We rijden langs de Duitse stijlhuizen in Goris op weg naar Zorats Karer, ook bekend als Karahunj, of het "Armeense Stonehenge". Het is een oude archeologische site gelegen in de buurt van het dorp Sisian in het zuiden van Armenië. Volgens legendes zijn militaire leiders begraven in de diepten van stenen in het gebied van het monument, en de soldaten rusten onder de grote rotsblokken. Er liggen 223 stenen in cirkels en vleugels gerangschikt, waarvan er 80 prachtig afgewerkte gaten hebben. Veel wetenschappers geloven dat deze gaten als telescopen functioneerden, waardoor mensen naar de hemel konden kijken en op basis van de positie van bepaalde sterren de tijd van het jaar konden bepalen. Of dat werkelijk het geval is geweest, blijft nog steeds een mysterie.

We passeren landschappen van weiden en geleidelijk verandert het landschap in rotsen en kliffen. Rafaël vertelt over verzekeringen, pensioenen en het financiële systeem van het land. Hier leef je voor het moment. "Morgen is weer een nieuwe dag," zegt hij. In een land als Armenië, dat omringd is door vijanden, brengt investeren voor de toekomst risico's met zich mee.

We lunchen in een food court in de stad Vayk. En natuurlijk kies ik voor het traditionele Iraanse gerecht: kubide kabab, met lavash-brood en dugh (yoghurtdrank).

Nu, op weg naar Noravank, passeren we de bekende Areni-wijngaarden.
Het klooster is verborgen op een heuvel met uitzicht op de wijngaarden. Het Noravank klooster dateert uit de 13e eeuw, een periode waarin Armenië bloeide als een centrum van cultuur en spiritualiteit. Het klooster is uniek vanwege de prachtige vulkanische omgeving. Op een van de kerken zie je een afbeelding van God, wat een bijzonder fenomeen is in Armenië. Noravank bestaat uit verschillende gebouwen, maar de twee meest opmerkelijke zijn de Surb Astvatsatsin-kerk, ook bekend als de Heilige Moeder Gods, en de Surb Karapet-kerk. Een van de meest indrukwekkende kenmerken van Noravank zijn de reliëfs en beeldhouwwerken die de gevels van de kerken versieren. Naast de architectonische pracht biedt Noravank ook een groen landschap, omringd door rode kliffen.

Het is zondag, wat zowel letterlijk als figuurlijk een religieuze ceremoniële dag betekent voor Armeniërs. Ik heb een volledige doopceremonie bijgewoond van een jong meisje. De ouders samen met hun twee jonge meisjes en de zoon hadden een mandje bij zich met twee flessen wijn en kaarsen voor de kerk/priester. In Armeense kerken geldt er geen kledingvoorschrift. Degene die de ceremonie leidt, draagt een wit doekje. In Georgië zijn ze veel strenger. Met een korte rok, broek of blote armen mag je de Georgische kerken niet bezoeken, terwijl dat hier wel mag. De priester had het druk vandaag. Ondertussen kwamen er een paar mensen langs om te biechten. En hij ging regelmatig rond met zijn kruis om iedereen een kruisteken op het voorhoofd te geven, inclusief op mijn hoofd. Vervolgens kuste iedereen het kruis. We verlaten het klooster voor de volgende bezoek aan Areni grot. Het is een archeologische site. Heel boeiend, maar ook een perfecte plek om af te koelen na de hitte van 31 graden met de volle zon in Noravank.

Tijdens opgravingen in de Areni-grot archeologische grottencomplex hebben ze de oudste leren schoen van 5500 jaar oud gevonden, die nu te zien is in het Historisch Museum in Jerevan, en een van de oudste wijnmakerijen (6000 jaar oud) ter wereld! Archeologen geloven echter dat de grot mogelijk nog ouder is en sporen van nederzettingen uit het stenen tijdperk bevat.

Rafaël speelt een symfonie van Ara Gerokian en we rijden verder naar Khor Virap.

We passeren de Ararat-vallei. 70 procent van de landbouwproducten van het land komt hier vandaan. Heel bijzonder is de corridor waar we nu doorheen rijden. Aan de rechterkant ligt Azerbeidzjan (Nakhjavan), aan de linkerkant Turkije en onder ons ligt Iran. In de dorpen leven veel ooievaars op de toppen van elektriciteitspalen aan beide kanten van de weg. Ze lijken precies de grenzen te bewaken!

Het volgende bezoek is het Khor Virap-klooster. Het klooster ligt aan de voet van de majestueuze berg Ararat, ongeveer 45 kilometer ten zuiden van de hoofdstad Yerevan. Hier krijgen we ook de mogelijkheid om de spectaculaire berg Ararat van dichtbij te zien. De Ararat-berg behoorde vroeger tot Armenië, maar ligt nu in Turkije. Volgens de bijbelse overlevering was de berg Ararat de plek waar de Ark van Noach na de grote vloed tot stilstand kwam. Het wordt beschouwd als heilige grond en een symbool van hoop, verlossing en wedergeboorte. Voor Armeniërs over de hele wereld is de aanwezigheid van de Ararat-berg een bron van trots en spirituele verbondenheid.

Het verhaal van Khor Virap en Gregorius de Verlichter is in Armenië bij iedereen bekend, denk ik. Het Khor Virap-klooster heeft zijn oorsprong in de vroege christelijke periode van Armenië, die teruggaat tot de 4e eeuw na Christ us. Volgens de legende werd het klooster opgericht op de plek waar de heilige Gregorius de Verlichter, de grondlegger van het christendom in Armenië, gevangen werd gehouden. Gregorius werd geboren in de 3e eeuw na Christus en was een afstammeling van de Armeense koninklijke familie.

In de vroege jaren van het christendom in Armenië werd het land onderworpen aan religieuze vervolging door koning Tiridates III, die vastbesloten was het christendom uit te roeien. Gregorius de Verlichter werd gevangengenomen en gemarteld in een put, die bekend staat als "khor virap" in het Armeens, wat "diepe kuil" betekent. Na 13 jaar gevangenschap werd Gregorius bevrijd en later werd hij de eerste katholikos van de Armeens-Apostolische Kerk. Het klooster werd gebouwd op de plek van de put waar Gregorius werd vastgehouden en gemarteld. Het werd een belangrijk spiritueel centrum en bedevaartsoord voor gelovigen.

Je kunt met een ladder afdalen in de put. Het is er warm en de put is smal. We kiezen er echter voor om op het terras naast de put te genieten van een briesje, waar we uitkijken op de majestueuze Ararat-berg.

Eindelijk zijn we in Yerevan. Mijn eerste indruk is de stijl en kleur van de gebouwen. We bevinden ons in een stad vol roze, beige en zwarte gebouwen. Hoe dan ook, de stad leeft...

Het was een heerlijk gezelschap vanavond tijdens het diner met Naira, Rafaël en de vrienden van Dirk. Het was erg interessant om Naira te leren kennen. De wandeling terug naar ons hotel was langs het Cascades-plein. Het is een zeer aangename plek om tot laat in de avond te blijven. Aan beide zijden van het plein staan sculpturen van Fernando Botero, maar ook andere kunstwerken en gezellige cafés! Morgen zullen we hier verder verkennen. Tot dan!

Geschreven door Persiana.reisblog