Het is 6:30 uur en helaas geen koffie in ons hutje. Wel een mooie zonsopgang aan de monding van de Marowijne. Het is een prachtig zandstrand. In het water drijven allemaal kleine okerkleurige kwalletjes. De gids zegt dat het dode kwalletjes zijn. Ik maak maar even een strandwandeling voor het ontbijt. Er is een flink verschil in eb en vloed. De vloed neemt veel vuil mee naar het strand. Best jammer. De bevolking probeert het vuil wel op te ruimen maar het komt elke dag weer terug. Op het strand zijn de vissers al weer terug met hun bootjes en vis. De vele zwartkopgieren wachten op hun ontbijt. Het lijken net grote zwarte kippen zoals ze over het strand lopen.Om 8:00 uur gaan we ontbijten. Om 9:00 vertrekken we te voet naar het dorp. Eerst langs een dokterspost/medicijnpost. De dokter maakt een praatje met ons. Er wordt veel voorlichting gegeven over allerlei ziektes, drugs, roken en over goede voeding ter voorkoming van allerlei kwalen. Daarna gaan we het schooltje bezoeken. De bovenbouw is buiten een project over mangroven aan het doen met wat leerkrachten. Groep 3 is wel aanwezig. Er zitten 3 kinderen in de klas. In de volgende klas zitten 4 kinderen waarvan er 1 jarig is. We zingen voor het jarige kindje, ze wordt er verlegen van. Ik koop nog wat zelfgemaakte kaarten voor de sponsering van het schooltje en daarna maak ik met toestemming nog wat foto's van de school. We gaan weer verder met de boot naar Saint-Laurent-du-Maroni in Frans-Guyana. Dit land hoort bij Frankrijk en dus zijn we ineens weer in Europa en rijden ze rechts. Ondanks dat we geen visum hebben kunnen we zo het land in. Ter bevordering van het toerisme is er afgesproken dat toeristen 4 uur het land kunnen betreden zonder visum, vertelde Patrick. Er is nergens controle, dus wie dat in de gaten houdt is me een raadsel. We bezoeken de gevangenis Camp de la Transportion. Dit is het kamp waar Papillon (Henri Charrière) gevangen heeft gezeten. Indrukwekkend groot complex. De gids geeft een rondleiding en uitleg over van alles wat hier gebeurde vroeger. Pas in 1952 is deze gevangenis gesloten. Om de gevangenis heen is een heel dorp ontstaan wat we nog even een half uurtje bezoeken. Omdat we in Europa zijn moet pinnen nu vast lukken. Met gemak komen er euro's uit de automaat. Om 13:00 uur varen we naar de overzijde van de Marowijne naar het eethuisje en krijgen daar de lunch. Rond 13:45 vertrekken we met een busje terug naar het hotel in Paramaribo. Dit busje heeft gelukkig geen mankementen. Ook in Paramaribo is er druk verkeer en kent zijn files. Om 16:00 uur zijn we weer bij het hotel. Helaas is onze kamer pas om 17:00 uur beschikbaar. We gaan maar even chillen bij het zwembad, met een heerlijk koud biertje.

Geschreven door Robenannekes.reisverhalen