Gironde. Als ik aan een klein hotelletje stop merk ik dat mijn klickpedaals muurvast zitten. Je hebt dan ongeveer 3 sec tijd om daar rationeel op te reageren, te laat, klabats....Geen erg, ik had alle belangrijke onderdelen goed afgeschermd. Het hotelletje is " complet", voor een Beyers is dat pas echt vol als ze dat aan de balie nog eens gezegd hebben.
We zijn tegenwoordig goed in het nemen van korte en krachtige beslissingen. We besluiten meteen over te zetten. We rijden langs de mondaine plage en kunnen vrij snel de overzetboot op. We ontmoeten daar een nederlands koppel dat per tandem naar Lourdes gaat, en na een korte kennismaking gaat ieder zijn gang.
Aan de overkant drinken we een fris pintje op een terras want de temperatuur is weeral aardig opgelopen. We kiezen een camping uit in Soulac sur Mer waar we na 138km aankomen. Het is daar dat ik een kaart gekocht heb voor een half uur internet. Mensen, mensen, een toetsenbord met rubberen toetsen, al eens meegemaakt? Je moet dan met één vinger recht naar beneden duwen tot je een klik hoort en met een beetje geluk verschijnt een seconde later de letter. Dat kostte 5 euro. De ergernis haalde het van de inspiratie en ik heb dat schrijfsel vandaag dan ook met mijn eerste centen verwijderd.

4 augustus 2007 - 8e rit
Carcans - 97 km
Ik heb goed geslapen vannacht. Om 4h heb ik wel de tiret van mijn slaapzak dichtgetrokken omdat het wat fris werd. Bij het opstaan mijn toilet gemaakt en even een kakske gaan doen. Ik neem dan, zoals thuis het geval is, een kruiswoordraadseltje of een sudokupuzzeltje mee, kwestie van volledig te ontspannen. Op zo'n franse wc geeft dat toch problemen want je moet dan toch veel dingen tegelijk in het oog houden en wij mannen kunnen in principe toch maar één ding tegelijk. Daarenboven is die houding met al die spullen in uw handen uitermate slecht voor de rug, zeker als je daar al een operatie hebt ondergaan...
Het is goed weer en voor de rest ' God in Frankrijk', zoals eerder gezegd. Mijn broer doet de boodschappen, hij is dat van thuis een beetje gewend. Ik niet, ons May kan autorijden en ik ben dankbaar dat ze die karwei zonder te zeuren op zicht neemt. Onze Willy brengt dan van alles mee, toch een beetje verrassing. Voor mij is dat geen probleem, wij eten alles, dat hebben we thuis geleerd. Met 7 kinderen aan tafel was het pakken of niets hebben. Ik lust ook alles, of toch niet, varkensoren heb ik nooit gelust. Mijn vader zaliger wel,hij pakte die dan vast met de lange kant naar zijn mond. Hap en je kon zijn snijtanden tellen, want zon varkensoor is vooral kraakbeen en dat lijnt goed af. Zo hebben we in de loop van de jaren de staat van zijn gebit zien evolueren...

Mijn broer ondersteunt vandaag mijn ondermaatse kennis van de franse cultuur en gewoonten. Als we volop in de druivenstreek zitten zie ik rozen voor de rijen druivenranken staan. Hij vertelt me dat het is om vliegen aan te trekken die op hun beurt andere vliegjes te lijf gaan die de druiven schade berokkenen. Hij doet me de verandering in de vorm van de kerktorens opmerken en nog wat andere dingen... Hier kan hij zijn kwiservaring een beetje in praktijk brengen. Maar hij blijft evengoed bezorgd om mijn gezondheid: We hebben vanmorgen op de camping de bussen gevuld met leidingwater, een beetje lauw zoals vaker. Bij de eerste boodschappen brengt hij flessenwater mee. Hij dringt erop aan om mijn bussen leeg te kappen omdat er gevaar voor veteranenziekte dreigt. Als we in de loop van de dag de druivenranken passeren merk ik op dat ze voor de tijd van het jaar al redelijk blauw zijn. Hij stelt voor dat ik er een paar proef, maar niet te veel want ze zijn waarschijnlijk gespoten. Voor mij niet zo'n probleem want ik eet graag gespoten druiven.
Of een andere keer: hij ziet een aantal vissersbootjes van sportvissers, dat is direkt de remmen erop. Als ik toevallig de andere kant uitkijk zie ik lekkere braambessen. Als ik ervan aan het eten ben ( ze zijn lekker en veel zoeter dan bij ons) komt hij naar me toe en vertelt zijn verhaal: " Ik kwam bij het vissen een boer tegen in Kruisland. Die vertelde dat de vos een lintworm kan dragen die op zijn beurt de drager is van een virus dat dodelijk is voor de mens. In Duitsland zijn er al mensen van gestorven....,. Als die vos dan langs de struiken loopt kan hij het virus overbrengen. Je mag dus niet van de onderste bessen eten Gelukkig heb ik dan mijn twee handvollen al binnen.

