Het werd al woensdag en vandaag zou de dag zich niet aankondigen als de langste, maar wel als de zwaarste van de reis.
In de voormiddag stond er een beklimming op het programma van de berg Hoven (368 meter) en namiddag zouden we dan de wandeling doen naar de Tjeldbergtinden (367 meter), die aanvankelijk voor maandag was gepland maar niet doorging door het slechte weer. De beide wandelingen waren perfect aan mekaar gewaagd op vlak van hoogte en ook vergelijkbaar wat het beklimmen van deze uit de kluiten gewassen molshopen betreft, d.w.z. zwaar.
Er werd droog maar bewolkt weer voorspeld.
Na het ontbijt vertrokken we weer mooi op tijd om 9u00 en de (veel te grote) bus bracht ons op een goede drie kwartier naar Hov op het kleine eiland Gimsøya, dat bekendstaat om zijn meest noordelijk gelegen golfterrein ter wereld, waar tijdens de middernachtzonperiode zelfs in het holst van de nacht kan worden gespeeld. Gimsøya ligt mooi ingebed tussen de grotere eilanden Austvågøy en Vestvågøy. Bij het naderen van de bestemming zagen we reeds waar voor werd gevreesd : de solitair gelegen berg Hoven zat voor het grootste deel verborgen onder een dik wolkendek, dat niet van plan was om ook maar één vin te gaan verroeren. Maar het was droog, dus we begonnen vol goede moed aan de beklimming, die aanvankelijk mooi was want we kregen toch een redelijk uitzicht over de golfterreinen.Maar hoe hoger we kwamen, hoe minder goed het zicht werd en hoe ruwer de ondergrond. Er waren meerdere erg steile passages op een zwaar parcours, afgewisseld met stukken die zich makkelijker aandienden. Ondanks de vochtigheid in de mist kreeg iedereen het toch al snel warm van de inspanningen en na een goed uurtje klimmen bereikte het leeuwedeel van de groep toch de top van de berg, die aan de andere kant uitzag op een indrukwekkende afgrond, waar we door de wolken wel bijna niets van konden zien.
De terugtocht verliep over hetzelfde traject en het mag dan fysiek wel minder zwaar zijn, maar de steile Noorse hellingen zorgen er toch voor dat ook dalen geen sinecure is. Het is steeds zoeken naar het juiste traject en zeker op de gladde ondergrond is ook de afdaling niet niks.
Iedereen kwam heelhuids beneden en het was tijd voor de picknick. Hov beschikt over enkele kleine lieflijke strandjes met prachtig fijn wit zand, die een prachtige locatie boden voor het versterken van de inwendige mens, gezeten op een steen welteverstaan.
De bus vertrok iets na 13u00 weer richting Svolvaer, alwaar 12 van de 18 reisgenoten besloten om ook de beklimming van de legendarische dubbeltop Tjeldbergtinden, die prachtige uitzichten geeft over Svolvaer en zijn omgeving in alle richtingen, aan te vatten. Onderweg waren er met enige goede wil enkele opklaringen te bespeuren en we waren al blij dat de toppen van de berg niet in de wolken waren, maar wij wel. Dus vertrokken we vol goede moed en de eerste 50-tal klimmeters waren erg eenvoudig over een breed grindpad, dat ook naar een antenne leidt, maar vanaf daar begon een smal pad naar een zadel in het midden van beide toppen. Ook deze klim begon aanvankelijk gezapig, maar we zagen de muur waar we tegenaan moesten klimmen goed voor onze ogen en wisten dat die situatie dus weldra zou veranderen. En inderdaad, voor we er erg in hadden, hadden we handen en voeten, stokken en bomen nodig om omhoog te kruipen op het erg steile pad. En dat bleef lang duren. Bovendien koos het wolkendek er ondertussen niet alleen voor om ons nogmaals te overdekken, maar ook om de regendruppels weer te laten vallen, waardoor het pad nog wat moeilijker werd en de uitzichten weer wat feller vervaagden. Wet van Murphy ? Who knows ?
We kwamen na al dat zwoegwerk dan kort na mekaar aan op het zadel dat een goed zicht gaf op de steeds wisselende wolkenformaties, terwijl we zelf in de regen stonden. De wolken zaten zowat overal tussen. Gelukkig konden we hier en daar toch nog kort even genieten van in halve mist gehulde vergezichten. De linkse top liet ik liggen want gaf toch geen uitzichten in de wolken, langs de rechtse (de hoogste) moesten we passeren om de daling terug in te zetten. Hoewel hij er steil en angstaanjagend uitzag, bleek deze klim nog mee te vallen en was het zicht op de top gelukkig ook verbeterd, zodat het zicht op Kabelvåg en de meertjes in het westen wel mooi waren. De afdaling langs de westkant van de helling bleek ook weer (wij zijn het ondertussen gewoon) niet te onderschatten en door de opgebouwde vermoeidheid was het lange tijd goed opletten waar de voeten en stokken werden geplaatst om ons recht te houden. Toen we een kleine rustpauze namen op een uitzichtpunt met nog maar een 60-tal meter te dalen, dachten we dat het ergste achter de rug was. Maar dat was zonder de waard gerekend, want er volgden nog 2 moeilijke passages, eentje over een steile steen, die met een ketting was gezekerd en even later moesten we nog even improviseren om een laatste stenen hindernis te verwerken. Iedereen was tevreden dat er op gegeven moment een grindpad tevoorschijn kwam, wat kort erop leidde naar een (semi)verharde weg, die ons een 2-tal km verder opnieuw bij de bus bracht. Het was slechts een korte rit tot het hotel, dat we tegen 17u40 bereikten.
Er was gelukkig nog tijd voor een grondige opfrisbeurt voor het diner van 19u00, alvorens iedereen moe maar voldaan voor de laatste keer naar zijn/haar kamer trok.
Morgen trekken we naar Sortland op Vesterålen voor de voortzetting van onze avonturen.

Geschreven door Apo