.

Het wordt een fikse fietstocht tot in Tielt, 16 km met veel hellingen, het lijkt wel of het fietsen bergop eindeloos duurt en met maar een half opgeladen fietsbatterij wordt Karine al ongerust dat ze zonder elektriciteit zal vallen op de terugweg.
We fietsen door ons onbekend Hageland, wijds gezichten op de heuvels en weinig verkeer onderweg.

In Tielt aangekomen verwachten we elk moment de kerkentoren te spotten die zich goed verstopt heeft, we vragen een wandelaar naar het vertrekpunt van de wandelroutes en hij stuurt ons de Vlooyberg op waar de uitkijktoren staat, vooral bekend uit de TV serie, “Callboys” en waar alle drie de wandelingen passeren.
We hangen onze fietsen vast, aan elkaar en aan het spiralen fietsrek zoeken niet verder naar de kerktoren van Tielt.

Ondertussen is het lekker warm geworden en besluit ik voor de eerste keer de pijpen van mijn wandelbroek te ritsen en eens met een korte short het landschap in te trekken.

Maar eerst moeten we de toren op, straks hebben we er misschien de benen niet meer voor, 70 meter hoog, gemaakt in Cortenstaal en boven heb je een prachtig zicht op de heuvels en de valleien
We laten 2 wielertoeristen voorgaan en met z’n vieren bereiken we het plateau’tje waar we geen corona-afstand kunnen houden edoch maar we maken hier vlug gebruik van elkaars aanwezigheid om een foto’tje te nemen in duo als bewijs dat we boven zijn geweest.
Je hebt hier best geen hoogtevrees, wiebelend boven de grond met wat extra deining als er iemand de trap op of afloopt.
De Onze-Lieve-Vrouwe kerk van Tielt Winge en de Abdijkerk van Averbode zijn duidelijk te zien, allebei gelegen op een heuveltop.
De uitkijktrap wordt druk bezocht en als we terug beneden aankomen staan er alweer 2 dames te wachten die ook naar boven willen, Corona-safe met mondmasker op.

Oké, zegt Karine, dan kunnen we nu naar huis, we hebben de trap gezien, héhé, een wandeling van 10 km staat ons te wachten, de rode route die ons door de vallei van de Tieltse Motte leidt.
Bergafwaarts tussen maïsvelden, langs de Blereberg waar we Huize Hageland zien liggen, een voormalige pastorie uit de 17de Eeuw, dus hier vertrekken officieel de wandelroutes en niet aan een kerktorentje dat niet te vinden is.
En daar beneden aan de voet van de Vlooyberg besef ik dat ik vergeten ben mijn sleutel van mijn fiets te halen, met al dat gehannes van mijn broekspijpen heb ik niet meer aan mijn fietssleuteltje gedacht!
Dat kan toch geen kwaad, dixit Karine, de fietsen hangen vast, maar als iemand met het sleuteltje gaat lopen kan ik niet meer de 16 km terug fietsen!
Dus ik terug bergop naar de uitkijktoren, ondertussen denkt Karine, ik had mee moeten lopen, hadden we de fietsen bij Huize Hageland kunnen parkeren en moeten we straks de berg niet terug op! Maar het blijft bij denkwerk en als ik terugkom met het sleuteltje veilig in mijn toegeritste broekzak aanhoor ik de denkpiste van Karine en laten we de fietsen voor wat het is.

Al babbelend vervolgen we onze weg en realizeren we ons plots dat het rode wegwijzerbordje niet meer mee doet, voorbijgelopen zeker? Flexibel als we zijn schakelen we over naar de oranje route, die korter is, 8,5 km.
De Tieltse Motte ontspringt in Bekkevoort en mondt uit in Tielt Winge in de Brede Motte, die uiteindelijk in Aarschot uitmondt in de Demer.
We wandelen afwisselend over verharde en onverharde wegen, door bossen en langs weidelanden, heuvelopwaarts met prachtige uitzichten en heuvelafwaarts langs de Motte.

En ook hier kapeltjes, wat ik aanzag als een garage is een privékapel, laten bouwen door de mamma van het aanpalende huis, zo zegt ons een wandelaar die blijkbaar goed op de hoogte is over de bezienswaardigheden langs de wandelroute.

De onduidelijke gele/oranje bolletjes die ons de weg moeten wijzen leiden ons naar verkeerde straatjes, soms zijn de pijltjes vervangen, soms zijn de bordjes verstopt door andere verkeersborden, soms zijn ze er gewoon niet meer!
Soms zoeken we paadjes op die ons op privéterrein brengen en we felgepluimde kippen zien rondscharrelen, de eigenaar van de plaatselijke paddenstoelenbezorger met z’n dochtertje maken ons duidelijk dat we toch op onze stappen terug moeten tot aan het wandelpad.
Het dochtertje vraagt ons ferm, wat komen jullie hier doen? En de papa legt ons uit waarom de kippen in een paardentrailer huizen, er is een verbod op het bouwen van zelfs een kippenhok als in een bos-zone woont, en dat ze ook in asperges handelen tijdens het seizoen.
Op de vraag of hij werk genoeg heeft in het Corona-tijdperk zegt hij dat hij niet mag klagen, genoeg afhaalzaken hebben zijn producten nog altijd nodig.

Een geluk dat we niet de enige wandelaars zijn op deze route en zo blijven we toch nog op het juiste pad.

In de Ossenbergstraat komen terug op het rode wandelpad dat ons tot aan uitkijktoren moet brengen, de straat is genoemd naar de Ossenberg, een heuvel van ijzerzandsteen van 57,5m. Het loofbos wisselt af met open weilanden en een prachtige holle weg.

En dan staan we terug aan de voet van de Vlooyberg, amai dat wordt een hele klim, als we nu eens een binnenweggetje nemen, die gaat langzamer omhoog, en dan komen we straks langs de steile en brede holleweg terug naar beneden gefietst.
Zo gezegd, zo gedaan en als onderaan de uitzichttoren toekomen maken we dankbaar gebruik van de picnic tafel om eventjes te bekomen van toch wel zware wandeling.

Ik rits mijn pijpen terug aan, we maken onze fietsen los en begeven ons terug naar huis, een wandelparcour met hindernissen, maar we komen nog terug voor de rode wandeling en houden dan de nummertjes-wandeling bij de hand voor meer duidelijkheid.

Karinenjulia

Geschreven door Metgelijketreds.reizen