Ondertussen is er volop tijd om te genieten aan de oevers van de Gironde.

Normaal gaan we vannacht bij een druivenboer slapen. Mijn broer heeft daar vorig jaar druiven gaan plukken maar is door familiale omstandigheden slechts één dag kunnen blijven.
Dit jaar in september gaat hij terug om er 14 dagen te helpen bij de druivenpluk. Alles is niet verlopen zoals gepland was: de boer zat een ganse dag op de markt en zijn vrouw moest hem 's namiddags vervoegen. Omdat het niet veel zin had daar een halve dag in de leegte door te brengen zijn we in een flink tempo doorgefietst naar Carcans, een ander plaatsje in de Haut-Medoc. Op de camping was het danig warm, een duik in het zwembad heb ik uitgesteld omdat ik nog herstellende was van een flinke verkoudheid, opgevangen de eerste nacht in de tent. Om geen ongerustheid te wekken heb ik er toen niets van vermeld maar nu het euvel ver verholpen is krijgt de waarheid zijn kans.

5 augustus 2007 - 9e rit
Cap Ferret - 70 km

Vanmorgen om een uur of 5 wordt ik wakker van een indringend en voor mij onbekend geluid vlak naast mijn kopkussen. Mijn broer vertelt me later dat het een stekelvarken betreft. Volgens mij is het door de geur in verwarring geraakt....
We fietsen nu linea recta naar de oceaan. Nog wat proviand inslagen in Lacanau Océan en we zijn weg voor 40km prachtig fietspad langs de duinen en door het bos, enig met dit zomerweer en ongelooflijk mooi. Degene die geinteresseerd is kan op de kaart de fietsroute als een rood lint zien lopen tegen de oceaan ter hoogte van Bordeaux. Onderweg zijn we langs de typische houten latjes de duinen overgestoken om het strand en de golven te gaan bekijken.We maken kennis met een frans koppel, geroutineerde wandelaars naar Santiago. We passeren de oversteek van topless wild en komen vroeg aan in Cap Ferret na 70km. De jeugdherberg waar we terechtkomen is heel simpel en goedkoop. Ik moet wat zoeken maar vind in een café een internetaansluiting. Ik ben nu al eventjes aan het werk en op dit moment willen een paar juffrouwen ook internetten. De baas laat er geen twijfel over bestaan dat het voor mij afgelopen is. Geen probleem, ik ben klaar met mijn verhaal. Tot later, al kan het nog enkele dagen duren....

