En dan werd het al zaterdag, de laatste actieve dag voor de terugreis naar de heimat.
We gingen vandaag na een stevige busreis naar het eiland Andøya, het meest noordelijk gelegen eiland van de archipel en zouden daar de zogenaamde Måtinden gaan beklimmen, een berg van 402 meter boven zeeniveau.
Om 8u30 vertrokken we voor een serieuze busrit van 94 km naar de start van de wandeling. Na het oversteken van de lange brug in Sortland reden we verder via het noordwesten van Hinnøya, het grootste eiland van Noorwegen, tot aan de volgende brug die ons in Andøya deed belanden. Bij het vertrek in Sortland was de hemel helblauw met een prachtig zonnetje, zodat ik de broekspijpen reeds had afgeritst, maar bij het naderen van Andøya, begon de lucht meer en meer te bewolken. Het zal toch niet waar zijn zeker ?
Maar hoe noordelijker we reden, hoe meer opklaringen we toch opnieuw konden zien, hoewel we bij het naderen van de te beklimmen berg, die we van in de verte zagen, merkten dat de hogere gedeelten zich in de wolken bevonden. Toch zouden we het erop wagen om de zwaarste wandeling van de dag aan te vatten om 10u20.
De bus dropte 12 mensen (+ Ine) aan Baugtua, het beginpunt van de wandeling, de rest van de groep (6 mensen) reed met de bus door tot Bleik, aan aardig kustdorpje een 6-tal km verder op de route. Zij konden daar een lichtere wandeling maken of het lange mooie strand bezoeken.
De wandeling zou beginnen met een zware klim. We zagen de eerste berg voor ons opdoemen, zo'n 220 meter boven ons hoofd. Aanvankelijk ging de klim op het gemak, maar naarmate we vorderden werd het pad steiler en steiler. Op ongeveer 2/3de van de klim was er dan een technische passage met balanceren over dikke rotsblokken, waar we het evenwicht konden uittesten en vervolgens eindigde deze klim met een erg steile passage, waar meermaals klauterwerk aan te pas kwam. Maar goed, het zwaarste klimwerk was hierbij reeds achter de rug, de rest van de wandeling zou veel lichter zijn. En dat bleek. We kwamen stilaan aan de wolkenlijn en de zichten werden hier en daar minder, maar na een nieuwe klim en afdaling kwamen we bij een zadel waar het zicht toch weer beter was (prachtig zicht reeds) en we de top voor ons in zicht kregen, nog steeds achter een licht wolkendek. We wilden daar stoppen voor de picknick, maar kregen in de smiezen dat zich een klein wonder voltrok. De wolkensluiers trokken weg en opeens was de hemel overal even stralend : een godsgeschenk.
We liepen in gestrekte draf naar de top middels een klim die minder zwaar was dan verwacht (was het de zonne-energie ?) en konden boven genieten van werkelijk grandioze zichten in alle richtingen. Iedereen nam de tijd om de nodige foto's te nemen en daarna hadden we geen haast om van het moment en de picknick te genieten, want we hadden goed doorgestapt.
Er restte dan enkele nog dezelfde terugweg, maar in deze prachtige omgeving was dat een lust om te doen. Tot aan de laatste afdaling, want een aantal mensen, mezelf incluis, zaten toch met een klein ei in de broek voor de steile strook aan het begin. Maar met de nieuwe technieken die ons werden aangeleerd door de ervaren mensen (stokken in de nek, op de poep naar beneden, ...) lukte het iedereen om heelhuids aan de bus aan te komen, die kon starten om 15u00. De wandeling was 8,02 km lang met 514 hoogtemeters (Garmin)
De bus reed nog verder tot Bleik om onze reisgenoten op te pikken en een mooie busrit verder langs het oosten van Andøya bracht ons na 108 km terug naar ons hotel, waar we tegen 17u00 weer aankwamen.
Als laatste avondmaal stond er bacalao (stokvis) op het menu, een plaatselijke lekkernij. Iedereen genoot nog na van deze prachtige dag, die kon tellen als afsluiter.

Geschreven door Apo