Wat een reis vorige week nog terug naar huis.
Bus om 20.00 uur uit Burgos naar Parijs.
Kwart over 9 andere dag in Parijs.
Bert en Ernie naar het hotel brengen en gelijk Parijs in.

Ook niet al te vroeg in bed maar wel goed geslapen.
Dag erop hele dag door Parijs gegaan om alle highlights te zien.

Dan merken dat het bed belabberd is en slecht slapen.
En dan om kwart voor 10 richting het busstation.
Bus naar Amsterdam, trein naar Leiden, bus naar Zoetermeer stad en bus naar huis waar ik om 21.45 uur arriveer.

En dan de dagen erna.
Een rug die in rust steeds meer pijn gaat doen.
Moe en ongedurig.
En ik me maar afvragen waarom ik dagen moe ben🤣

Kwartje is gevallen.
Ik kom mijn 60 jaar tegen.🤔
Maar goed gister Leidens ontzet en vandaag kalm aan.
Afspraak met orthopeed gemaakt die nu moet gaan kijken naar mijn rug.

Pijnstillers halen en om 13.30 uur sta ik buiten.
Even de polder gedag zeggen.
Maar ook opnieuw kennismaken met mijn woonomgeving na dik 6 weken
niets gezien.
Het is prachtig weer.
14 graden in de schaduw.
Vest gaat dus uit.
Rugzak zit voor geen hout.
Te scheef, te strak, te los, ik blijf ermee rommelen.
Ik mis robuuste Bert denk ik.
Die heb ik aan zijn nekkie netjes in de berging aan de haak gehangen.

Mijn hoofd staat niet stil.
Bij de plus, broodjes voor morgen, voor als ik met Isabel ga lopen. Wat drinken voor onderweg en verder.

De molen van Benthuizen staat er opgeknapt en uit de steigers weer mooi bij.
Hij is open.
Had ik tijd gehad, had ik meel meegenomen en was ik zelf weer gaan bakken.

Is toch het lekkerst.
Volgende keer maar weer eens.
Ik loop de lange saaie weg af.
Aangezien mijn hoofd overuren draait, gaat de muziek op.

De spruiten staan er alweer volop bij.
Ik pluk 2 spruitjes voor tussendoor.
Dat is weer eens wat anders dan druiven op de camino.🙂
Ik heb al dat groen gemist.

Even later zie ik een afgebroken huis.
En even verder een nieuw gebouwd huis.
Goh hee die polder verandert ook snel.
Al meer nieuwbouw gezien.
Gelukkig kom ik verderop weer de oude mooie boerderijen tegen.

Het is een tegenstrijdige tijd.
Ook in de polder.
Aan de ene kant zie je nog bloemen bloeien en aan de andere kant al de kale bomen en verdorring van de herfst.
Mooi.

Ook in mij is het nog tegenstrijdig.
Aan de ene kant wat genieten, aan de andere kant een hoop onrust en zorgen.
Ondertussen is de lengte van mijn stokken ook ineens niet fijn.
Dus volgende gerommel.
De muziek was ik alweer zat, dus ik loop nu te genieten van de stilte.

In mijn hoofd is het allerminst stil.
De buurvrouw vertelde dat ik contant geld in huis moet hebben voor als Poeting het internet plat gooit.

Moet zorgen voldoende water in huis te hebben etc.
Als ik op internet naar nieuws zoek wat we op de camino niet gevolgd hebben kom ik idd een en ander tegen.
En nu met de steeds verdere escalatie maak ik me wel degelijk zorgen.

Waar gaat dit heen.
Tot 2025 zijn we wel veilig, hoor ik de geruststellende woorden.
Nou dat is het dan bijna.
En ook tijdens een etentje wordt er wel over gesproken.

Zo in de zonnige vredige polder zou je dat toch niet zeggen dat dit ooit kan veranderen.
Het gaat niet goed meer uit mijn hoofd.
Ondertussen vraag ik me serieus af waar de zwanen en overbevolkte ganzen zijn.
Ik zie er geen een.🤔


Na 10 km een bankje en tijd voor 2 spruitjes, banaantje en wat drinken.
En als ik zo langs de waterkant zit hoor ik iets in het water vallen.

Een schaar eenden duikt erop.
Steeds opnieuw.
Eerst denk ik dat er iemand brood gooit, maar ik zie niemand.
Dan zie ik de eikels uit de boom vallen en vechtende eenden die de eikel als eerste proberen te pakken.

Eenden die eikels eten?
Het moet niet gekker worden🤣
Eikels horen bij eekhoorns.
Maar als ik op internet zoek zie ik dat het klopt.
Eenden eten eikels.
Ik vermaak me een poos en blijf lekker hangen.

Wat een leuk gehoor en gezicht.
Plok, eikel op de grond of in het water.
Een hoop gesnater en eenden duiken er bovenop.
Nu snap ik ook de concentratie eenden op een kluitje in het water.

Je ziet ze bijna gespannen naar boven loeren, in de startblokken om zo snel mogelijk de eikel te vangen🤣

En er vallen er heel wat.
Als ik een eikel pak om er ook een te gooien, zit mijn hand gelijk onder de eendenpoep.😖
Gelukkig een zakdoek bij de hand en het verder maar aan de boom overgelaten.

Dan komen er een stel jochies op hun brommertjes vragen of ze op de bank ogen zitten.
Tuurlijk zeg ik, het wordt voor mij toch hoog tijd op te stappen.

Ik geniet nog even bij de pompoenen en ga daarna wel rap verder.
Het wordt laat met dat gelummel.
Maar ik geniet nu ook zo vreselijk.

Ik heb lopen dubben maar niet veel.
Via het smalle pad naar Weipoort.
Het is avond en dan is er die rust.
Die rust die ik ook weer in mezelf vindt.

Nu is mijn hoofd tot bedaren gekomen.
Al mijn zintuigen kwispelen van genoegen.
En het is zo vreselijk mooi.
Het gouden uur, de herfstkleuren naast toch ook nog veel zomers groen.

En dan ineens zijn daar de ganzen.
Even later hoor ik schoten.
Ver weg maar ik schrik ervan.

Als ik het voor de 2e keer hoor vermoed ik dat het de ganzen afschrikkers zijn.
Zouden ze dan nu toch wat aan de overbevolking doen?
En dan zie ik ook de eerste twee zwanen.

Ik loop niet te hard zodat ik een mooie zonsondergang kan zien.
En dat lukt.
Wat is dit toch mooi.

Ik denk niet meer aan iets.
Ik kan alleen maar kijken, foto's maken en intens genieten.
Maar als de zon dan weg is krijg ik het koud.
Ik loop nog een stukje naar een bank en trek dan mijn vest aan.

Mijn camera is leeg en het plan te kijken of het noorderlicht komt, waar 75 procent kans op is laat ik varen.
Naar huis en alles aan de oplader.
Morgen weer een dag.
Maar deze...
De polder en ik.
Wij horen bij elkaar.
Ze geeft me wat ik nodig heb en ik hoef haar alleen maar te volgen.
Het was gewoon een geweldige middag.

Geschreven door Carolines.wandeldagboek