6 augustus 2007 - 10e rit
Mezos - 99 km

Gisterenavond hebben we gelogeerd in een alternatieve jeugdherberg. Dat betekent buiten slapen in een tent op een veldbed met daarnaast tafels met etensresten van de voorbije dagen. 's Morgens om 5h al volop beweging en om 6h zitten in de gemeenschappelijke ruimte vlak naast de tent 2 Duitsers en 1 Deen te kletsen dat het een lieve lust is. Als we om 6.3Oh opstaan begroeten ze ons hartelijk en goed aangeschoten tussen een achttal blikjes bier van een halve liter. Ze doen ons buiten op de straat met de bekende 'wave' uitgeleide.
In de gietende regen kopen we ons ontbijt en gaan we naar de ticketverkoop voor de overzet aan het meer van Arcachon. Die is pas om 9.15h open. Tijdens het wachten bemerkt mijn broer dat hij zijn pet vergeten is, we hebben nog tijd. Om 9.30 arriveert een antiek scheepswrak waar met moeite onze fietsen een plaatsje vinden. Er worden nog 25 passagiers opgestapeld, gelukkig zitten wij onder het zeil, want de onfortuinlijken die buiten in de regen staan krijgen zo nu en dan ook nog een geut water van het zeil over zich heen. Onderweg vallen we 2 keer stil maar na een half uur arriveren we toch aan de overkant. In Arcachon hebben we geluk want we hoeven maar een fietspad te volgen langs het water dat ons uiteindelijk leidt naar 'la dune pila', met 114m de hoogste duin van Frankrijk. Er valt nog altijd veel regen maar het fietsen valt nog mee in deze drukke toeristische zone. Er zijn de laatste jaren veel mooie fietspaden gelegd in deze regio.We rijden weer langs een prachtig nieuw aangelegd fietspad langs de zuidwestkust. Even prachtig als gisteren, alleen het tegenovergestelde weer. Deze keer zijn we dan ook helemaal alleen. In de namiddag wordt het weer wat beter en we besluiten een camping te zoeken in Mezos. Niet dus. De camping van het dorp is volzet en men beweert dat we hier, op slechts een 20km van de kust weinig kans maken. Dan onze tenten maar neergezet vlak naast een riviertje, waar weliswaar weinig comfort is maar we betalen er dan ook niets voor.
Misschien ben je de tel kwijt geraakt, maar we hebben ondertussen een rustdag ingelast. We zitten goed op schema en dat zou resulteren in 3 dagen rust in Santiago. Dat vinden we beiden wat veel, mijn broer was er al twee keer en ik heb met één dag wel genoeg. Ik kan rap kijken.
We hebben met eenparigheid van stemmen dan ook beslist om net voor de pyreneeën een rustdag in te lassen. Geen dag rusten, maar een rustdag verdeeld over 4 dagen zodat we nu niet over de 100 km komen.
In het restaurant van het dorp hebben we de keuze uit 4 'assiette', die allemaal veel salade en charcuterie gemeen hebben. Maar enkele mandjes brood is prima maagvulling. Vandaag kruipen we om 21.30h in onze slaapzak

7 augustus 2007 - 11e rit
Hasparren - 99 km

Goed geslapen vannacht. Voor de laatste keer gaan we ons tentje opvouwen. In Spanje gebruiken we refuges en we moeten nog één nacht in Frankrijk slapen. Ik begrijp uw vraag, dat het de laatste keer is weet ik omdat ik nu al zit te typen op de plaats van bestemming en ik kan dus dingen over 's morgens zeggen die ik toen nog niet wist....
Het lijkt me dan ook interessant om het ochtendritueel in de tent eens te beschrijven. Ik doe mijn oog open en mijn broer , die in zijn tent naast die van mij ligt, vraagt hoe laat het is. Ik versta dat niet... misschien is de volgorde dan toch omgekeerd. Ik overschouw de wanorde in de slaapzaal en besluit dan toch maar op te staan voor een nieuwe dag, temeer omdat mijn broer als eerste op weg gaat voor sanitaire bezigheden en hij van mij verwacht dat ik een oogje in het zeil houd. Ik doe de wind uit mijn slaapmatje en berg het in zijn hoesje. Ik doe ook de wind uit mijn plastic hoofdkussen. Daarna rol ik mijn ( eigenlijk van Iris, dank u) slaapzak op en steek hem in zijn hoes. Daarna haal ik hem er terug uit omdat ik altijd vergeet mijn hoofdkussen tussen de slaapzak te rollen. Plastic schuift namelijk niet en ik kan hem er dus niet apart bijsteken. De kledij gaat in plastic vuilzakken en zo in de fietstassen, kwestie van alles droog te houden. Dan doe ik mijn koerskledij aan en wat overblijft frommel ik in één van de plastic zakken, omdat ik toch nooit weet wat waar zit. Voila, nog even het tentje opvouwen, op 10 minuten is dat gepiept. Vergis u niet, tussen al deze drukke werkzaamheden door heb ik ook de sanitaire installaties bezocht, al neem ik geen ontspanningsmateriaal meer mee.

