Vandaag willen we vanuit St Ives richting Land’s end gaan . We kunnen niet goed zien hoeveel campings daar zijn en tijdens mijn voorbereiding had ik iets gezien over een hele leuke camping genaamd Treen farm campsite in Penzance
We denken dat we beter eerst de campingplaats bemachtigen en dan naar Land’s end rijden . Phoe dat was een spannende tocht .Vanuit het rijden door Schotland is Gerrit gewend aan kleine wegen . Echter hebben ze daar overal kleine inhammetjes en gaat het passeren soepel. Sommige engelse “land” weggetjes zijn ook smal maar ze hebben geen inhammen en een heg aan beide kanten van de weg . We begrijpen nu heel goed waarom er zoveel kleine campers te zien zijn .
Het is een uitdaging zullen we maar zeggen. Ik zit echt met samengeknepen billen in de auto .
Gerrit blijft rustig en zegt ; “ Je moet gewoon heel alert blijven.” Hij heeft ook nog de handicap dat het stuur aan de buitenkant zit voor hem . Ik moet dus zeggen of er iets aankomt !
Wel is de route erg mooi !
Dan zien we het bordje van de camping en slaan we ook dat laantje in . De route staat op mijn telefoon … je voelt hem al aankomen… die heeft niet de afmetingen van de camper in overweging.
We zitten erop en kunnen dus ook niet meer terug . Het paste …NET…
Bij de receptie aangekomen zie ik meerdere personen buiten wachten. Wat blijkt ; soms staan mensen eerst twee nachten op de parkeerplaats voor de camping , komen op een lijst en als er iemand afgaat , kun je, als je er rond 10- 1030 uur bent, op.
Ik meld me heel “ onnozel “ aan, ze zet me op de lijst en jawel hoor. Er is even later een mooi plekje voor ons beschikbaar. Zonder stroom maar dat is geen probleem.
Land’s end is met de auto 12 minuten hier vandaan . Maar no way dat wij op en neer langs datzelfde paadje rijden als het niet hoeft . Er is een bus en er is een wandelroute van 2,5-3 uur - ons welbekende southwest coast path .
We besluiten heen met de bus, lopend terug !
De eerste bus missen we … hebben ruim een half uur gewacht. We gaan gezellig wat drinken bij the inn en doen een tweede poging; we staan er ruim op tijd en wachten ook nog geruime tijd… geen bus . We geven het op; dan doen we vandaag maar een stukje coast path hier.
We zijn net boven ziet Gerrit een bus aankomen in de verte . ja dat is hem … even de vaart er in en we zitten op zo’n soort hop- on bus , bijna voor niks . Jeetje wat een gevaarte door die smalle straatjes … we zitten buiten en boven , Gerrit krijgt bijna de takken in zijn gezicht. Wat zijn wij blij dat we dit niet zelf gereden hebben.
Land’s end is -heel toeristisch en druk. Een hoop restaurantjes en winkeltjes eromheen. We wilden er toch heen , omdat we vorig jaar op het meest noordelijke punt bij John O groats waren en nu op het meest zuidelijke punt Land’s end (… soort einde van de wereld 😜)
We fotograferen snel even het Landmark punt en gaan dan meteen het southwest coast path op .
Wat een prachtige etappe weer !
Dat er toch steeds zoveel variatie in zit , geweldig.
We genieten weer , het is best warm en zweten ! Gelukkig hebben we voldoende drinken en reepjes bij ons.
Normaal lopen we best snel maar deze keer hadden we de 3 uur toch bijna nodig .
Ik ben echt blij dat we er zijn en moe .
Gelukkig kunnen we lekker eten bij the Logan inn , echt fijn om aan te schuiven na zo’n intensieve dag.
De fanfare komt ook nog spelen en toevallig spelen ze sweet Caroline ( liedje van Johan ) wat wij toch bijzonder vinden van alle liedjes die ze kunnen spelen…
En zo sluiten we de dag voldaan af .

Geschreven door Haasjesontour