We zijn in een hooggelegen dorpje buiten Tbilisi, op slechts 20 minuten rijden van de hoofdstad, waar het zeker 6 graden frisser is dan in de hete binnenstad. Ook vele Georgiërs komen hier logeren tijdens de warme zomermaanden. En op deze perfecte locatie wil ik graag mijn verslag van onze rondreis in Armenië/Georgië meedelen en afsluiten met jullie.

We rijden terug van Mestia naar Batumi, gelegen in het westen van Georgië, aan de Zwarte Zee.

In deze moderne stad met een oude geschiedenis, omarmen oude gebouwen en moderne architectuur elkaar en de geur van zoute zeelucht en de warmte van de zon omhelzen de stad als een oude vriend.

Hier zijn we in het 'Dubai van de Kaukasus', omgeven door sky scrapers, casino's en clubs, maar dat is nog niet alles…

George komt uit Batumi. Hij woont in een appartement in het hart van de stad met uitzicht op de Zwarte Zee. Op een perfect geasfalteerde autosnelweg naderen we een welkomstbord van de stad. Aan de rechterkant zien we banners van nieuwe appartementprojecten te koop en aan de linkerkant de hoge appartementsgebouwen uit de Sovjettijd. In de verte zien we een bochtige kustlijn, vol met sky scrapers.

George neemt ons mee naar de tijd van de Grieken en Romeinen. Toen stond de stad bekend als Batu, wat "diep" betekent. In die tijd waren de havensteden aan de kust van de Zwarte Zee belangrijke handelscentra. Ze dienden als belangrijke knooppunten voor handel tussen het oosten en het westen. De twee belangrijke forten, Gonie en Petra, gebouwd in het zuiden door de Romeinen in de eerste eeuw en in het noorden door de Byzantijnen in de 6e eeuw, bewaakten de handelsroutes en steden in het binnenland.

In de middeleeuwen en vooral in de Sovjettijd begon de stad zich te ontwikkelen en in de late 19e en vroege 20e eeuw groeide Batumi uit tot een belangrijke uitvoerhaven voor producten zoals graan, thee, tabak en olie uit Georgië, Azerbeidzjan en Centraal-Azië.

We hebben zelfs een prachtige verlaten culturele centrum bezocht dichtbij Batumi. Ik ben al benieuwd naar Dirk zijn nieuw boek. In alle deze ex-Sovjetlanden zijn er z’n ontelbare erfgoed nagelaten. Wat gaat er mee gebeuren. Nu nog nog afwachten tot zijn boek uit is.

Batumi had tot het jaar 2000 maar twee hotels. Niemand kende het hier. De stad begon snel te moderniseren na de onafhankelijkheid in 2008. Wilden de staatsvoerders bewijzen dat we kunnen als we willen? Ja, misschien wel, en het is ze ook gelukt. Missen George en de Batumi bewonderaars het oorspronkelijke Batumie? Dat is nog een andere vraag…
Ondertussen gaat de zon langzaam onder in de zee en maakt een magische mindful moment.

We worden afgezet aan ons hotel, een paar straten verder dan zijn appartement, in het centrum van de oude stad. We hebben geen uitzicht op het strand, maar het is hier wel de place to be voor de liefhebbers van massages. Het lijkt ons wel een beetje een bijzondere versie.

Net achter ons hotel vallen ons vele bijna vervallen huisjes op, met plastic ramen en krakende muren. Ze worden precies verstopt achter het moderne Piazza-plein dat bekend staat om zijn unieke architectuur en levendige sfeer.

We hebben hier twee volle dagen om alles te voet te ontdekken en dat is niet voor niets. Bij de snelle groei en modernisering van deze stad is de controle over de architectuurstructuur uit de hand gelopen. We vinden hier allerlei soorten gebouwen naast elkaar. Sommige daarvan zijn architectonisch rijk, de andere zijn echt vervallen en niet bewoonbaar en toch zijn ze nog bewoond.

Ik bekijk in de vol versierde Sint Nicolas kerk een priester die voedsel en dranken van mensen gezegend. Een beetje verder is er ook een moskee. In deze streek wonen immers ook veel moslims.

Is het dankzij de liefdesverhaal van Ali en Nino dat er hier voor iedereen een plek is in vrede en vriendschap?

De Azerbeidzjaanse schrijver Kurban Said, vertelt een romantisch verhaal over de liefde tussen een Azerbeidzjaanse jonge moslimman (Ali) en een christelijke Georgische prinses (Nino) ten tijde van de eerste wereldoorlog en de Russische revolutie. Deze twee geliefden waren onmogelijk van elkaar gescheiden. Ze trotseerden alle culturen en religies om hun liefde te laten bloeien.

