Dag 8; Het begon zo mooi vanmorgen. Na een goede nachtrust weer vol goede moed op weg. Op naar de Noordkaap. We kiezen de route door de fjorden. Met twee veerboten onderweg beloofde het weer een mooie rit te worden. En dat was het ook. De ferry’s sloten mooi op elkaar aan. En het uitzicht was weer fenomenaal. Overal hebben we bekijks en aanspraak of willen mensen Boris op de foto. Wat rijden wij trots rond....
Tot plotseling uit het niets Boris stopt. Midden op de weg, pjeeeuw (of zoiets van geluid) en stil. Net bij een parkeerhaven. Daar staan we dan. Letterlijk aan de kant van de weg. Direct achter ons stoppen twee andere teams en gelukkig een kenner. Motorkap omhoog. Luisteren. Oei zegt de kenner. Klinkt niet goed. Daar kan ik niet bij helpen. En slepen naar de dichtstbijzijnde garage is ook geen optie. Veel te ver. (Zij hebben tenslotte ook een oudje ) We proberen lokaal wat te bellen. Zonder succes. Pech in het buitenland ANWB? Proberen we gewoon. Oke, waar staat u? Voor de ANWB man was het even zoeken. Het dichtstbijzijnde dorp staat niet op zijn kaart. Hallo.... wij hebben een ANWB kaart?!?! Maar uiteindelijk weet hij waar we staan. Hij belt hier met collega’s en warempel staat er drie kwartier later een bergingswagen. Super aardige man. Praat en vraagt. En wij zitten een beetje beduusd in die grote cabine. Met Boris achterop. De man belt wat rond, want nee hij wil ons niet naar een Volvo garage brengen. Dat duurt veel te lang. “En die kunnen dat toch niet”
Hij weet wel iemand.
Sem is onze man. We worden naar zijn garage gebracht. Hij wacht ons al lachend op. Tsja, dat is niet zo mooi. De Camshaft (nokkenas) is afgebroken. Gebeurt zelden. Maar net bij ons. Botte pech. Ja hij kan ons wel helpen denkt hij.
Er wordt flink gesleuteld. Want alles zit muurvast. Het duurt ruim anderhalf uur voordat een bepaalde bout los is. En geloof het of niet. Maar kort voordat die bout los kwam heb ik een klein gebedje gedaan naar boven. En ons pap gevraagd om heel ff te helpen. Drie minuten later was de schroef los. Tsja kan toeval zijn maar toch....
Er wordt gesleuteld en geschroefd. Engels en Noors wordt er door elkaar gepraat. Wij krijgen koffie, Sem krijgt stroopwafels. En Rob staat op een gegeven ogenblik mee te sleutelen als volleerd monteur. Reikt moersleutels en van die dingen aan. En Sem heeft er ook lol in. Maar dan komt de vraag.... dat onderdeel moet besteld worden en ingevlogen worden en duurt dus even. Of hij haalt het uit een auto van hem. En gaan we daar mee verder. Hij waarschuwt nog wel.. tsja dan zit er een tweede hands onderdeel in. Maar dan kun je vanavond verder. Fingers crossed. Oke, we gaan ervoor. En uiteindelijk om goed half twaalf ‘s avonds rijden we dankbaar de garage uit. Uitgezwaaid door Sem en zijn vrouw. Want die kwam ook even kijken waar manlief bleef.
Het blijft licht en de zon gaat niet onder. We kijken elkaar aan, JA rijden naar de Noordkaap. (Rusland daar moet ik na vandaag nog even over nadenken of ik dat vertrouwen weer in Boris heb. Sorry Boris)

team ØH
X Rob en Annemieke

Feitjes???
Uhhh hoeveel hadden we vandaag gereden? Telt achterop ook??
Nee geen feitjes verder. Alleen thanks Bob, Gijs en Wout voor de bemoedigende woorden voor pappie en mammie.

Geschreven door Annemieke-en-rob