Vandaag begint deel 1 van het nieuwe avontuur.
De wegzending in pelgrims herberg kafernaüm.
Het is een kort nachtje na een late dienst.

Om 08.30 uur zit ik in de auto na krap 3 uur slaap.
2 uur rijden met het drukke verkeer.
Maar ik ben op tijd om half 11 in Vessem.

Els en Nelly zijn er al.
Na de gezellige koffie pauze waarin we kennismaken met de aardige gastvrouw Irma en gastheer Wim gaan we met de auto op pad.

Maar voordat we gaan de route bepalen. Een route van het kloosterpad. Althans een deel want meer als 14 km doen we niet.
We hebben rust nodig.

Route 11. Daar beginnen. Adres ingevoerd. Te kort.
Oke, verder weg, dat kan wel.
Even naar het toilet oke.

Tas voor deze dagen binnen en grote rugzak mee.
Waar zijn....
Voordat we weg zijn is het half 12.
De route staat op komoot dus fijn.

Van kapel de heilige eik vlak bij Oirschot, naar Vessem.
Vol goede moed gaan we op pad.
Als snel is er discussie over de route. Nelly zegt dat het niet klopt, komoot en gpx zeggen van wel.

Uiteinderlijk als we Oirschot inlopen waar we nou net niet in moeten lopen kom ik erachter dat we de route omgekeerd lopen en daar is komoot niet op ingesteld.
Dus 2 km extra op de 14 km. Dat kan.

Maar nu gaat het goed.
Het is een mooie route. Ik heb het al gelopen maar altijd weer leuk het nog eens te doen.
Dan komen we bij een bank en is er een ooooo ja.

Het was twee jaar geleden smoor heet en ik liep een lange afstand.
Ineens zag ik allemaal mensen met ijsjes lopen.
En ik zag een ijsco kar in de verte.

Dat gaf vleugels en ik stevende er op af.
En toen ik helemaal blij aan kwam verdween de ijscokar en waren er alleen maar een paar mensen zonder ijs die op de bank zaten of liepen te wandelen.

Ik zag dingen die er niet waren en dat zie ik wel vaker als ik erg moe ben.
Maar dat lekkere ijsco karretje niet meer zien leverde een stevige verwensing op.🤣

En de herinneringen komen boven.
Op de bank zit een oudere man. Ook een pelgrim en we raken aan de praat.
Die heeft ook wat camino's gelopen in Spanje, Italië Nederland etc.

Na een poosje zegt Els dat we verder moeten en dat we ook nog even moeten plassen.
De man begrijpt de hint lachend en gaat er ook vandoor.
Leuk die ontmoetingen.

In Westelbeers komen we het bord tegen van de landschotse hoeve.
De boerderij waar ik met een patiënt een paar dagen koeien ben gaan melken.

En dan is het voor Nelly klaar.
Gaan jullie maar verder en pik mij straks maar weer op.
Maar wel zorgen dat we om 17 uur terug zijn want om half 6 moeten we eten.
Ehhh 8 km in 1.5 uur tijd dat wordt dus rennen.

En het geeft stress. Juist iets wat we willen vermijden.
Dus bij de landschotse heide 5 minuten pauze.
De herberg bellen. 18.30 uur eten. Oke dat is beter.

Stress laten varen en rustiger lopen.
En we lopen niet hard dus de tijd tikt genadeloos door.
We besluiten bij de weg de route in te korten.
Dan kan ik Els ook achterlaten en zelf in galop door lopen want Nelly moet ook nog opgehaald worden.

17.53 kom ik binnen rennen.
Oooo de autosleutels waar heb ik die nou weer gelaten . Hop alles overhoop.

Maar dan als een haas terug.
Ik zie Els lopen en bedenk me dat de afstands meter nog aanstaat.
Die stop gezet en door.
Maar even 2 km aftrekken.
Toch weer 20 km op de teller.

Terug nog 7 minuten de tijd om op te frissen.
Gedoucht en in schone kleding zit ik om 17.30 uur aan tafel. Kwestie van geoefend zijn🤣.

Er zijn nog 3 andere gasten en zo zijn we met 9 man.
Gezellig en vele verhalen.
En dan om 20.00 uur in de kapel de weg zending.
Beginnend met een terug kerend muziekje wat hoort bij de mantra.

Opstaan, op weg gaan, uitrusten. Elke dag opnieuw.
Naar binnen gaan bij jezelf.
Ik herken het zo goed en ben er ook wat emo van.
Ook de nieuwe zintuig de mobiele telefoon wordt genoemd.
Is ook iets waar je bewust mee om moet gaan.

Een kaars brand in een beeld, wat een kring van mensen voorstelt.
Het is zo echt het begin van ons avontuur.

Na de ceremonie komen de verhalen los. Onder het genot van een glaasje wijn hebben we elkaar veel te vertellen.

Van Nelly krijgen we een doosje vol geluk mee.
Mijn emootjes spelen gevaarlijk spel en zo lief als we dat vinden.
En dan is het tijd voor bed.

Els en ik gaan nog even nakletsen tot Irma komt kloppen dat ze wil slapen.
Onze reis is al lang geleden begonnen.
En vandaag beginnen we aan het volgende hoofdstuk.

Geschreven door Carolines.wandeldagboek