Twee dagen was ik zonder pijnstillers toen de pijn genadeloos toesloeg.
Huisarts assistente zei gelijk o je stenose.
Dus toch.
De orthopeed heeft gelijk dat lopen niet meer kan.
Er komt een second opinion maar dat duurt nog.

Mijn lijf reageert met paniek.
Slapen?
3 uurtjes en steevast om 3 uur in paniek wakker.
Zo kan ik niet verder.
Van volop in het leven tot niks meer kunnen want ook zitten is vreselijk pijnlijk, dat ga ik niet trekken.

De rugschool geeft geruststelling.
Met pijnstillers krabbel ik weer op.
En van de week 14 km gelopen wat goed gaat.
Na een dag de oefeningen weer opgepakt en gister tot in de avond een goede dag.
De paniek komt dan weer omdat ik geen afleiding heb.

Maar vandaag wil ik mee met de pelgrims.
Ik kan me er niet bij neerleggen ineens alles op te moeten geven.
Dus de paniek onder mijn arm meegezeuld en op pad naar Mijdrecht, waar Elza een wandeling heeft uitgezet.

Iet wat aan de late kant kom ik bij de kantine aan, waar het bord bossche bollen van Jan de Groot aangeprezen worden.
Ach de beroemde Jan de Groot met zijn 6 persoons bollen, die we meenamen voor de achterblijvers als ik met patiënten naar kasteel Maurick was geweest.

Leuke dagen waren dat.
Binnen ontmoet ik de rest.
Die weten nog niet dat het voor mij ergens gaat eindigen.
We gaan na de koffie en de bossche bol voor Wim op pad.
Ik krijg 2 boekjes voor Els voor in mijn tas maar dat weiger ik.
Geen gram gewicht erbij.

Ik ben als de dood dat het mis gaat.
Ik kan niet op mijn lijf vertrouwen en dat is heel moeilijk te behappen.
Ik kan er gelukkig goed met iedereen over praten en dan verdwijnt de paniek en komt de positiviteit en hoop terug.

De rugschool zei dat ik echt geen 21 km zou lopen als het echt de stenose was. Ook niet op pijnstillers.
En ik heb vooralsnog nergens last van.

Dus ik ga ervoor.
We lopen over het oude spoor.
Het bellopad loopt hier ook.
Bello was een stoomlocomatief uit 1914. Door zijn bel werden de locomatieven bello genoemd.

In aug. 1955 reed Bello zijn laatste rit.
Leuk weetje.
Bij het spoorhuis komt de Santiago taart, door Wim gebakken tevoorschijn.
Heerlijk is ie.😋
Wim ik wil het recept😁

Daarna lopen we verder.
Door de Demmerikse polder.
Na het jaar 1000 is de ontginning van de Demmerikse polder begonnen. Lange sloten werden gegraven (ze liggen er nog steeds!) om het land te ontwateren en er agrarisch land van te maken. Rond 1080 was het gebied klaar voor de landbouw.

De slootjes zijn dus al meer als 1000 jaar oud.
Als de natuur kon praten hadden ze ons heel wat te vertellen.

Af en toe houden we even rust.
En ondanks dat ik gefocust blijf op mijn lijf begin ik te genieten.
Op een bankje waar het tijd is voor de lunch, probeert Janny mijn rode zakje brood uit de rugzak te vissen.
Maar mijn rugzak is leeg.
Brood ligt nog in de auto.😬
En ik had nog maar 1 boterham op.
Een Caroline momentje. Het werd tijd.
Ik begon al bijna saai te worden🤣.

Op een appel kan ik wel even verder.
De krentenbol van Janny sla ik af.
Teveel koolhydraten.
Er moeten kilo's af.

Een reiger voor Els op de foto.
Al is ie niet goed gelukt ik denk wel aan Els.

Bij restaurant de grote Sniep staat de vlag in top.
Tijd voor wat drinken.
Mooi, bak pompoensoep is ook goed om mee te lunchen.
De appeltaart sla ik over.
En dan komt Elza melden dat we na een kwartier verder gaan.
Hop laatste happen soep erin.


En terwijl iedereen de toren op klimt blijf ik beneden.
Dit keer durf ik het niet aan.
We moeten nog een km of 12.
Even app met Nelly, onze pelgrim in ruste.
Die blijkt een nieuwe knie te krijgen en dan ws wel weer de pelgrims wandelingen in Vessem te kunnen doen.
Daar wordt je toch blij van.
Wat zou het fijn zijn als dat weer kan.

De tocht gaat verder en we komen bij een trek pontje waar niet meer dan 200 kg op mag.

Twee personen staat er.
Wij kunnen er wel met zijn drietjes op😁.
Er wordt heel wat getrokken tot iedereen weer over is.

Er zijn veel vogels in de polder al zie ik maar 1 reiger.
En we zien hazen die achter elkaar aan rennen.
Leuk kijken.
Maar dan lopen we toch echt de polder uit.
Nog 1 keer kort een bankje.
Er wordt plek voor mij gemaakt.
Het raakt me.
Er wordt voor elkaar gezorgd.

Het laatste stukje terug naar de kantine verloopt dan snel.
We zien nog een prachtige plantaan.
Dus nog loeren en foto's maken.
En dan zijn we bij de kantine terug.

Even voel ik als ik ga zitten stevig mijn rug maar dat trekt na een paar minuten weg.
Het is goed gegaan en ik ben blij.

Het etappe drankje op Irene en dan komt er per abuis een schaal bitterballen.
Maar dan is het tijd voor afscheid.
Bij de auto zijn we 23 km verder.
Precies wat Elza zei🙂

Op weg naar huis even een stop voor de zons ondergang.
Een goedkope tankbeurt stop kan ook nog.
En dan ben ik thuis en ligt de mat klaar.
In 1 ruk door de oefeningen doen.

En ondertussen mijmer ik.
De Zoetermeerse polder is mooi.
Maar deze polder bij Mijdrecht doet er echt niet voor onder😀.
Het was een prachtige wandeling met grote bof vanwege de goede weergoden.

Geschreven door Carolines.wandeldagboek