Ons vertrekpunt is vandaag aan de oude pastorie van Zelem, een brasserie met de naam “Huize Nassau”, eindelijk weer open na een overname en de corona lockdown.
We kiezen de rode route en omdat we hier al meerdere keren wandelden hebben we maar half oog voor de bordjes die ons pad aanwijzen en moeten we meermaals ons traject aanpassen om terug op ons pad te komen.

Na een weekje van alles beleefd te hebben in ons eigen leventje wordt er voluit verteld over dagelijkse ditjes en datjes en één ervan gaat over de ligging van het militaire vliegveld in Schaffen, deze plaats is bewust gekozen, in tijden van oorlog moet een vliegtuig elk moment kunnen opstijgen en mag het niet belemmerd worden door aanhoudend slecht weer en stormwinden.
Dikwijls hebben we het erover dat we weer eens zijn ontsnapt aan hoosbuien en felle onweders die rakelings het grondgebied van Diest, Schaffen passeren maar naar de dorpen in de buurt uitwijken en wij meestal gevrijwaard blijven van ondergelopen kelders en omgewaaide bomen.

Hangt het varken in de lucht dan blijft het droog, dat is parate kennis uit de streek!
Wij weten dan dat de leerlingparachutisten hun opleiding krijgen vanuit het varken en niet springen bij regenweer.

Het koekenkruid op het pleintje naast het kerkhof staat mensen hoog en fluitende vogels vergezellen ons naar de bossen van Hees.
De Zwarte Beek slingert door de vallei met zijn roestbruine/oranje kleur. Onderweg komen we ook hier de ons bekende rood/witte bordjes tegen van de GR 5 en wandelaars met rugzakken glimlachen ons blij gezind toe, het is nog vroeg en iedereen is nog fris en fruitig.
Bijna iedereen, na een vrijdagavond met vrienden, hapjes en de lekkere glaasjes wijn heb ik me uit bed moeten hijsen om op het afgesproken uur aanwezig te zijn, het steile wandelpad bergop laat me duchtig zweten!

Als we een “water”drankpauze inlassen komt een gelukzalige meneer ons voorbij gewandeld en vraagt of we naar iets op zoek zijn, als we ontkennend antwoorden haalt hij zijn kennis van de goede werken boven: “de dorstigen en laven en de hongerigen voeden”.

Het Lobos-kasteel dat we bij onze terugweg passeren is een kasteel met hoeve, de hoeve is bewoond en voor het eerst bemerken we het vervallen kasteel dat verderop tussen de struiken komt piepen.
Oorspronkelijk was hier de zetel van een allodiale heerlijkheid.
Een allodium was tijdens het ancien régime een onroerend goed dat geen leengoed was en waarover bij erven geen belasting hoefde te worden betaald. Een andere benaming is zonneleen of eigengoed.

Er stond een omgracht kasteel. In 1465 was de toenmalige heer van Lobos, Jan Vilters, garnizoensoverste te Herk-de-Stad dat werd belegerd door Karel de Stoute. Hij weigerde zich over te geven, waarop zijn kasteel werd verwoest. Slechts resten van de gracht zijn overgebleven.
Het huidige kasteel is een 19e-eeuws, witgeverfd bakstenen herenhuis. Ook de hoeve is 19e-eeuws, maar heeft mogelijk een oudere kern. De hoeve bestaat uit een woonhuis, een stal en een dwarsschuur.
Het geheel bevindt zich in een park met enkele merkwaardige bomen. Een dreef, geflankeerd door Amerikaanse eiken leidt naar het kasteel. Via een brugje over de Zwarte Beek kan men de Bossen van Hees bereiken.

We sluiten onze wandeling van bijna 8 km af met een drankje in Huize Nassau waarna we terugfietsen richting schaffen, Diest.

Geschreven door Metgelijketreds.reizen