Zo, we zijn weer vertrokken. Ge moet eens op de kaart kijken, ellenlange mooie asfaltwegen door prachtige bossen, alle merken, alle formaten, alle kleuren, maar wel bossen. Heel rustig en het schiet goed op. Op deze vlakke wegen rijden altijd wel rond de 25 km/h. Het weer is goed al is er geen zon. Na één van de foto-stops ben ik mijn handschoenen kwijt. Jawel, mijn beurt. Weer een helling op, al heb ik geen liefdadige broer die zich volledig voor zijn naaste inzet.Dat hij straks bij St. Jacob niet komt klagen. Ondertussen zie ik massa's teunisbloem, genoeg om heel 'de koperwiek' te bevoorraden. De pyreneeën komen eraan, dat merken we de laatste 40 km aan de klimmetjes die steeds lastiger worden. Mijn broer zegt dat hij dat kan merken aan de graad van uitbundigheid van de remsporen in zijn koersbroek.
Net voor we aankomen in Hasparren begint het te regenen en omdat we morgen onze tenten willen opsturen naar België en ze liever droog willen houden besluiten we halt te houden in een 2* hotelletje. Het is niet duur en het ruikt hier ook echt naar twee sterren. We gaan wat orde op zaken stellen in onze tassen, doen de was, al heeft de patrones geen droogkast wat de zaken bij dit weer niet eenvoudiger maakt. Ik slaag er wel in de laptop van de vrouw des huizes los te peuteren waardoor ik de geachte lezer toch weer wat nieuws kan brengen. Morgen gaan we een pyreneeëncol over en duiken we Spanje in.

8 augustus 2007 - 12e rit
Oreaga - 68 km

Vannacht niet goed geslapen in ons 2* hotel. Om 2h vannacht besluiten we samen dat het genoeg is geweest. We staan beiden op, ik neem mijn zweethemdje dat de avond tevoren gewassen is en ga de muggen te lijf. Mijn broer zit ook vol goede bedoelingen maar hij heeft de zaak snel geëvalueerd en ligt op zijn bed, de vingers gekruist op het lichaam instructies te geven over de positie van de vijand. Met plafonds van 3m is dit soort oorlogvoering niet eenvoudig. Tussendoor probeert mijn broer ook nog als een volleerd crickettrainer mijn slag te verbeteren. Mijn hemdje zal ik morgen als bolletjestrui moeten dragen. Het blijft een onrustige nacht, s morgens tellen we nog een tiental dikgevreten muggen op de muur.
Het weer ziet er op het eerste zicht goed uit maar na 10 min moeten we al overschakelen op volledige regenuitrusting. Het parcours is zeer zwaar, de regen valt met bakken uit de hemel en in de afdalingen is het ijskoud. Ik durf niet te vragen naar de graad van .....
Rechts de regen, links in de verte de zon, dat geeft natuurlijk prachtige regenbogen. We doen zelfs de moeite om een foto te nemen. Tegen elven wordt het gelukkig wat droger. In St Jean Pied de Port proberen we één tent terug naar huis te sturen, dat is niet eenvoudig want we moeten zelf een doos zoeken. De mevrouw in de supermarkt is onwillig, dus ik vind in een klein containerparkje een afgesloten zone van 10 m² waar ik over klim en de prachtigste dozen van Frankrijk kan uitkiezen. Ondertussen is het 11.52h en mijn broer wil maar niet stoppen met inpakken. Vanaf 12.00h sluit het postkantoor tot 14.00h. Zo, dat is geregeld. Nu nog een pizza eten en om 13.00h zijn we weer vertrokken. Mijn broer wijst me de weg, ik vind het nogal eigenaardig dat we met de fiets aan de hand tegen een helling van 20% omhoog moeten klimmen. Het blijkt een lokaaltje te zijn waar onze papieren afgestempeld moeten worden. We bellen nog even naar huis want binnen een half uur zitten we in Spanje en kunnen we met een franse telefoonkaart niets meer doen.We beklimmen een col van 1057m hoog, vanaf een hoogte van 200m toch een klim van 15 km. De wolken zijn dreigend maar het blijft droog. We hebben nog een zak vol kledij die gisteren gewassen is en nog gedroogd moet worden, maar dat zal tot morgen moeten wachten. Zou dat op één dag schimmelen? We komen op tijd aan in de refugio van Orreaga, we schrijven ons in voor een pelgrimsmaaltijd van 8 euro. Met spaghetti, forel met frieten, yoghourt en rode wijn niet slecht. We hebben vandaag 69 km afgelegd, er resten ons nog ongeveer 800 km in 7 dagen. Ik sluit hier af op mijn eerste spaans toetsenbord, ik heb hier de backspace - toets meer gebruikt dan mij lief is.

