Vandaag weer om 6:30 uur met een kopje koffie op de veranda van ons leuke plantagehuisje. Ik maak nog even een foto van "de nachtzwaluw" achter ons huisje. Je ziet hem bijna niet vanwege zijn schutkleur. In de vijver naast ons huisje worden de Tilapia's gevoerd. Rob helpt mee. Om 8:00 ontbijt en eigenlijk zouden we teruggaan naar Paramaribo. Uit navraag bij de gids blijkt dat we toch nog de excursie naar Galibi kunnen boeken. Weliswaar niet voor dezelfde voordelige prijs 😉, maar het leek ons toch de moeite waard. Voor ons vertrek lopen we nog even naar een van de andere vijvers op het park en treffen daar een aantal kleine kaaimannen verscholen onder de waterlelies. We vertrekken om 9:00 uur met de boot, varen naar de overzijde van de Commewijne rivier en gaan daar weer verder in een busje. Ergens verderop, na een half uur rijden, staat er dan weer een busje waarin de 6 personen voor de Galibi excursie in overstappen. Het is in ieder geval ook een busje met goede zitplekken, we zitten ruim, maar er is geen airco in. Hier krijgen we een andere gids. Met een slap handje stelt hij zich voor als Gilbert. Het is zeker 3,5 uur rijden, oostwaarts door de districten Commewijne en Marowijne. We proberen nog maar eens even te pinnen in dit dorpje, poging 7, maar ook hier geen succces. De gids weet nog wel een pinapparaat bij de Surinaamse bank in Moengo, voorheen de 2e stad van Suriname. Daar komen we langs. Al voor onze tussenstop, voor koffie, toilet en winkeltje, begint de auto aan de achterzijde te rammelen. Hmmm...😱 De chauffeur en gids bekijken het nader en prutsen wat onder de auto bij de wielen, terwijl wij koffie drinken. Als wij klaar zijn met shoppen en plassen, kunnen we weer vertrekken. De auto is weer o.k. zeg hij. We rijden wel op een redelijk goede doorgaande bitumenweg, dus geen kuilen en gaten. Wel zijn er bij dorpjes die we passeren veel drempels. Het gerammel begint opnieuw. Tijdens het rijden belt de chauffeur toch maar even met de garage. Er is blijkbaar geen groot probleem. Soms rammelt 'ie en soms niet. We rijden gewoon verder maar wel langzamer. We komen bij Moengo en stoppen bij de Surinaamse bank. Pinnen, poging 8. En héél verrassend, er komt eindelijk geld uit de automaat. Later horen we van onze eigen gids Patrick dat we in Moengo ook nog divere "high lights" te zien hadden moeten krijgen. Misschien heeft Gilbert het niet laten zien vanwege de kapotte auto. Helaas.
De rit gaat verder, nog 50 km te gaan, al dan niet rammelend. We halen onze eindbestemming. Het is inmiddels 13:00 uur en de boot, een typische Indiaanse piaka, is nog onderweg naar ons. We eten een boterham met kaas of worst, een banaan en voeren de kippen en de honden op het erf. Daar komt de boot. Het is een open boot, geen dakje boven ons hoofd. We laden in. Tassen onder de zeilen want we gaan stroomopwaarts varen naar de monding van de zee. Soms dwars op de golven en dat geeft soms veel spetters, maar het is warm water en je bent zo weer opgedroogd. Het is anderhalf uur varen. We varen langs de kust op de Marowijne rivier en deze tocht is echt schitterend. We zien papagaaien 🦜 zeearenden 🦅en zwartkopgieren. Eén kleine luiaard hangt onderste boven aan een tak van een palmboom, relaxed krabt hij onder zijn kin . We komen aan op Galibi, eiland waar de zeeschildpadden 🐢 hun eieren leggen, maar helaas niet in dit seizoen, maar dat wisten we. We krijgen cabin 13 toegewezen. Het is een primitieve cabin aan de zee, met een douche en toilet, geen airco, geen wifi, zwaar gedateerd en stroom van 19:00 - 7:00 uur. Maar alles functioneert dus prima. Het kon alleen wel wat schoner. We pakken uit, eten een late lunch en nemen een duik in de zee. De vloed neemt veel rotzooi mee naar de stranden. Het blijft hangen tussen de mangroven. Takken, kokosnoten, plastic flessen. Ze ruimen het ook niet op. Het staat bekend als een. Motivatie daarbij is "dat het er morgen weer ligt". Beetje jammer, je kan er iets heel moois van maken daar. Aan de overkant van de zee ligt Frans-Guyana. Om 17:30 uur maken we een wandeling met de gids door het dorp. Hij vertelt over de zeeschildpadden en de gebruiken van de inwoners van het dorp. Galibi is op vast land maar alleen bereikbaar met de boot, hier is alleen zand op de grond en hutjes van 800 inwoners. Om 20:00 uur avondeten. Er zou een optreden zijn van de Inheemse bevolking maar die blijft uit. Als we er naar vragen zegt de gids dat als we met minder dan 8 personen zijn het optreden dan niet door gaat. Raar, want als de trip naar Galibi volgens het dagprogramma wel doorgaat met minimaal 4 personen waarom zou het dagprogramma dan ineens ingekort worden als je met 6 personen bent. Na het eten praten we wat met onze medereizigers tot half 10 en drinken nog een drankje op de ligbedden aan zee voor ons huisje. Nadat we de klamboe boven ons bed hebben laten zakken gaan we slapen. De vin blijft aan. Onder de klamboe zijn we veilig voor de salamanders, vreemdsoortige wespachtigen, muggen, spinnen, kikkers van allerlei grootte en kakkerlakken 💤💤.

Geschreven door Robenannekes.reisverhalen