Diverse appjes van Vincent mijn neef. Vergeet je het niet dat we een afspraak hebben?
Nee nu niet🤣
Dus op tijd aan de wandel naar de randstadrail.
Mooi op tijd denk ik nog.
In de randstadrail wat appjes beantwoorden en dan als ik opkijk denk ik .....er klopt iets niet.
Op mijn vraag of ik wel goed ga aan een dame weet ze dat deze alleen in Zoetermeer rijdt.
Tjee wist niet dat die ook bestond. Dus tweede keer naar Stadshart en dan maar appen dat ik vermoedelijk te laat ben.
Maar alles gaat verder goed en Vincent vraagt voor de zekerheid of ik in Den Haag wel de goede kant opga🤣
Maar dan ben ik er en loop ik de laatste 10 minuten in sneltreinvaart.
Zo ben ik dan mooi op tijd.
En nu is het evenementenburo te laat.
Na vragen gaan ze bellen en blijkt hij ons gewoon te zijn vergeten.
Er gaat vaker wat mis bij ze, dus ik hoop dat het goed komt.
Om 14.30 uur breken we op.
Vincent gaat naar huis ik wil nog wat herinneren zien op te halen uit mijn jeugd. Langs het prachtige kuhrhaus, wat zo ingebouwd staat,
naar de lourdes grot.
Kaarsje opsteken.
Mijn oom was hier ooit koster. Ik moet nog grijnzen om zijn capriolen.
Het uit zijn slof schieten tegen rozenkrans bidders en zijn val met bloemen op het altaar.
Ik heb hier wat gezeten.
In het boek laat ik een tekstje achter.
Dan gaat het naar de d'aumeriestraat 22. Het huis van mijn oma en opa, dus het ouderlijk huis van mijn ma.
Het huis is nog hetzelfde alleen het luikje in de voordeur is dicht.
Ik weet het precies. Trap op en dan links de huiskamer en het kleine keukentje met balkonnetje.
Boven woonde een huurder in. Waar wij sliepen weet ik niet meer.
Maar de huiskamer met de kast met daarin een doos fiches, waar wij mee speelden weet ik nog goed. Net zoals ik nog oma's stem hoor en weet hoe ze eruit zag.
Het was er fijn en veilig en het strand zo vlak bij, was voor ons kinderen een feest.
Ik loop door de oude straatjes langs de badhuisweg naar de keizerstraat. De winkels zijn anders. Het stelt niet veel meer voor.
Bij de etos nog even wat lenzen vloeistof halen voor de vakantie, een ijsje mag ook vandaag en dan via het scheveningse vrouwtje naar zee terug.
Even naar de haven.
Langs de vuurtoren waar het licht al van schijnt.
Vroeger kort, kort, lang, draaide zijn lamp.
Als we dan bij oma in bed lagen ging het vuurtoren licht over het bed. Nu gaat ie gewoon lang lang.
En als ik dan op de havenhoofden naar de pier kijk, zie ik het moderne Scheveningen met zijn talloze flats.
Scheveningen is uit zijn voegen gebarsten.
Ik geniet van een zeilbootje wat binnen vaart en het uitzicht over zee.
Wat kom ik er nog maar weinig, terwijl ik er zo van geniet.
Dan gaat het de haven in. Bij de zeilsport winkel even naar binnen.
Ik schrik me het apehoedje van de prijzen. Een gevoerd pak dik 800 euro. Schoenen 200 euro.
De mijnes ligt in de berging, evenals de schoenen. Destijds toch heel wat goedkoper.
Gunst ik zou hem kunnen gaan verkopen bedenk ik me.
Toch leuk even te snuffelen. Maar dan slaat de maag alarm.
Even bij Simonis een broodje haring halen.
En dan maar eens kijken hoever het naar centraal station is.
Ik wil dat lopen want ik zit nog hopeloos met mijn hoofd in het verleden te dromen.
Dus bij de super een flesje cola zero halen en op een bankje in de haven nog even genieten van de bootjes. De herinneringen aan de zeiltochten buitelen door mijn hoofd. Wat heb ik geboft dat ik dat heb kunnen doen.
Maar dan is het lopen.
Het verleden uit en hop weer naar het heden gaan wandelen. Via de Scheveningseweg waar ik wel eens bij een vriendin in het verpleeghuis bleef slapen tijdens de opleiding.
Het verpleeghuis heeft zeker een andere naam want ik zie het niet.
Mijn geheugen laat me in de steek. Wel kom ik langs vila Caroline.
Leuk dat er een vila naar me vernoemd is.🙂
Door het Scheveningse bos, wat ik toch een beetje eng vind, want er is hier wel wat narigheid geweest naar het vredespaleis.
Law not War staat op een bordje.
Er zal nooit vrede zijn in de wereld.
En dan via de zeestraat waar panorama mesdag zit.
Het gigantische doek van oud Scheveningen.
Toch nog eens naar toe.
En waar de afkick kliniek zit waar ik mijn buurvrouw in Den Haag destijds meerder malen heb afgeleverd en weer heb opgehaald.
En dan over het Lange Voorhout naar het station. Daklozen zitten er met hun drugs en tasje op het gras. Het is overal druk en waar ik ook kijk ik zie hoge gebouwen.
Hoe heb ik hier 17 jaar kunnen wonen.
In Zoetermeer loop ik de laatste kilometers naar huis en kan ik weer ademhalen.
Wat een weldadige rust.
Het heden is zo slecht nog niet🙂

Geschreven door Carolines.wandeldagboek