He he eindelijk vrij😁
6 vroege diensten terwijl ik wel in de ziektewet zit.

Met een ontstoken schouder ben je toch aardig beperkt.
En dan de ontstekingsremmer en pijnstiller die lekker op de astma werken en ik zit het rustigjes uit.

Maar gisterochtend de laatste pillen en dan wordt het afwachten of de pijn terug komt.
Dagje thermen met Gerda stond al even gepland dus gisteren heel rustigjes verder in zit en lig stand.

Vamorgen was de benauwdheid weg en dan geen excuus meer.
Wandelspullen aan en de deur uit.
Vandaag niet de polder in.
Laat ik maar eens in het Bentwoud gaan struinen.

Onderweg nog even getwijfeld of ik toch niet de polder in zou gaan, maar nee.
Bentwoud.
Ik heb geen lunch bij me. Geen brood in huis.

Bij de landwinkel 2 banaantjes en een appel.
Daar kan ik wel op voort.
Ik loop wat anders dan normaal en kom dan bij een obstakel.

Een plankje met een wijd uitstaand leuninkje over de sloot.
Een andere manier om aan de overkant te komen is er niet en zin om helemaal terug te lopen heb ik niet.

Even voelen, maar het plankje ligt wel vast. Dus ik waag het erop en kom ook zowaar netjes aan de overkant.
En dan loop ik gelijk het Bentwoud in.

Ik kan links en rechts.
Rechts ben ik al vaker geweest dus wordt het links.
En dan loop ik even later een parkeerplaats op.

Oo crab denk ik, dit is de golfbaan.
Een automobilist wil links de parkeerplaats op maar geeft geen richting aan.

Ik heb geen idee wat hij wil dus loop door. En dan gaat zijn richtingaanwijzer wel aan en heft hij zijn armen zwaar geirriteerd omhoog.

Ach ja dikke slee, golfkarretje achterin en ze denken dat iedereen voor ze opzij gaat.
Nou dat mag maar ik word er niet warm of koud van.

Ik besluit over het golftraject te lopen.
Er zal vast wel een weg komen weer.

Ja dat had ik gedacht.
Elke weg loopt dood en ik mag steeds over het drassige gras.
Maar het is goed te lopen.
En dan kan ik een beetje door de modder toch bij de weg komen.

Tja de 80 km weg en geen Bentwoud. Ik loop een poosje langs de weg en ga even bij de olijfolie en cadeaustal kijken.

Er hangt een bordje. Als je rijkdom wilt richt je dan op eenvoud.
Het thema van het tinnitus café vandaag was wat je zou doen met een bak geld.

Ik zou een zorgboerderijtje openen voor patiënten.
Ik heb voor mezelf geen echte wensen. Ik ben erg tevreden met wat ik heb.

Dat bordje zegt het ook wel en ik deel de mening volledig. Aan de overkant van de weg staan 2 bomen in de bloesem.
Beetje te vroeg.
Gelukkig kom ik dan weer bij de afslag naar het Bentwoud.

Mooi, weg van de weg.
Op naar een hoop geblaf.
Baasjes met hun hond en uitlaatservices met talloze honden.
Dat is niet wat ik wil dus duik ik het wandelpad van het landgoed Bentwoud in.

En dat is dan ook weer vol met obstakels in de vorm van modder en heel veel water.
Ach ja je hebt het niet altijd voor het zeggen bedenk ik me.
Ik modder voort en ben blij als ik bij een weg uitkom.

Daar is ook een bankje.
Valt op dat er op de wandelpaden geen bank te vinden is maar wel langs de fietspaden.
Op de bank ligt een beschilderd golfballetje.
Variatie op de happy stones.

Ik eet twee banaantjes en drink wat.
Lang duurt het niet.
Ik heb een t shirt onder mijn vest en mijn armen zijn dan net te koud.

Dus loop ik voort.
Een eindje verder zie ik grote zwarte zandheuvels en geen weg meer.
Een vrouw die me tegemoet komt lopen vraag ik verbaasd of ik daar verder kan.

Ja hoor met goede schoenen wel en ze kijkt naar mijn modder schoenen.
Vrolijk stapt ze verder en ik loop naar het einde van de weg.
Ook gek, een verharde weg die ineens stopt.

Ik zak weg in de modder.
Yeahhh denk ik dat wordt thuis een hoop schoonmaak werk.
Ik kan links via het grasland naar een bruggetje.

Soppen is het soms maar ik kom er. En dan gaat er een route linksaf verder, onverhard door een hekje.
Na een paar meter word ik de modder pas goed in gezogen.
Als ik mijn voet op til blijft mijn schoen in de modder staan.

Een alerte kunstgreep zorgt ervoor dat ik niet met sok in de modder verdwijn🤣.
Maar ik ga wel terug en loop via het drassige land verder.

Bij het volgende bruggetje gaat ook een weggetje naar links.
Maar in de verte zie ik een fietser dus ga ik voort over het drassige gras tot dat.... Een sloot. Terug dus en dan maar het verharde pad op.

En dan zie ik iets in een boomstronk. Ik denk eerst een paddestoel. Als ik er naar toe loop zie ik een pootje hangen.
Wat het is, is me een volslagen raadsel.

Het leeft in ieder geval niet meer.
Bijzonder vind ik het.
En dan kom ik bij een fietspad en weet ik ook waar ik zit.
Genoeg gemodderd.
Ik zie paaltjes met stroomdraad in het water.
Dat was land. Want stroomdraad hoort niet in water.
Wat heeft het dan nog veel geregend.

Bij de andere kant van de golfbaan, of misschien een andere want het is groot, nog even op een bankje.

En dan over de weg naar het laatste obstakel.
De trap naar de hemel die ik nog op moet om over de weg te komen.

Dat gaat nog redelijk soepel.
En mijn schouder doet het nog steeds prima dus ik kan me genezen verklaren.
Morgen mogen ze weer een robbertje knokken, ik neem ze wel weer in de hout greep🤣

Nog een laatste flinke waterplas, die de modder wat van mijn schoenen haalt.
Met een ommetje voor de boodschappen met mijn broek vol modder tot bovenaan toe ga ik dan op huis aan.

27.5 km staan er op de teller.
Ik maak er 24 van en vermoed dat ie afwijkt.
Ook die had het moeilijk😁
Het Bentwoud laat ik maar tot het droog is. Wat een hindernissenbaan.
Vandaag ben ik er moe van😬

Geschreven door Carolines.wandeldagboek