Dag 15:
We zeggen wel eens; als de huizen ander worden dan zit je in Bels!! Nou dat geldt hier ook; als de huizen anders worden dan zit je in......Rusland. Wederom in Rusland. In Kaliningrad. Voor deze reis had ik er nog nooit van gehoord.
Een Russische enclave tussen Litouwen en Polen.
En het is echt zo, niet alleen de huizen. Alles is meteen weer anders.
Vanuit Letland, door Litouwen naar Kaliningrad. Litouwen is mooi. Mooi fris groen, je ruikt het gras zelfs in de auto. Slingerende wegen langs weilanden. Met leuke boerderijtjes, twee koeien, drie geiten en eerlijk waar heel veel ooievaars. Echt ieder huis heeft zo’n paal met een nest. En ze lopen ook gewoon in de berm, of steken opeens de weg over voor je auto. (Hmmm zouden we kleine Borisjes kunnen verwachten 🤣)
Voordat we het weten zijn we bij de grens. En heel de Baltische staten hebben we gewoon door kunnen rijden, zonder paspoort controle, hier begint het hele circus weer opnieuw.
Drie controle posten voordat de échte douane post komt. Één voor één mogen auto’s door. Als we aan de beurt zijn hebben we nog goede moed. Dit is ons double entry visum, dus piece of cake..... Njet!!!
Bij de paspoortcontrole zegt de douane man dat Rob zijn visum niet klopt. ??? Terug in de auto zonder paspoort. Er wordt gecheckt. ?? Wij begrijpen het niet. Het is toch hetzelfde visum als een paar dagen geleden? Rob heeft toch niet opeens een andere naam? Mijn paspoort en het kenteken bewijs wordt voor de zekerheid ook maar bij hen gehouden. We moeten Boris ergens anders neerzetten en blijven zitten in de auto. En wachten. En wachten. En nog meer wachten. En ik weet niet waar onze paspoorten zijn. Boris wordt binnenste buiten gekeerd! (Wat hij gedwee toelaat) weer wachten. En dan opeens komt er iemand met onze paspoorten aanlopen. Met excuses, dat dan wel, maar zo’n dubbele achternaam schept verwarring.
Na een dikke 2 1/2 uur ( wat achteraf hoor ik nog snel is) mogen we door.

In Kaliningrad zelf is het druk. Het is geen mooie stad. Maar door alle drukte rondom het WK voetbal hangt er een speciale sfeer.
We gaan ondertussen maar op zoek naar een slaapplaats. Dat valt niet mee, alles zit vol. Of is peperduur vanwege het WK.
Ik vind een klein hotelletje voor een leuke prijs; Villa Toscana. Dat lijkt ons wel wat.
Het blijkt echt spiksplinternieuw te zijn. Bij de receptie zegt het meisje dat er iets mis is gegaan met boeken. (En ik ben nog wel zo’n fan geworden van de booking.com app)
Maar het foutje blijkt leuker, we worden ge- upgrade. En belanden in een super grote luxe kamer met mega badkamer. Wat een ongekende weelde. Ik check wel 100 keer de rekening. Ik heb de valuta toch wel goed gezien? 1000 roebel is echt wat anders dan 1000 euro!! Maar het klopt echt.
Dus we nemen het ervan.
Boris staat op een prive parkeerplaats. Een plek helemaal voor hem alleen. Alsof het altijd zo hoorde.

Maar hoe leuk en fijn dit ook is voor een nachtje, ik verlang ook wel weer naar huis.
Ons eigen bed. En niet ‘s ochtends wakker worden en na moeten denken; “ waar ben ik in godsnaam?”
Ach nog een paar nachtjes...... een ding weten we zeker: de wereld is vol lieve, aardige mensen!
Je moet ze willen zien!

Xx Rob, Annemieke en Boris

Feitjes;

• we zijn voorbij de 7500 km.
• voor de huwelijkstest scoren we nog steeds optimaal. Het gaat nog steeds prima!
• we zitten nog steeds in Musquito Paradise......... wie heeft ooit die beesten uitgevonden grrrrrrrr.
• niet normaal zoveel ooievaars er in Letland en Litouwen zitten, en hoe fier zitten ze op hun nest hoog op zo’n paal.

Geschreven door Annemieke-en-rob