9 augustus 2007 - 13e rit
Los Arcos - 122 km

Leuk gezelschap in de slaapzaal van de refuge. 3 poolse studentes, 1 duits koppel, en nog 1 vrouwelijk exemplaar dat na 22h komt binnengeslopen. Jawel, sluipen, want om 22h moet alles stil zijn. Het weer lijkt mee te vallen, maar de wolken blijven dreigend en er waait een koude noorderwind. Het gaat vlot, tussendoor overvallen we nog een kruidenierswinkeltje en rond de middag komen we aan in Pamplona. Mijn broer zegt dat hij bij de vorige tocht in 2002 een andere route heeft genomen en Pamplona rechts heeft laten liggen. Volgens mij is dat fout, dat moet zijn: links laten liggen. Waarschijnlijk heeft zijn oude leraar nederlands in de vakschool van Essen dat fout aangeleerd, zou kunnen...Alleszins, het is een drukke en fietsonvriendelijke stad, brede banen met voorsorteervakken en massa's moderne bunkers. We voelen ons tussen al die werkende mensen niet op ons gemak en we besluiten het oude stadscentrum niet op te zoeken en dit oord zo snel mogelijk te verlaten. Het is lekker fietsen, nog altijd die koele wind, maar de zon staat deze keer aan onze kant. We kunnen in zomeruitrusting verder. Het is nog sterk heuvelachtig, met een drietal stevige " pico's " die ons terug tot rond de 800m brengen. Niks kan ons nu nog tegenhouden nu we pal naar het westen richting Santiago zijn gedraaid. Prachtige vergezichten tekenen de horizon, al kan ik er u niet veel van vertellen want ik ken de planten en dieren van dit land nog niet. Misschien moet ik u dan maar eens meenemen in de wereld van onze mijmeringen... Als elfjarig broekje werd ik, op voorspraak van de Leo overigens, verhuisd naar een college in Haasrode. Grieks - latijnse ging ik studeren, maar ik was in die tijd al niet goed in talen en wat die Grieken en Romeinen vroeger uitspookten viel totaal buiten mijn interesseveld, ik blaasde liever eieren uit met nonkel Louis. Natuurkunde en wiskunde, dat deed ik graag, maar dat kregen we bijna nooit, dat was voor onderontwikkelden. Over vrouwen en meisjes in het bijzonder leerden we al helemaal niets, dat heb ik later helemaal alleen moeten doen...door zelfstudie. Maar ik leer snel .... Op mijn vijftiende ben ik dan ook uitgetreden... Ik kwam terecht in Mechelen, in een "harde" studierichting: techniek, wetenschap...Ik was gebuisd voor nederlands: In de klas was een muur helemaal in purper geschilderd, midden in die muur was één nagel geslagen, hij liet me daar een opstel over schrijven....Veel tijd in gestoken maar hij vond dat ik hem uitlachte....Het herexamen was niet moeilijk: woordverklaring. Ik ben daar altijd goed in geweest, moeilijke dingen gemakkelijk maken...Vraag het maar aan mijn oudleerlingen...oke, niet aan allemaal, maar ik kan er toch voor de vuist twee opnoemen, door de wet op de privacy kan ik dat niet doen. ........... Plots roept mijn broer: " Kom eventjes terug, hier kan ik een knappe foto maken." Ik stop en keer om, maar de zwaarbeladen fiets doet dat op zijn eigen manier. Ondertussen haat ik de beslissing om met die oude schoenplaatjes op stap te gaan. Nu had ik minder dan twee seconden om orde op zaken te stellen. Voor de verandering val ik naar links, maar ik ben rechtshandig; ik hoor mijn hand nog om hulp roepen voordat hij mijn val breekt. Mijn hand doet pijn maar we gaan door. " Een beetje verstuikt, straks een goede windel errond, wat pijnstillers, dan komt dat in orde.", is het verdict van mijn