Op vrijdag stond er slechts één activiteit geprogrameerd, maar wel een erg pittige : een naargelang van de keuze een zware, een stevige of een lichte wandeling in het noorden van ons eiland Langøya.
Na het ontbijt kon de bus vertrekken om 8u30 voor een lange wandeldag. Het was een rit van een uurtje (54 km) tot het kleine dorpje Stø aan het uiterste noorden van het eiland. Daar zouden we de Dronningruta (in het NL Koninginnenroute) gaan wandelen. Er was zelfs keuze tussen 3 mogelijkheden :
1/ De strafsten konden voor de hoge route gaan : een afstand van 11 km met 700 hoogtemeters en een zwaar parcours (hoogste punt 518 m) - 5 deelnemers + Ine
2/ De middensten kozen voor de kustroute : een afstand van 7,15 km met 220 hoogtemeters en een licht parcours met korte maar moeilijke klim en steile afdaling (hoogste punt 140 m) - 10 deelnemers
3/ Degenen die verkozen om geen van de lange routes te wandelen. Zij wandelden tot op het strand op 1 km van de startplaats en terug : 50 hoogtemeters - 3 deelnemers. De bus bracht hen naar het eindpunt.
Marie-Anne en ik waren van plan om bij genoeg zicht mee te wandelen op de zware tocht, maar bij aankomst bleek eens te meer dat de toppen vanaf +/- 250 meter hoogte zich in de wolken bevonden. Wij wensten de zware inspanning niet te leveren zonder voldoende uitzichten en sloten dan maar aan bij de kustroute. Dat bleek de juiste beslissing. Enkele hellingen aan het begin zorgden voor de opwarming alsvorens we op een mooi strand aankwamen, waar we rustig de tijd namen om alle natuurschoon in ons op te nemen. Bij het verlaten van het strand zagen we boven ons de vrienden van groep 1 die reeds tot boven op de richel waren geklommen en al zwaaiend op ons neerkeken vanop een hoogte van +/- 200 meter. De rest van ons parcours ging van daaraf heel rustig voorbij en er werd gekeuveld en gefotografeerd. We hadden immers tijd zat. En zo vorderde de route tot we na enkele fotogenieke meertjes aan de klim dienden te beginnen, die we van veraf al voor ons zagen liggen. We moesten tot over een zadel klimmen om tot in Nyksund te kunnen geraken. Het zadel lag slechts op 140 m hoogte, maar de klim was erg pittig en steil, zeker aan het eind waar we ook de handen goed konden gebruiken om omhoog te klimmen. Maar toch raakte de ganse groep zonder probleem op de richel en werden we niet alleen beloond met een mooi zicht aan beide zijden, maar ook met de picknick, waarvoor we de perfecte plaats hadden bereikt.
We zagen de meertjes al liggen aan de andere kant van de richel en daar moesten we naartoe. En aan hun nabijheid te zien, wisten we al dat de afdaling erg steil zou zijn. Want in tegenstelling tot andere landen, kent Noorwegen in het bergwandelen slechts 1 route : de korte ... geen gezigzag, wel gewoon een streep naar boven of beneden. Met behulp van de stokken en de nodige omzichtigheid kwamen we na verloop van tijd aan de meertjes. Al onze medewandelaars namen de kortste weg naar Nyksund via de lager gelegen verharde weg, maar wij kozen toch om nog een ommetje te maken met een extra klimmetje met weer een ander zicht en na een stevige afdaling kwamen ook wij aan in taverne Holmvik Brygge in Nyksund, een half verlaten visserdorpje in the middle of nowhere. Onze medestappers genoten toen al van een verfrissing en het was enkel nog even wachten alvorens de heldhaftigen van de hoge route kwamen aangedruppeld. Zo kwamen wij aan 7,76 km en 260 hoogtemeters.
Wonder boven wonder trok de hemel in Nyksung op korte tijd volledig open voor de eerste keer deze reis en konden we tijdens de terugrit genieten van de prachtige kleuren die de archipel in het zonnetje kan bieden. Dat belooft voor morgen, want dat wordt reeds de laatste actieve dag van deze vakantie.

Geschreven door Apo