Na een ontbijt van lokale streekproducten (prsut en geitenkaas) op pad naar Paklenica NP. De wandelschoenen aan, de wandelstokken mee, voldoende drank en een picknick...wij zijn er klaar voor. En wees gerust, het was klimmen ipv wandelen. Bij de start zagen we verschillende klimmers die de steile wanden aan 't beklimmen waren met touwen en musketons. Het NP lokt jaren duizenden bergbeklimmers. Wat verderop begon onze uitdaging. Ik voelde me op één of andere GR, wat later ook zo bleek te zijn 😉. Anica Kuk was ons doel, maar helaas...de laatste klim was te gevaarlijk. Het was op handen en voeten, grote rotsblokken,... meerdere wandelaars gaven het op. Jammer, maar het moet nog plezant blijven ook. Dit was voor klimmers, niet voor wandelaars. De afdaling was al even spannend. Losliggende steentjes, gladde stenen,... en vermoeidheid in de benen... niet moeilijk dat Alois er is bij gaan zitten. Maar alle hulp kwam van boven, letterlijk! Een wandelend koppel dat al 8 dagen door het Velebitgebergte trok, stak Alois een handje toe. De man werkte bij het Croatian Rescue Team 😆 en stak Alois letterlijk een handje toe. Veilig en wel beneden geraakt. Voeten in 't water, wat drinken en eten, en alles weer ok. Zo hadden we een avontuurlijk dagje achter de rug. Dan verder naar onze volgende overnachtingsplaats waar we voor het eerst met mondmasker op werden ontvangen. Een prachtig appartementje, een vriendelijke ontvangst en alle info over Plitvice NP waar we morgen naartoe gaan. Onze gastvrouw heeft er jaren gegidst. Nu nog even iets gaan eten en nagenieten van ons avontuur.

Geschreven door Gerds.reisverhalen