broer. We bezoeken nog een zeer mooie kapel, ik ga ze niet beschrijven want er zijn foto's van en mijn hand doet pijn. Bij alles wat ik vanaf nu vertel doet mijn hand pijn, pijner, pijnst... Na 45 km in Estella kan ik het niet meer uithouden. In de Ronde van Frankrijk zou ik zijn doorgegaan, dan had het me meer aanzien opgeleverd. Volledig uitgeteld zoeken we, letterlijk, een medisch centrum op. Daar is een brave dokter die vaststelt dat ik mijn pols heb bezeerd...hij stuurt ons met een voorschrift naar de kliniek, die staat op een helling van 300m à 15%. Mijn uitzonderlijke moed brengt me boven. In de spoed wordt ik drie maal ingeschreven en kom ik in drie wachtzalen terecht. Er is, me dunkt, meer belangstelling voor onze uitrusting, onze afkomst, onze fiets, onze kilometers, ... en mijn hand doet zo'n pijn. We beslissen dat mijn broer doorrijdt naar de refugio 20 km verderop in Los Arcos. In de wachtzaal zijn systemen aangebracht waarop mensen, drie vrouwen eigenlijk, zijn aangesloten voor een baxter. Ze zien er ziek uit....Mijn pols is al bijna genezen. Er worden foto's gemaakt en ik word bij een groene madame (de kledij) geroepen. Ze staat al klaar met de plaaster. Scaphoïde - beentje, de kenners beseffen dat ik geen geluk heb. Ik mag nog één keer naar mijn gebogen arm kijken, met mijn hand doen alsof ik een pint van een halve liter vastneem (sadisten) en in die houding wordt de boel voor min. 8 weken geblokkeerd. Ik laat me met een taxi, de fiets in de koffer gefrommeld, naar de verblijfplaats van mijn broer voeren, die ik overigens met veel moeite terugvind. Ongelooflijk geluk, per stom toeval zitten hier René en Frans, twee leden van het genootschap van Santiago en beiden uit Nijlen. Zij zijn deze veertien dagen de verantwoordelijken. Ze spreken spaans en dat is in deze situatie misschien wel handig. Het is nu 20.15h en ik was om 16.30h in het medisch centrum. Ik moet daar geen tekening bijmaken. Dus we laten alles verrekken en gaan eerst eten. We eten wat de patron voorstelt, maar het driegangenmenu met een flesje wijn smaakt ons goed en we betalen 8 euro per man. Daarna doe ik het eerste telefoontje naar "eurocross". Die moeten eerst de gegevens van dokter en ziekenhuis hebben onder het motto: "Eerst zien, dan geloven". Ik bel ook "ethias assistance" om te zien in welke vijver ik kan vissen. De mevrouw die mij tewoordstelt heeft een schitterend idee: " Fietsen worden niet gerepatrieerd meneer, vermits gij een vliegtuigticket hebt vanuit Santiago zullen we u naar Santiago brengen, daar kunt ge dan op uw broer wachten..." Jawatte... De refugio was al volzet als mijn broer eraan kwam en in principe moeten we dus ergens onze tent opzetten. Maar onze vlaamse weldoeners zijn zo vol van deze occasionele gebeurtenis dat ik mijn mat op hun kamer mag uitrollen. Mijn broer ligt wat minder comfortabel, namelijk op de massagetafel van de kinesist. "Eurocross" valt af, want die repatriëren alleen patiënten die nog maximaal 2h te leven hebben. Bij de concurrent is de wacht afgelost en kan ik onder mannen bekomen dat ze ons een wagen ter beschikking stellen en dat mijn broer me zal voeren. Meteen zit ook zijn trip erop. Een taxi brengt ons naar het avis-kantoor in Logrogno, we rijden langs de refugio, stoppen fietsen en bagage in de auto, vergeten nog wat spullen en vertrekken rond 17.30h naar Essen. Vandaag, zaterdag, arriveren we om 11.30h na een rustige rit.