Het moderne kunstwerk van Ali en Nino aan de zee, die in elkaar opgaan en uit elkaar bewegen, symboliseert hun liefde die nooit zou doven, ondanks de woelige zeeën van het leven.
Het kunstwerk is ontworpen door de bekende Georgische kunstenaar Tamara Kvesitadze en werd onthuld in 2010.

Heel opvallend verschijnt er bijna overal naast de Georgische vlag, ook een Ajara vlag. De Autonome Republiek Adjara, ligt in het zuidwesten van Georgië. Batumi is de hoofdstad van Adjara. Hoewel Ajara deel uitmaakt van Georgië, heeft hij een eigen parlement en regering, en zijn eigen zeggenschap over zaken als onderwijs, cultuur, taal.

Ik denk dat iedere bewoner in deze vrije stad zijn plek kan vinden.

Jan en Dirk vinden ook een leuk plekje voor hen bij een kapper. Als ik ook binnenga, krijg ik een tasje koffie aangeboden. Het is hier met alles daarin en daarop. Met een perfect kapsel, verzorgde gezichten en na hoofdmassage verlaten we de kapper en zien we pas dat ze bij een schoonheid specialist beland waren! Top! Het was de moeite.

Nu zijn we klaar voor de populaire promenade langs de kust. Hier is een levendige boulevard die zich uitstrekt langs de kustlijn. Palmbomen wuifden zachtjes in de wind. Terwijl we langs de boulevard wandelen, zien we aan de ene kant van de boulevard moderne wolkenkrabbers verrijzen, met hun schitterende verlichting, die het moderne gezicht van Batumi tonen. Tegenover hen, aan de kustkant, staan de dansende standbeelden van de romantische Ali en Nino, die een brug slaan naar het verleden en hun tijdloos liefdesverhaal.

In het begin van de 20e eeuw, was er een Franse edelman genaamd Michel D'Alfonse. Hij was een gepassioneerde tuinontwerper en een liefhebber van de natuur. Zijn liefde voor planten en groen was grenzeloos, en hij droomde ervan om prachtige tuinen te creëren waar mensen van konden genieten.

Michel D'Alfonse kreeg een opmerkelijke kans. Hij werd benoemd tot de eerste tuinman en opzichter van het Batumi Seaside Park, een prachtig stuk land aan de kust van Batumi, Georgië. Het was een plek vol potentieel, en Michel wist dat hij de mogelijkheid had om er iets bijzonders van te maken.

Met zijn Franse flair en expertise als tuinontwerper begon Michel het park te ontwikkelen. Hij zorgde voor een indrukwekkende lay-out en creëerde een sfeer van schoonheid en rust. Het park werd omgetoverd tot de prachtige Batumi Boulevard.

De Batumi Boulevard groeide uit tot een geliefde plek voor de inwoners van de stad en trok talloze toeristen aan. Het is een plek om te wandelen, te ontspannen en te genieten van de prachtige omgeving. Mensen noemden Michel "de Bewaker van de Batumi Seaside.

De ontwikkeling van de boulevard was niet alleen de inzet van Michel D'Alfonse, maar ook met de samenwerking met Georgische tuiniers, o.a. Iason Geodeziani, die ook zijn stempel drukte op de decoratie van de Botanic Gardens in Kew, Londen.

Nu, na meer dan honderd jaar, bestaat de Batumi botanische tuin nog steeds en blijft het een favoriete plek voor zowel de inwoners als de vele toeristen die de stad bezoeken. De oase van planten en bloemen, liggen op de groene hellingen van de Mtsvane Kontskhi (Groene Kaap) langs de kust, Er is hier veel diversiteit, maar logisch, minder in bloei tijdens de zomer. Er ligt hier langs de zee een spoorweg, waar we morgen de trein zullen nemen naar Tbilisi.

Voor de lunch kiezen we een visrestaurant bij de vismarkt, waar het ook een bijzondere ervaring is. We gaan eerst naar de vismarkt en kopen daar verse vis naar onze keuze en hoeveelheid. Vervolgens worden we begeleid door de verkoper van het kraampje naar hun eigen restaurant. Ze bereiden onze aankopen en serveren ze aan tafel. Het was toch een van de top etentjes van onze reis.

Batumi was een stad vol contrasten en harmonie, waar het verleden naast het heden bestaat en waar verschillende culturen en religies samenkomen in een delicate eenheid.

En hier is het eindpunt van onze rondreis. Morgen gaan we met de trein terug naar Tbilisi, waar mijn familie ons staat op te wachten om elkaar na drieënhalf jaar weer te zien. Mijn hart klopt al…

Toch de moeite om even vóór het verlaten van het treinstation even de goudmarkt te bezoeken. Je zal op het eerste zicht denken dat het een communicatie markt is! Het is daar zwart van het volk!

We bedanken iedereen hartelijk voor de heel vriendelijke ontvangst en bedanken jullie om op afstand met ons mee te reizen. Hopelijk zien we elkaar binnenkort terug.

Geschreven door Persiana.reisblog