14 augustus - Einde van de droomreis

Na 13 dagen en 1550 km is er een einde gekomen aan deze droomreis. Dat is een beetje spijtig maar het lot speelt ook zijn rol en ik ben niet zinnens om daar lang over te zeuren. De reis was wat korter maar even mooi.
Ik had nog een aantal facetten van de reis met u willen doornemen. Ik heb vb. tot de vijfde dag nogal wat last gehad van zadelpijn. Daarna ging dat compleet over, bij mijn thuiskomst had ik zowaar eelt op mijn achterwerk. Natuurlijk zijn dat geen schoonheidsvlekken, maar zoals het is, zo is het.
Het is een tijd waarin de hele wereld aan u voorbijgaat. Ge vergeet dagen, uren en data. Ge hoort geen radionieuws en ziet geen tv-beelden. Er is enkel de confrontatie met uzelf, uw fiets, de omgeving, de natuur...en natuurlijk ook met uw reisgenoten. Het is handig meegenomen als je dat met iemand kunt doen die je al langer kent. Op geen enkel moment was er een haar in de boter.
Ik heb al veel mensen horen zeggen : "Ooit wil ik dat ook eens doen.", terwijl nu al zeker is dat het merendeel dat nooit zal doen. Voor al deze dromers heb ik één goede raad: Beslis nu dat je gaat. Dat zal waarschijnlijk niet dit jaar zijn, misschien niet volgend jaar, misschien pas over drie jaar. Begin nu te onderhandelen met uw vrouw en bedenk daarbij dat de nachtelijke uren de interessantse zijn om succes te boeken. Hoe ver hij ook weg is, als de datum vaststaat is de voorbereiding begonnen.
Er komt wel wat kijken bij de voorbereiding van zo'n tocht en als je met de tent wilt gaan heb je nog extra materiaal nodig. Ik heb de tent en de fietstassen vooraan in bruikleen gekregen van Leo Van den Bogerd, daar ben ik hem dankbaar voor.
Ik ben ons May erg dankbaar voor de steun, zowel bij de voorbereiding als tijdens de reis, altijd onvoorwaardelijk. Ik had de bedoeling een dagboek bij te houden, niet zozeer over bezienswaardigheden, eerder over gevoelens en ervaringen. Ik had niet veel vertrouwen in de mogelijkheden onderweg en dat viel hier en daar ook tegen. Dat we steeds meer enthousiaste supporters kregen was de mooiste aanmoediging die ik ooit kon dromen. Hier en daar zit een "inside joke" of een toespeling bedoeld voor mensen uit mijn kennissenkring, als niet - ingewijde kan je dat beter negeren. Laat ik er meteen bijzeggen dat het nooit mijn bedoeling is geweest om iemand te kwetsen. Mocht ik dat hier of daar toch verkeerd ingeschat hebben dan wil ik me daar graag voor verontschuldigen.
Zoals beloofd zou ik het blog wat oppoetsen. Ik heb slordigheden en taalfouten zoveel mogelijk weggewerkt en wat foto's bijgevoegd. Ik zal u de mogelijkheid geven het parcours te volgen zodat je via internet kan meegenieten van al de mooie dingen die we onderweg hebben gezien. En voor de toekomstige pelgrim zal ik een lijst toevoegen van materialen die wij hebben meegezeuld.
Ik ben dankbaar dat ik het heb mogen meemaken en het was erg plezierig om zoveel aanmoediging te mogen ervaren en voor de steun bij het abrupte einde ben ik René en Frans erg dankbaar, nog maar eens blijkt de grote verdienste van het Vlaams genootschap van Santiago de Compostela. Ik nodig u uit om binnenkort nog eens langs te komen om het eindresultaat te bekijken. Het ga jullie goed...

Onze paklijst:

Mijn ( onze) paklijst.....

fietskledij: